PIAS, 2009
Het zomerreces brengt festivals en een verschoven aandacht met zich
mee. Daarom verschijnt deze Placebo nu pas in uw Huis van
Vertrouwen, mooi tussen hun passages op Werchter en Pukkelpop,
slechts twee van de pakweg 37 optredens die ze dit jaar in België
afhaspelen. Onterecht? Absoluut niet, want om maar meteen een deuk
in een open pakje boter te trappen: Placebo heeft op ‘Battle For
The Sun’ haar drummer, looks en demonen van zich afgeschud
en knikt optimistisch en op geen enkel moment wraakroepend
terug.
Met ‘Kitty Litter’ wordt meteen duidelijk waar de band rond
frontvrouw Molko nog steeds voor kan staan: keiharde teenage
angst die we de laatste jaren veel te weinig hebben horen
overwaaien uit Londen. De intro grijpt terug naar ‘Placebo’, en
meteen horen we een band – is het de inbreng van youngster
Forrest in plaats van etterbuil Hewitt? – die er weer volop
goesting in heeft.
R.E.M. rekende af met een aantal minderwaardige platen door al haar
woede in een half uur ‘Accelerate‘ te gieten, hun vertrouwelingen kiezen voor
het zalven. ‘Kitty Litter’ mag dan geen ‘Nancy Boy’ zijn, het
nummer toont meteen hoe hárd de plaat komaf maakt met
vullertjesalbum ‘Meds’. Daar naadloos bij aansluitend, alsof het
één nummer in twee bedrijven was, openbaart ‘Ashtray Heart’ zich
als uitstekende single in wording: erg catchy, en een
Placebo tonend die we misten sinds ‘Sleeping
With Ghosts‘.
En toch is ‘Battle For The Sun’ meer dan een verzameling
herinneringen aan wat Placebo in het verleden kon. Neem titelnummer
‘Battle For The Sun’. De band laat een nieuwe aanpak horen die hoop
verpakt in een quasi perfecte opbouw, van gezapig naar uptempo,
zonder ook maar een moment schreeuwerig hysterisch te worden. Molko
blijft gecontroleerd, maar is er niet minder bezeten om.
Met het titelnummer heeft hij het hoogtepunt van de cd geschreven;
de track is zelfs zo goed dat hij een beetje afsteekt tegen ‘For
What It’s Worth’, de song die erop volgt. Die is zeker niet slecht,
maar we missen het gewapende beton er rond en hebben ons bij elke
luisterbeurt geërgerd aan het idiote casinoriedeltje halfweg. De
single overstijgt de banaliteit niet, het album doet dat des te
meer.
Het is net hierin dat ‘Battle For The Sun’ verschilt van ‘Meds’.
Zowel ‘Meds’ als ‘Infra-Red’ waren best aardige worpen, maar de
albumtracks deden ons meer tranen plengen dan het verzamelde gild
massahysterici voor de poorten van Neverland de afgelopen weken.
Hier niks van dat alles. The ‘Never-Ending Why’ is scherp als een
mes, zoals we het in tijden niet meer hebben gehoord, ‘Speak In
Tongues’ is tegendraads, volgzaam en mooi tegelijk en ook ‘Come
Undone’ is aardig, hoewel minder dan 70% van het album.
‘Devil In The Details’ zal de tand des tijds dan wel niet
doorstaan, maar ook die song noopt ons vooralsnog niet tot het
hanteren van de skiptoets. Die hanteren we bij nader inzien
voorlopig enkel voor ‘Julien’, een nummer dat gestoeld is op een
wat alledaags electroriedeltje-van-een-band-die-het-niet-gewoon-is
en dat eigenlijk nooit had mogen bestaan. ‘Julien’ is een frietkot,
geen Placebosong. Goeie bitterballen, dat wel!
Wie ons ten tijde van ‘Meds’ had gezegd dat we ooit nog eens moeite
gingen doen om een plaat van Placebo helemaal uit te luisteren, die
hadden we met een kluitje de geschiedenis in gebombardeerd. Maar
kijk, het heden liegt nooit, en tussen Roy Orbison en Carla Bruni
passeerde Molko vanochtend vroeg de revue, en op geen enkel moment
viel hij uit de toon.
De afgelopen weken hebben we ‘Battle For The Sun’ herhaaldelijk
cadeau gedaan – nogal wat verjaardagen en
wiedergutmachungsmomenten in Casa Delafontana – en nooit
zagen we minder dan een zich van oor tot oor ontplooiende glimlach.
Neem de moeite om voorbij de looks en het nabije verleden te
kijken, en je herontdekt je mooiste pubergevoelens. Altijd prijs,
altijd gewonnen.
Placebo speelt op vrijdag 21 augustus op de Main Stage van
Pukkelpop en komt op 6 december naar het Sportpaleis in
Antwerpen.
