Never change a winning team. Na een wisselvallig onthaalde eerste samenwerking (Blauwe Rook) leverden tekenaar Ruben Pellejero en scenarist Dennis Lapière het knappe De goelagwals af. Het duo bevestigt zijn kunnen met het mooie Een vrijmoedige zomer.
Mexico, januari 1942. Theo, een ouder wordende dandy brengt hulde aan een overleden vriendin, Tina Modotti, die naast haar bezigheden als fotografe ook actief was als communistische militante in de jaren twintig. In die dagen was Theo, die zijn taxichauffeur op sleeptouw neemt voor een met drank overgoten vertelavond, een jonge schrijver annex gelukzoeker die in Mexico hoopte te vinden wat zijn thuisstad Barcelona hem niet kon bieden.
In Mexico belandt Theo in een kring van kunstenaars die creativiteit en revolutie hand in hand willen laten gaan. Vooral zijn contacten met de Amerikaan Edward Weston en de Italiaanse Tina Modotti, minnaars en tevens beiden fotograaf, zijn bepalend voor het eerste deel van dit verhaal. Een deel dat, tegen de achtergrond van de plannen voor een creatief getinte revolutie, vooral de lof van de liefde bezingt, maar daarbij niet blind blijft voor de meer pijnlijke kanten van de hartstocht.
Dat verhaal wordt door Pellejero met in poëtische klare lijn geschilderde tekeningen prachtig in beeld gebracht. Daarbij laat de tekenaar het licht een niet geringe rol spelen, waardoor Een vrijmoedige zomer aan weemoed wint. Want dat is de rode draad die door dit eerste deel geweven is: meedromen – en eventueel werken – aan een revolutie weegt hoe dan ook niet op tegen de eigen persoonlijke romantische besognes, met als gevolg dat bij een bijeenkomst van revolutionairen dijen meer tot de verbeelding spreken dan kogels.
De karakters van Een vrijmoedige zomer mogen dan niet gelukkig lijken, ze zijn wél voortdurend op zoek naar het geluk. Die zoektocht mag dan hard en moeilijk zijn, en bij momenten een pad van vernieling achterlaten, hij is wel oprecht en een leidraad voor wie niet bang is stappen te zetten om impasses in het leven te doorbreken. Daarmee kiezen Pellejero en Lapière niet voor een puur romantisch, zeemzoet liefdesverhaal, maar voor een behoorlijk realistische roman in beelden. Niet onterecht wordt Een vrijmoedige zomer op de achterplat een waargebeurd verhaal van verzonnen geliefden genoemd. Al had dat net zo goed een verzonnen verhaal van waargebeurde liefdes kunnen zijn.
