Er
is altijd al zoveel te doen geweest rond de figuur Pete Doherty –
waren het geen gedrogeerde avonturen of blood paintings, dan waren
het wel de haast even destructieve gevechten met zijn ex Kate Moss
– dat men wel eens durft te vergeten waarom hij in de eerste plaats
in de belangstelling is komen te staan. Nochtans heeft de onlangs
dertig jaar oud geworden Brit al een mooi palmares weten te
vergaren.
De twee albums die hij aan de zijde van zijn maatje Carl Barât
maakte als The Libertines zijn ontegensprekelijk van levensbelang
geweest voor de heropleving van de Britse indiescène, die anno 2009
nog steeds volop zijn vruchten aan het afwerpen is. Toen de Libs er
in 2004 – naar aanleiding van Doherty’s onmogelijke levenswijze –
de brui aan gaven, bleef Pete ondanks alles steeds muzikaal actief
– dit vooral met zijn nieuwe band Babyshambles. En je mag zeggen
wat je wil, maar op diens – op het eerste gehoor als een chaotische
puinhoop klinkende – debuut-cd ‘Down In
Albion‘ hielden zich heel wat pareltjes schuil, terwijl men
Babyshambles’ tweede plaat ‘Shotter’s
Nation‘ zelfs een over de hele lijn degelijk geproduceerd en
kwalitatief hoogstaand album mag noemen.
Als we de balans opmaken, doet hij het zelfs beter dan Barât, die
met Dirty Pretty Things een opwindende eerste, maar vooral ook een doodsaaie tweede plaat
afleverde, alvorens de band er definitief een punt achter zette.
Welke richting Carl nu zal uitgaan, is nog even afwachten. Pete –
excuses, vanaf nu is het opnieuw voluit Peter – heeft in ieder
geval genoeg om handen. Doherty, die de laatste tijd opvallend fris
voor de dag komt, is niet enkel nog steeds actief met z’n Shambles,
maar heeft nu ook eindelijk zijn langverwachte solodebuut uit.
Op de oudste demo’s van The Libertines en ook hier en daar op
‘Shotter’s Nation’ (bijvoorbeeld in het sfeervolle, door contrabas
ondersteunde ‘There She Goes’) hoorden we Peter al wel eens op een
heel andere manier aan het werk dan in de heerlijk rammelende
gitaarsongs die we toch het meest met hem associëren. Het is
diezelfde kleine, maar toch volle klank die tevens de toon zet op
‘Grace/Wastelands’. Een deel van de nummers zijn dan ook afgewerkte
versies van songs waar Doherty al jaren aan zat te sleutelen, maar
die nu pas de finesse hebben meegekregen die ze werkelijk waardig
zijn. Het dromerige ‘Arcady’ (met de voor Libertines-liefhebbers
bekende thematiek van het idyllische oord Arcadia) sluit nog het
duidelijkst aan bij zijn oorspronkelijke, meer bescheiden versie,
terwijl andere ‘oude bekenden’ als ‘A Little Death Around The
Eyes’, ‘Sheepskin Tearaway’ (waarin Peter de vocalen deelt met Dot
Allison) en ‘New Love Grows On Trees’ in een heerlijk atmosferisch
jasje gestoken zijn.
De nieuwe versies van de oude songs zijn zonder twijfel
voltreffers, maar gelukkig mogen we ook constateren dat zijn
bijwijlen excessieve druggebruik nog niets aangetast heeft van
Doherty’s gave om prachtsongs neer te pennen. Single ‘Last of the
English Roses’ is één van de uitschieters. Oké, deels met dank aan
wat pikkedieverij bij The Clash, maar ook grotendeels dankzij de
typische stijl die Peter hanteert voor het brengen van nummers.
Slordig – soms haast achteloos – maar toch mysterieus en recht in
de roos. Vooral ten tijde van ‘Down In Albion’ overkwam het Peter
wel eens dat hij de balans tussen die twee aspecten verloor en het
doeltreffende ten onder ging ten koste van een teveel aan
nonchalance en wanorde, maar dat gebeurt op ‘Grace/Wastelands’ geen
enkele keer.
Amy Winehouse zal zich nog wel beklagen over het feit dat ze het
met haar bedoelde duet ‘1939 Returning’ aan zich heeft voorbij
laten gaan, al staan er weliswaar nog overtuigendere songs op
Peters nieuwe plaat. ‘Salome’, bijvoorbeeld, is een weinig
aangekleed nummer, net omdat het al zo lekker smaakt zonder de
toevoeging van extra sausjes of kruiden. Met ‘Sweet By And By’ gaat
Doherty de vaudeville-toer op, waarbij hij zich duidelijk in zijn
element voelt. Het radiovriendelijke ‘Broken Love Song’ is een
geslaagde samenwerking met Wolfman (vroeger al eens Peters partner
in crime voor de in het Verenigd Koninkrijk succesvolle single ‘For
Lovers’). En dan heb je nog ‘I Am The Rain’, waarin Doherty zich
niet alleen tekstueel (I am the rain, who’s held in distain/The
truth is I’m ruthless, I can’t be contained) maar ook muzikaal
ten volle weet te ontplooien.
‘Grace/Wastelands’ is een prachtige samenwerking tussen het talent
van Peter Doherty en de uitstekende productie van Stephen Street en
Graham Coxon (Blur). Dat de ex-Libertine voldoende kan rocken om de
hele Britse muziekscène op zijn kop te zetten, wisten we al. Met
deze veel intiemere topplaat ziet Doherty echter zijn kans om
definitief het imago van waardeloze junkie van zich af te werpen en
de wereld eindelijk te overtuigen van wat hij al zolang tracht te
vertellen.
Peter Doherty speelt op 2 mei op Polsslag.
