De regisseur van ‘Gone In 60 Seconds’ en ‘Swordfish’ heeft een
zuidpoolslasher gemaakt. Dat wil zeggen: een whodunit met
het verrassingseffect van een Night of the Proms-programmatie en de
subtiliteit van een blok beton, die ons – jawel – volledig koud
liet. Máár – en hier komt het goeie nieuws – ‘Whiteout’ valt wél
met haast onwelvoeglijk grote overgave in de categorie ‘zo slecht
dat-ie weer goed wordt’. Het is een veredelde, volledig foute
B-film met verreweg de slechtste cast van het jaar en enkele van de
meest tenenkrullende dialogen die wij de afgelopen weken hebben
gehoord. Maar als foute camp kan het allemaal wel tellen. Ik heb
mij, met andere woorden, best geamuseerd met dit filmpje. Om nu te
zeggen dat het goéd was, dat is iets anders.
U.S. Marshall Carrie Stetko zit al twee jaar lang op een basis
in Antarctica. Ze is op de vlucht voor iets dat in haar verleden
gebeurd is (hallo, flashbacks!) en uit een misplaatst schuldgevoel
dwingt ze zichzelf om in de desolate koude te blijven. Drie dagen
voor haar vertrek – de feestelijkheden zijn al aan de gang in haar
basis – gebeurt het echter: er wordt een lijk teruggevonden in het
midden van een ijsvlakte en uit onderzoek blijkt dat het niet om
een ongeval gaat. De eerste moord in de geschiedenis van Antarctica
is een feit en het zou wel eens goed kunnen dat Carrie haar vertrek
met enkele maanden moet uitstellen. Haar onderzoek brengt haar
vervolgens in contact met een werknemer van de Verenigde Naties en
leidt haar naar een oud Russisch vliegtuig met een mysterieuze
lading. En dan beginnen er steeds meer doden te vallen…
Dat concept is natuurlijk zo klassiek als een strijkkwartet,
maar goed. ’t Is niet briljant, maar je kan daar wel een fijne
thriller uit puren. Alles staat of valt uiteraard met de
uitwerking. Qua regie is het echter al niet veel soeps. De proloog
is, ondanks de schabouwelijke CGI, vrij aardig in elkaar gestoken
en hoewel Sena – niet bepaald de meest fijnzinnige cineast – het
plaatje op z’n minst overzichtelijk weet te houden, slaagt hij er
nergens in om spanning op te bouwen of dreiging te creëren.
Natuurlijk, een thriller zonder spanning, dat is zoals ‘Costa’
zonder Katja Schuurman, hé: waarom zou je dáár nog naar willen
kijken? Wel, gelukkig is ‘Whiteout’ op veel vlakken pure camp.
Gabriel Macht – de zesentwintig mensen die ‘m gezien hebben,
herkennen hem misschien nog van ‘The Spirit’ – lijkt vastbesloten
om geen enkele emotie te verraden en doet hier een Keanu Reeves’ke
om U tegen te zeggen. Als hij in beeld is, is het altijd lachen
geblazen (de scène met de snoepjes is een blijver!) en hij slaagt
erin om zijn dialogen nog ridiculer te doen klinken dan ze al zijn.
Een prestatie, voorwaar.
De rest doet het al niet veel beter. Ouwe rot Tom Skerrit heeft
een vreselijk saaie rol als dokter, Columbus Short is een
zanger-danser-acteur en dat zegt al meer dan genoeg, Alex
O’Loughlin is irritant slecht als Australische windbuil en Kate
Beckinsale staat voortdurend véél te serieus te wezen. Om maar te
zeggen: niemand weet ook maar een klein beetje te overtuigen. In
combinatie met onbegrijpelijk onnozele dialogen geeft dat wel een
enorm geestig effect. Wat daar nog meer toe bijdraagt is de
ontwikkeling van de plot. Eerlijk waar: al na tien minuten hadden
wij door wie de slechterik was. Vooraleer dat ook daadwerkelijk
bekend werd gemaakt, werden we echter nog getrakteerd op totaal
irrelevante flashbacks (met gele kleurfilter, dat spreekt),
onmogelijke plotwendingen en enkele van de idiootste actiescènes
die wij sinds lang hebben gezien.
Sena heeft gelukkig nog het indrukwekkende, natuurlijke decor
van Antarctica om mee te werken. Je moet al een comateuze blinde
zijn om daar géén mooie beelden van te kunnen schieten, natuurlijk,
maar het landschap maakt geen wezenlijk deel uit van de film, zoals
dat bijvoorbeeld in ‘The Thing’ – waar de omgeving de grootste
vijand was – wél het geval was. Hier stralen het woeste ijs en de
striemende sneeuwstormen geen enkele dreiging uit: het zijn enkel
mooie plaatjes om tussen de verschillende scènes te kunnen plakken.
Met andere woorden, voor een goedgemaakte ijspoolthriller moet u
hier écht niet zijn (dan haalt u beter het voornoemde ‘The Thing’
snel in huis), maar wie graag eens goed wilt lachen met enkele
vrienden en wat pintjes erbij, kan wellicht slechtere keuzes maken
(‘Dance Flick’, ‘Dance Flick’, ‘Dance Flick’). Mijd dit onding dus
als de pest of zet uw verstand op nul en laat uw meeslepen door
deze blizzard of bullshit.
