Ook al is Grizzly Bear de ultieme muzieknerdband en vertrouwt u al die hoornen brillen niet meer sinds u een lichte koppijn en zenuwtrek aan Animal Collective over hebt gehouden, geloof de tonnen lof die Vecktamest te beurt valt maar gewoon. Het album àdemt liefde voor muziek, experimenteerdrang, maar bovenal hemelse melodieën, die zonder veel moeilijkdoenerij mogen uitwaaieren.
De buzz rond het nieuwe album van Grizzly Bear woedde al een flinke tijd doorheen het internet. Pitchfork.com lost al sinds eind vorig jaar gretig nieuwtjes over dit album, en de band zelf deed ook niet al te mysterieus over het nieuwe materiaal door al ongeveer een jaar nieuw materiaal op de Amerikaanse tv te spelen. Toen een lek van het album bovendien al in maart muziekbloggers en fans tot hyperventilerende lofuitingen noopte, leek de officiële release plots wel erg veraf. De band zelf reageerde relatief gelaten op het lek, maar vergat vooral niet erop te wijzen dat de de gelekte versie van inferieure kwaliteit was en dat we met zijn allen op het echte album moesten wachten alvorens een oordeel te vellen.
Maar intussen stond de muziekbloggende westerse wereld dus al in brand van enthousiasme over Veckatimest en viel ook op fora en message boards allerhande wel iemand te vinden die twee maanden voor de release al even wilde melden hoe geweldig het nieuwe album van Grizzly Bear wel niet is. Een beetje anticipatie en oprecht gehype is nooit weg, maar te hoge verwachtingen zijn altijd gevaarlijk. Stel je voor dat dit niet het definitieve alt-pop-country album was, maar een gewone goede verzameling folkpop-met-een-hoek-af?
Niet dus, Veckatimest is wel degelijk een parel van een album. Een verzameling weerbarstige maar geperfectioneerde popsongs die bruisen van de verbeelding en muzikaliteit. Het is een album dat op het eerste gehoor al aangenaam wegluistert dankzij de zuivere samenzang en gouden melodieën recht uit de Love- en Fleet Foxes-traditie, maar dat bij elke beluistering meer van zijn rijk geschakeerde, soms bizarre pracht prijsgeeft.
Wie Yellow House, het (eveneens traag zijn pracht prijsgevende) vorige album van Grizzly Bear, kent, zal even slikken als opener “Southern Point” losbarst. Het is een woud van gitaar- en pianoriedels, klokvaste drums en desoriënterende elektronica-klanken die pas na enkele beluisteringen een pracht van een song prijsgeeft. ”Two Weeks” verteert al een stuk lichter als hyperactief Fleet Foxes-neefje. De perfecte radiosingle (zo denken ze er zelfs bij Radio1 over), maar Grizzly Bear betovert pas echt als ze een register of vijf meer mogen opentrekken
Op “Fine For Now” bijvoorbeeld, dat zich met krachtige cymbaalslagen, onverwachte gitaaruithalen, engelenzang en een zinderende finale onverbiddelijk om de repeatknop vraagt. Of “While You Wait For The Others”, dat ingehouden, jazzy strofes afwisselt met een uitbundig Flaming Lips-refrein en bàrst van spitsvondige details in de achtergrond. Zowat elke song op Veckatimest zit zo vol invloeden en vondsten, dat ze een recensie op zich waard zijn. Maar je denkt nooit dat ze dat ene knopje en dat laatste opnamespoor misschien beter niet gebruikt hadden.
Grizzly Bear weet op dit album het ultieme evenwicht te bewaren tussen de moeilijk te verteren ideeënchaos van Animal Collective en de soms wat te berekend klinkende pracht van Fleet Foxes. Het is een album waar enerzijds alles perfect op zijn plaats lijkt te staan, maar waar je bij elke beluistering een nieuw geheim hoekje ontdekt dat er ook moest zijn. Een album van het jaar dus, dit Veckatimest. Om als een goede grappa te degusteren: de wat weerbarstige eerste kennismaking trotserend, met het oog op de steeds weer verrassende, rijke afdronk.
