Zowat genegeerd door pers en publiek heeft Mando Diao best een behoorlijke carrière opgebouwd. Na een warm onthaald debuut doken de Zweden onder de radar, om nu opnieuw ons leven binnen te denderen met Give Me Fire!, een degelijke, maar weinig geïnspireerde plaat.
2003 was een goed jaar voor gitaarrock zonder franjes. The White Stripes brachten Elephant uit, Fountains Of Wayne doken terug op en qua debuten leek de pret dat jaar niet op te kunnen: Yeah Yeah Yeahs, Kings Of Leon, The Mars Volta, The Raveonettes en The Thermals: allemaal brachten ze een eerste langspeler uit. Ook Mando Diao debuteerde dat jaar. Een jaar na de release in thuisland Zweden verscheen Bring ‘m In internationaal, en niet zonder weerklank. De vijf Zweden wisten een behoorlijke aanhang op te bouwen. En maar goed ook. Want kon Mando Diao met Bring ‘m In nog meesurfen op de gitaargolf die toen door het muzieklandschap spoelde, de daaropvolgende platen moesten het met heel wat minder aandacht stellen.
Zo komt het dat we bij het aanschouwen van Give Me Fire in eerste instantie aan een come-back van de band dachten. Een halve blik op Wikipedia leert echter dat Mando Diao nooit weggeweest is, integendeel zelfs. Give Me Fire! blijkt zowaar de vijfde plaat die de band uitbrengt. En ze was daarmee bijna de vierde waarvan het bestaan ons bijna ontgaan was. Uit het oog, uit hart, jawel.
Met een mengeling van schaamte over het vergeten bestaan van de band en nieuwsgierigheid naar wat er van het gezelschap geworden is, besluiten we Give Me Fire! een kans te geven. En daarmee neemt de verwarring niet af, integendeel zelfs. Give Me Fire! mag dan wel verrassend aangenaam in het gehoor liggen en de neiging hebben om met zijn in reverb gedrenkte songs vonken in het rond te laten spatten, toch is er iets loos.
Give Me Fire! is namelijk een album dat bij het verschijnen al compleet gedateerd aanvoelt. Mando Diano voert het trucje van zes jaar geleden immers nog eens op. Een en ander klinkt misschien wat professioneler en beter uitgewerkt, maar een — weliswaar vrolijke — deun als “Mean Street” zorgt er niet direct voor dat je staat te springen om de drie gemiste langspelers in huis te halen.
Singles “Gloria” en “Dance With Somebody” (geen van beide covers) zijn wél van die aard dat er enige opwinding opgewekt wordt. En ook “Maybe Just Sad” weet door zijn opzwepende structuur een zweem adrenaline naar boven te brengen. De titeltrack daarentegen is een typische smachtende sixtiessong waarbij de wanhoop in even stevige porties komt als de mokerende drums die het nummer voortstuwen als een jakkerende trein. En dat is uiteraard het soort toestanden dat we van een dergelijke plaat verwachten.
Eindconclusie? Geen idee, eigenlijk. Mando Diao pakt uit met dertien tracks die elk hun kwaliteiten hebben, maar die als geheel te wensen over laat. Een parel als “Crystal” bijvoorbeeld, is het soort song dat je onmiddellijk naar de volumeknop doet duiken wanneer hij op de radio langskomt, maar wanneer hij op plaat voorbijkomt, valt hij nauwelijks op, zo snel verwordt Give Me Fire! tot geluidsbehang. Waarmee het uiteindelijk ook niet zo’n drama meer lijkt dat de vorige platen ongemerkt het licht hebben kunnen zien. Dus: een miskoop hoeft Give Me Fire! niet te zijn, maar met zoveel fijne platen en zo weinig beschikbare tijd, kan je je natuurlijk wel de vraag stellen of Give Me Fire! alle tijd en moeite waard is.
