A-Ha

Afgelopen woensdag, 18u15, en al een file van mensen tot ver in de
Steenstraat. Het was niet de eerste keer dat wij de AB een bezoekje
brachten, en het was evenmin de eerste keer dat we dit deden voor
een uitverkocht concert. Toch hadden we nooit eerder zo’n opkomst
van vroege enthousiastelingen meegemaakt als de toeloop die we
gadesloegen op de avond dat A-Ha te gast was in de concertzaal. Het
was dan ook niet zomaar een optreden. A-Ha geeft er na ongeveer 25
jaar de brui aan en dit zou – hoewel recente berichten aangeven dat
de afscheidstournee nogmaals door ons land zou passeren in 2010 –
wel eens het laatste optreden van de band geweest kunnen zijn in
België. Aan de enthousiaste menigte in de straten van Brussel te
zien, valt het afscheid een hoop fans bijzonder zwaar.

Een voorprogramma was niet voorzien, en om half negen vlogen de
Noren er meteen in. Van een vliegende start mag vast en zeker
gesproken worden, want er werd ingezet met ‘The Sun Always Shines
On TV’, een van A-Ha’s alom bekende superhits die in ieders
geheugen gegrift staan, al dan niet met dank aan Regi’s recente
opfrisbeurt. Na deze zwierige opener duurde het even eer we nog van
die radiobommen te horen kregen en werd de set voornamelijk
voortgetrokken met minder bekend werk, zowel nummers uit de
beginjaren van de band als meer recente songs.

Wat opviel, was hoeveel goede nummers A-Ha eigenlijk wel heeft, ook
nààst hun beroemde hitparadetoppers. Vooral het nieuwere werk sloeg
duidelijk aan bij de fans en zette de zaal geregeld in vuur en
vlam. De uiterst professionele show droeg daar natuurlijk ook aan
bij. Gaande van reusachtige opblaaspoppen (die de bandleden moesten
voorstellen) over een indrukwekkend assortiment aan spots tot de
schitterende schermen achteraan het podium: het zat allemaal
perfect in elkaar. De bandleden zelf zaten na al die jaren trouwens
ook nog opvallend strak in het pak. Het enige nadeel van die
vakkundige aanpak was dat er tijdens het optreden amper aandacht
besteed werd aan interactie met het publiek. Natuurlijk werden de
“thank you’s” en Franse (hier en daar zelfs Nederlandse)
woordjes duchtig in het rond gestrooid, maar deze gaven meer een
routineuze dan een echt hartelijke indruk. Dat was toch een beetje
jammer, zeker omdat we verder niet de indruk kregen dat de groep
tegen zijn zin stond op te treden, integendeel zelfs.

Naast een pak goede songs, hebben de mannen van A-Ha jammer genoeg
ook heel wat matig werk bijeengeschreven en dat was er – niet al te
verwonderlijk in een meer dan twintig nummers tellende set – soms
ook wel aan te horen. Vooral het middenstuk van het optreden kan
men gerust een dipje noemen. Na uitstekende versies van ‘Manhattan
Skyline’ en ‘Hunting High And Low’ verdween de spanning uit de set,
niet in de laatste plaats ‘met dank aan’ het overbodige akoestisch
moment met de drie originele bandleden (doorheen de rest van het
optreden werden ze immers bijgestaan door een extra keyboardspeler
en een drummer).

Gelukkig keerde daarna het vuur weer terug. De band verliet het
podium voor de eerste maal na een absoluut hoogtepunt met
achtereenvolgens het adembenemende ‘Summer Moved On’ (een sfeervol
moment waarop vooral de stem van Morten Harkett de aandacht trok)
en de theatrale publiekslieveling ‘Foot Of The Mountain’. De
bisnummers gingen door op hetzelfde elan. We spreken dan over ‘Cry
Wolf’, ‘The Living Daylights’, het bijzonder mooie en nog maar
enkele jaren geleden verschenen ‘Analogue’ en natuurlijk het
onvermijdelijke ‘Take On Me’, dat de AB helemaal deed
ontploffen.

Ondanks een paar zwakkere momenten, kunnen we dus wel zeggen dat
A-Ha waardig afscheid genomen heeft van het Belgische publiek (al
breien ze dus allicht nog een vervolg aan dat afscheid in het
voorjaar van 2010). Grote hits blijven al een tijdje uit voor de
band en men kan in zekere zin wel stellen dat het misschien nog
niet zo’n slecht idee is van de groep om er een punt achter te
zetten nu ze nog moeiteloos volle zalen trekken. Anderzijds heeft
dit optreden bewezen dat er zeker nog een publiek is voor deze
band, en knaagt het ergens wel dat het einde nu ‘al’ aangebroken
is.