Met zijn tweede plaat blijft het Zweedse indiepowerpoprockgezelschap de lovende kritiek opstapelen. Toch is de opvolger van Nine Times That Same Song geen onverdeeld succes. Middelmatige songs nestelen zich iets te nadrukkelijk naast de parels.
Tot nu toe is 2005 nog steeds hét jaar voor Love Is All. Niet alleen zag het vijftal dat jaar in Göteborg het levenslicht, maar ook debuteerde de band, die ontstond uit het obscure Girlfriendo, in datzelfde jaar met Nine Times That Same Song. In wezen was dat debuut niet meer dan een verzameling singles, maar het kleinood werd door diverse hippe bloggers opgepikt en de hemel ingeprezen, met hoge verwachtingen voor deze release als gevolg.
Een rondje surfen leert dat A Hundred Things Keep Me Up At Night effectief op het nodige gejubel onthaald wordt. Toch is de plaat niet die waanzinnig sterke worp die hij had kunnen zijn. Hoewel er nummers met een bijna tijdloos potentieel aanwezig zijn, kunnen die parels niet verhullen dat veel van de songs op A Hundred Things behoorlijk doordeweeks zijn en nauwelijks tot geen elementen bevatten om te blijven hangen.
Vreemd genoeg heeft Love Is All zowat al die saaiere nummers aan het begin van het album verzameld. Daardoor is de eerste helft van deze plaat zo’n beetje een hindernissenparcours op weg naar de schoonheid. "Sea Sick" klinkt bijvoorbeeld als een demo van Be Your Own Pet op halve kracht en opener "New Beginnings" weet met zijn dolgedraaide saxofoon duidelijk niet welke kant het uit moet. Terwijl de saxofonist er maar op los toetert, lijkt de rest van de band zijn zinnen gezet te hebben op het breken van snelheidsrecords. "Movie Romance" van zijn kant wil iets doen tussen een opgedreven versie van sixtiespop en een amateuristische variant op skapunk; een idee dat niet noodzakelijk gebaat is bij een praktische uitwerking.
Maar laten we dat alles beschouwen als warmdraaien, want vanaf het moment dat de b-kant van A Hundred Things aangebroken is, komt de kwaliteit van Love Is All helemaal bovendrijven. "Wishing Well" is dartel, meezingbaar, in your face. Het is een adrenalinestoot van een nummer: eentje van het soort dat je reserveert voor mixtapes in de wagen, waar het een plekje verdient naast "Arms Against Atrophy" van Titus Andronicus, "Whisper The Fear" van My Red Cell of ’Hard To Explain" van The Strokes. En daar wordt dan, alsof het niets is, het op Motown en Phil Spector geënte "When Giants Fall" tegenaan gegooid. En zo dendert het gezelschap vrolijk naar het einde van de plaat, de ene fraaie lap gitaarrock na de andere richting achteloze luisteraar.
Wanneer A Hundred Things Keep Me Up At Night na het fraaie "Floors" tot een einde komt, lijkt het een beetje onwerkelijk dat je je eerst nog zo zat te ergeren aan dezelfde plaat. Met de hakken over de sloot voor Love Is All, of hoe omschrijf je anders iets dat exact voor de helft de moeite is?
