V2, 2009
Soms heb je platen die ondoorgrondelijk klinken. Albums waarvan je
ergens wel voelt dat er een diepere betekenis achter schuilt, maar
waar je zelf (nog) maar weinig van snapt. Moeilijke muziek, zoals
dat dan heet. Na een tijdje kan je zulke platen al sneller
appreciëren, simpelweg door graag en veel te luisteren. Er is
echter een soort plaat die nog veel moeilijker te doorgronden is,
die je aanvankelijk meestal veel te laag inschat en die zich sluw
verstopt tussen veel zwakkere, middelmatige soortgenoten. Het gaat
hier om het genre van de simpele pop. Maar dan wel van het soort
dat een stille magie herbergt waar je pas na weken – maanden zelfs
– achterkomt.
In negen van de tien gevallen is een luchtige popplaat niets meer
dan dat; vrolijke muziek waar je even mee in je hoofd blijft zitten
en die je na een tijdje vergeten bent of beu raakt. Af en toe
echter – en hier denk ik spontaan aan ‘Sky Blue Sky’ van Wilco of
‘Yoshimi’ van The Flaming Lips – zit er eentje tussen die je maar
blijft boeien, fascineren en vermaken. Eentje die, met andere
woorden, een magie bezit die je niet kan uitleggen. Waarom is net
dié plaat zo straf? Geen idee, zoiets kan je niet verwoorden, maar
het belangrijkste is dat die magie er simpelweg – welja – is.
‘Wolfgang Amadeus Phoenix’ is er net zo eentje. Hoe verschrikkelijk
de titel van de plaat ook klinkt (komaan jongens, menen jullie dat
nu écht?!), het is wel degelijk een klepper van een album. Meer
zelfs, ’t is een nòg beter album dan Phoenix’ vorige, ‘It’s Never
Been Like That’. Als u singles ‘Lisztomania’ en ‘1901’ een beetje
kent, dan weet u wel ongeveer waar het om draait: speelse, puntige,
licht elektronische pop met een magisch kantje. Leuk dat de magie
ook na twintig – Wat zeg ik? Veertig! Zestig! – luisterbeurten
intact blijft.
Hoogtepunten kiezen is een nogal overbodige taak. Elk nummer draagt
bij tot het geheel en ‘Wolfgang’ is ook zo kort dat je het hele
album best in een ruk beluistert. Het geheel klinkt als een
geweldige zomerdag. Het soort waarbij je tot ’s middags kan blijven
liggen, daarna wat gaat luieren in het zonnetje terwijl je de
wespen van je middagmaal probeert te houden, de ganse tijd
rondloopt in zwembroek en sleffers, al dan niet in combinatie met
een marcelleke, waarbij je naar believen kan gaan rondfietsen om
vrienden te bezoeken, even te blijven hangen en weer op pad te
gaan, misschien om eens te gaan zwemmen. ’s Avonds spreek je dan af
met enkele vrienden om op een afgelegen grasveld te gaan liggen,
met wat pintjes en verder niets. Wel, die avond, wanneer het
aangenaam warm is, het licht om 23u pas begint uit te doven en je
rustig zit te babbelen without a care in the world: zó
klinkt de nieuwe Phoenix. Spaced out, zomers, zonnig, met een
klein, knagend gevoel van melancholie dat tussen de boomtoppen komt
piepen.
Uiteraard wordt het warm water hier niet opnieuw uitgevonden (dat
heb je dan weer met magische popalbums), maar dat neemt niet weg
dat ‘Wolfgang Amadeus Phoenix’ – ik zal het eens eenvoudig zeggen –
keigoed is. Dit album – van Franse bodem, nota bene – is gewoon
a helluva lot of fun om naar te luisteren, punt.
‘Wolfgang’ is – en hier komt het codewoord – bedrieglijk eenvoudig.
Die eenvoud blijft dan wel plakken, maar wat na enkele weken bloot
komt te liggen, houdt je nog maanden daarna in z’n greep. Wat dat
juist is? Weet ik niet, maakt niet uit. Maar het is er, en dat is
wat telt. Phoenix is, bovenal, vachement chouette, quoi!
Een meesterwerk.
