Morrissey




Koningin Elisabethzaal, Antwerpen, 8 juni
2009

We
waren Morrissey, die grote held uit onze puberjaren, een beetje
kwijtgespeeld. Door de belachelijke pose die hij zichzelf aanmat in
interviews. Door het wel heel erg matige ‘Ringleader Of The Tormentors‘. En ook gewoon doordat
we into andere muziek waren, en zagen dat pakweg Dylan en Cave
gewoon béter waren. Het was dan ook niet met een karrenvracht aan
goesting dat we ons richting Elisabethzaal begaven. En al zeker
niet dat we ons neervlijden voor Doll & The
Kicks
, want door Morrissey himself had gekozen, en het
verleden leerde ons dat Morrissey een, euh, vrij unieke smaak had
in het kiezen van voorprogramma’s. Doll kon zo uit de Moulin Rouge
komen, maar in The Kicks zit wel wat. Het klonk allemaal een beetje
als Blondie, Jack Off Jill en The New York Dolls – zo zag het er
ook uit – maar dat was allemaal gepland. Doll & The Kicks waren
met voorsprong het beste voorprogramma dat The Mozzfather al had
meegebracht.

Fijntjes wordt het altijd tussen voorprogramma en hoofdmoot, omdat
Morrissey, net als Rufus Wainwright dat ook doet,
zijn hele show tot in de puntjes verzorgt. Zo verschenen onder meer
oude fragmenten van Elvis en The Dolls op het doek tot Moz zelf het
podium opkwam. Begeleid door een zee aan fans die meteen vergaten
dat de overigens in een werkelijk uitmuntende akoestiek verkerende
Koningin Elisabethzaal er een met stoeltjes is. Het is algemeen
geweten dat Morrissey van de meest devote fans heeft – geregeld
moest er een bodyguard of zes het podium op om er een paar
hardhandig af te jagen – maar het is uiteraard ook een spel dat Hij
speelt. Wat handjes geven, wat stagediven veinzen. En kan je het
iemand verwijten even door de rooie te gaan als je held inzet met
een meesterlijke versie van ‘This Charming Man’, uit het prille
debuut van The Smiths, toen hij een jaar of 25 was maar de eruditie
van een zestiger met zich meedroeg. Daarna ook zeker niet mindere
versies van ‘Irish Blood, English Heart’ en het nieuwe ‘Black
Cloud’. De setlist was uitmuntend gekozen, met slechts een handvol
nieuwe nummers, niks uit Ringleader, heel veel uit meesterwerk
You Are The Quarry‘ en aardig wat Smiths – en oude
Mozsongs. In het eerste deel viel enkel het door een
mariachigitaartje ondersteunde ‘When Last I Spoke To Carol’ wat
door de mand, omdat live bleek dat het toch een van de mindere
nummers op ‘Years Of Refusal‘ is. Samen met de duur van de
set – nauwelijks 80 minuten – meteen het enige negatieve commentaar
op de avond.

Want ‘Carol’ mocht dan al tegenvallen, als je erna een demonisch
‘How Soon Is Now’ – we waren het hier een beetje beu, maar het leek
alsof Fellini in de regiestoel zat – en bevlogen versies van
‘Paris’ en ‘How Can Anybody Possibly Know’ produceert, hoor je
niemand klagen. De zaal ging mee als was het met het mes op de
keel, en voor het eerst hadden we het gevoel dat Morrissey het zelf
ook niet echt als een verplichting zag om op Belgische bodem te
moeten vertoeven. Vast de verkiezingsuitslagen niet gehoord.

‘Let Me Kiss You’ was een volgend hoogtepunt. Morrissey zong over
een gruwelijk lelijke man en trok prompt zijn hemd uit, een
handjevol fans heeft nu een lap ingekaderd boven het dressoir
hangen. Ook ‘The World Is Full Of Crashing Bores’ (What really
lies, Beyond the constraints of my mind // Could it be the sea,
With fate mooning back at me // No it’s just more lock jawed pop
stars // Thicker than pig shit, Nothing to convey // They’re so
scared to show intelligence // It might smear their lovely career
is niet minder dan poezie) werd gebracht, alvorens na persoonlijke
favoriet ‘Ask’ aan wat minder bekend werk te beginnen. ‘Why Don’t
You Find Out For Yourself’ en ‘This Night Has Opened My Eyes’
ontbrak het een beetje aan tempo om live in een energetische set te
steken, maar over ‘Best Friend On The Payroll’ en ‘The Loop’ hoorde
je niemand klagen. Met bommetjes als ‘Girlfriend In A Coma’ en het
werkelijk uitstekend melancholische ‘I’m OK By Myself’ werd de set
besloten. Dat Morrissey enkel ‘First Of The Gang To Die’ bisste was
jammer, maar niet doorslaggevend.

Na enkele matige doortochten te lande heeft Morrissey gisteren in
de Elisabethzaal met verve zijn schuld ingelost. Vergeet
‘Ringleader Of The Tormentors’, gewenteld in eenzaamheid en
geweeklaag is Steven Patrick Morrissey een van de grootste sterren
aan het firmament.

aanraders

verwant

Morrissey :: I Am Not A Dog On A Chain

Bring ‘em all in. Wie anders ook dan good...

Morrissey :: California Son

We zouden het nog maar eens over 's mans...

Morrissey :: Low In High School

Hardnekkig onkruid. Je kan je ertegen blijven verzetten, maar...

Morrissey :: 26 november 2014, Stadsschouwburg Antwerpen

Het enigma Morrissey, die broze jongen die maar niet...

Johnny Marr :: Playland

Het heeft tot zesentwintig jaar na de split van...

recent

Brihang

28 maart 2024De Roma, Borgerhout

REWATCH: Battlestar Galactica (2004-2009)

Tijd om na vijfentwintig jaar ‘Golden Age Of Television’...

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in