Het geluk zit soms in eenvoudige dingen: een gitaar, een drumstel, en daar gewoon kei- en keihard op spelen. Dat is Black Cobra in een notendop. Jason Landrian en Rafael Martinez grossieren al een decennium in loodzware sludge, gekenmerkt door potige riffs, donderende drums en loeiharde optredens. Met hun recentste plaat Invernal is het weer ouderwets beuken en harder beuken geblazen. Geen vernieuwing, geen ommezwaai, gewoon meer van hetzelfde. Maar dan beter, veel beter.
In 2006 speelde Black Cobra voor de eerste keer in ons land als voorprogramma van het ondertussen ter ziele gegane Made Out Of Babies in de piepkleine zaal van het Antwerpse Scheld’apen. De sonische orkaan die daar veroorzaakt werd, was op zijn zachtst gezegd memorabel te noemen: op het einde van het optreden stond de helft in het publiek buiten de zaal, vingers in de oren met open mond te gapen naar wat er zich op het podium afspeelde. Niets is meer kenmerkend voor Black Cobra: keiharde mokerslagen die live door het feilloze powerspel van Landrian en Martinez en het immense geluid spijkerhard op je inbeuken.
Jammer genoeg konden de platen van Black Cobra die livereputatie nooit helemaal bijbenen. Het materiaal zal wel goed, maar qua geluid hinkten de albums toch stevig achter op de optredens: Feather and Stone uit 2007 leek zelfs regelrecht opgenomen in een matrassenfabriek. Opvolger Chronomega deed het productioneel heel wat beter, maar in de buurt komen van de live-ervaring leek schier onmogelijk. Voor Invernal kwam men aankloppen bij de God City studio’s van Converge-gitarist Kurt Ballou. Ballou krijgt de laatste jaren steeds meer de reputatie van topproducer als het gaat om harde muziek. Het geluid van Invernal draagt ook zeer duidelijk zijn stempel, en dat is op alle vlakken een zeer grote vooruitgang. De plaat klinkt van start tot finish loeihard en moddervet.
Opener “Avalanche” dondert, welja, als een lawine uit de boxen. Landrian heeft zijn riffmachine weer stevig op gang getrokken, en op het manische drumwerk van Martinez is er nog lang geen sleet te bespeuren. Ook “Somnae Tenebrae” is een typische Black Cobra-beuker waar weinig op aan te merken valt. Wat opvalt is dat de vocalen van Jason Landrian eindelijk een evenwichtige plaats hebben gevonden in het geheel, waar die vroeger steevast stiefmoederlijk onder de dikke geluidsmat werd geveegd. Wat nu zelfs opvalt is dat zijn teksten lang niet zo slecht zijn. Altijd een prestatie voor een metalband.
Maar de klemtoon ligt bij Black Cobra nog steeds bij de muziek. “Corrosion Fields” wordt na een rustige intro in gang getrapt als de chopper van Satan zelf, en kan iets over halfweg uitpakken met een monsterriff die je een stevige klets rond je oren verkoopt. Het is een eerste teken aan de wand dat er op Invernal ook op vlak van spel behoorlijk wat vooruitgang is geboekt. De tweede helft van “The Crimson Blade” springt als een manische gek van de ene naar de andere tempowisseling, en “Beyond” bewijst dat verschroeiende snelheid en rustiger passages elkaar moeiteloos kunnen afwisselen.
Prijsbeest van deze plaat is echter het ronduit waanzinnige “Erebus Dawn”, dat meer dan zes minuten van de ene meedogenloze riff naar de andere raast, en waar Rafael Martinez met ronduit subliem drumwerk bewijst dat hij eigenlijk over zes armen en vier benen beschikt. Als er in “Abyss” wat gas wordt teruggenomen, denk je dat trukendoos van Black Cobra stilaan leeg is. Tot afsluiter “Obliteration” op je af komt gedaverd: nog nooit was de titel van een nummer zò goed gekozen.
Op Invernal is Black Cobra er eindelijk in geslaagd om hun live-feel geloofwaardig vast te leggen op plaat. Dat de heren Landrian en Martinez er ook nog in geslaagd zijn om nog betere nummers te schrijven dan op hun vorige platen, maakt van Invernal met voorsprong de beste Black Cobra-release tot nu toe. Als u houdt van een loeiharde broek oerherrie die de primaat in u kan doen losbreken, zal u uzelf hiermee een heel groot plezier doen. Joke Schauvliege is alvast geen fan.
