Songs die hard beuken en songs die keihard beuken. Meer heeft Black Cobra echt niet in de aanbieding. Maar: ze zijn hier intussen zo bedreven in geworden en klaren de klus met zo’n hemeltergend volume dat je als liefhebber van bruut geweld niet anders kan dan meestappen in die dampende brij.
Er hangt altijd anticipatie in de lucht, alle aanwezigen weten wat ze kunnen verwachten, het rumoer is zo alomtegenwoordig dat er niet meer gesproken wordt, woorden zijn immers al onverstaanbaar. Dan verschijnen de twee op het podium, je kan niet anders dan verwonderd kijken naar wat voor tengere knapen het zijn. Plots beginnen ze zonder enige vorm van introductie te beuken en dan is het alsof iemand de poorten van de hel op een seconde tijd wijd heeft opengegooid: het drumwerk doet je darmen vibreren en je wordt haast gescalpeerd door die immense wall of sound.
Black Cobra live is een ervaring, een belevenis, een gebeurtenis die een eigen universum op poten zet. Veel heeft natuurlijk te maken met dat volume. Er zijn nog duo’s die zo’n infernale ketelherrie kunnen produceren (Lightning Bolt en, euh…), maar niemand klinkt daarbij zo overdonderend zwaar en woest. Hun combinatie van turbometal à la High On Fire, sludge, pompende doom, hardcore en ronduit idiote gevlam zal hen nooit een grote fanschare bezorgen, maar zij die hen volgen weten wel waar ze zich aan kunnen verwachten en dragen de twee op handen.
Voor hun derde album (na Bestial uit 2006 en Feather And Stone uit 2007) zijn Jason Landrian (ex-Cavity) en Rafa Martinez (ook bassist bij Acid King) niet enkel verhuisd naar Southern Lord, wat hen ongetwijfeld meer reclame en kansen zal bezorgen, maar hebben ze ook producer Billy Anderson onder de arm genomen. Anderson, die in het verleden ook al werkte met Sleep, High On Fire, EyeHateGod en de Melvins, weet hoe hij een plaat uit z’n voegen kan laten barsten en dat is precies wat negen songs lang gebeurt op Chronomega.
Eerst en vooral: verwacht geen vernieuwing, geen koersveranderingen of toegevingen. Landrian schreeuwt er nog steeds op los (en lijkt verdacht veel op Fozzy Bear tijdens “Machine”) en is de helft van de tijd onverstaanbaar, maar zang is dan ook een bijkomstigheid bij Black Cobra, een instrument dat ondergeschikt is aan het stuwende drumwerk van Martinez en de waanzinnig brutale gitaarsound, die door vervormende effecten gestuurd lijkt tot er niets meer overblijft dan een aurale modderstroom waarin je niet anders kan dan verzuipen. Als geen andere band wil Black Cobra beuken, beuken, beuken.
Wie geen voeling heeft met dit soort lawaai zal nergens enige variatie ontwaren, afgezien van de occasionele tempoveranderingen, maar de voorbereide luisteraar zal merken dat het geluidspalet misschien ietsje verbreed is, dat de verschillende invloeden iets beter merkbaar zijn, dat er iets meer gespeeld wordt met dynamiek. Zo lijkt het heel even alsof de twee gas terugnemen in “Catalyst”, met aan Wino’s doommetal verwante passages, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en bij het resterende stuk oorlogsmetal zal guru Matt Pike ongetwijfeld goedkeurend knikken.
“Chronosphere” is naar hun normen bijna aanstekelijk rechtlijnig, gemaakt om drieëneenhalve minuut te headbangen als een halvegare. De tegenritmes van “Zero Point Field” zorgen ervoor dat de song wat opvalt in de gelederen en het opgefokte duo “Storm Shadow” en “Glacies En Spiritu” verraden een liefde voor oude thrash . Het beste van al is dat die liefde volledig vrij blijft van ironie, gimmicks of andere spielereien. Bij Black Cobra zijn indiekids op zoek naar hipster-attitude derhalve aan het verkeerde adres: hier is what you see nog steeds heel erg what you get. Het buikgevoel in z’n rauwste vorm.
Chronomega slaagt er niet in om de live ervaring, de meest pure manier om de band te ondergaan, na te bootsen, maar dat is een onbegonnen zaak. Het alternatief is echter iets dat bijzonder effectief werkt op primair niveau: als geen ander weet Black Cobra te appelleren aan het dier in de muziekfan en daarvoor alleen mag het hen vergeven worden zo koppig vast te klampen aan die zelfopgelegde beperkingen.
