‘Destination:
Caducity’ is het vierde album van deze Belgische deathmetalband,
die helemaal terug van weggeweest is. Caducity kreeg ruim tien jaar
geleden al wat underground aandacht dankzij hun eerste twee albums.
De band speelde behoorlijk unieke deathmetal: avontuurlijk, episch
en voorzien van een fascinerend fantasy-concept. De opnamekwaliteit
was zwak en zo ook de stabiliteit van de line-up. Mogelijk hebben
die twee dingen ertoe bijgedragen dat er enkele jaren doodse stilte
heerste rondom deze West-Vlaamse band. In 2004 brachten ze in eigen
beheer ‘Gentle Annhihilation of the Enthroned’ uit. Een plaat die
aanvankelijk ook bij mij compleet onder de radar is doorgeschoten.
Een beetje jammer wel want achteraf blijkt het een verdienstelijke
schijf te zijn. Vorig jaar zag ik hun naam op een flyer van een
festivalletje in mijn woonplaats en die hernieuwde kennismaking
bleek een aangename verrassing. Voor mij stond een strakke old
school deathmetal oorlogsmachine waarvan de gensters afschoten en
met ervaring en spelplezier als katalysator werd de zaal in vlam
gezet. Een aangename verrassing was ook de zanger (nou ja je weet
wat je onder deathmetal ‘zang’ mag verstaan). Het bleek een oude
bekende van een andere Belgische band met wortels in de jaren
negentig: N.G., de originele vocalist van In-Quest. Ook die band
had ik hoog zitten in hun beginperiode maar door de stijl- en
bezettingswissels verloren ze mijn aandacht. N.G. was met zijn
gevarieerde grunts en intrigerende teksten een van de sterkhouders
uit de originele bezetting van In-Quest en dat blijkt hij ook bij
Caducity. Niet dat er één van de vijf bandleden écht bovenuitsteekt
want dit album is een collectief sterke prestatie. Sterker dan
‘Gentle Annihilation…’, moeilijk te vergelijken met het oude
werk. De band wijzigde zijn stijl namelijk; geen drastische
koerswijziging maar het epische in de muziek is grotendeels
verdwenen. Bovendien wordt veel minder gas terug genomen in doomy
stukken. Caducity versie ’09 speelt grotendeels rechtoe rechtaan
deathmetal met soms complexe maar groovy riffs. Het fantasy-concept
werd ook verlaten want N.G. smokkelde zijn WOII-fixatie
nadrukkelijk in het nieuwe bandconcept. De opnamekwaliteit is
veruit de beste die Caducity al had op een album maar is naar
moderne standaarden toch nog redelijk onvevenwichtig en primitief.
Laat het de pret niet drukken want de voornaamste elementen komen
steeds goed naar voren en er is ook geen enkel instrument dat een
storende klank heeft. Alles is een beetje rauw en modderig maar dat
past misschien wel bij deze brutale strijdhymnen.
Het grootste deel van de elf tracks zijn behoorlijk snel én catchy.
Melodieuze hooks of achtergrondkoortjes vind je niet of amper maar
het sterk ritmische drum- en gitaarspel is zeer nadrukkelijk op je
nekspieren gericht. De nummers variëren echter voldoende om
spannend te blijven. Twee nummers zijn uitzonderingen op het
raggen-en-beuken patroon: eentje is een kort instrumentaal
intermezzo en ‘Destination: Stalingrad’ is een creepy luisterspel
met oorlogssamples en allerlei effecten. ‘War Neurosis’ is ook
ietwat afwijkend omdat het in tegenstelling tot de meeste andere
echte solo’s bevat en zo meer op sfeer dan op geweld lijkt te
mikken. Het daaropvolgende ‘…Ein Soldat’ illustreert meer het
standaardpatroon: groovy riff, brute zang en geen al te
ingewikkelde songstructuur. Net als de opener ‘Time Is Blood’
worden deze twee nummers op een gemiddeld tempo gespeeld. Nummers
als ‘Operation Uranus’ en ‘When Death Embraces Me’ bevatten echter
razendsnelle blaststukken. Of Caducity nu traag, snel of tussenin
speelt, nooit verliezen ze de focus. Alles wordt strak en met
overtuiging gebracht. Nooit glipt het basisdoel uit hun vizier:
zonder genade op je nekspieren inhakken en je vertrappeld
achterlaten in de bloederige modder van het slagveld. Het gebrek
aan solo’s wordt deels gemaskeerd doordat N.G. zijn uitgebreide
vocale arsenaal in stelling brengt. Verveling vermijden ze door
geregeld een tempo-break in te lassen; het totaaleffect is
behoorlijk verwoestend. De criticus kan terecht aanhalen dat hun
oudere songs origineler waren maar wat ze hier op de luisteraar
afvuren, is goed genoeg om niet te struikelen over zulke
beslommeringen. Hopelijk ondersteunt iemand hen om de volgende keer
een betere opname te krijgen en dan, wie weet, alsnog een
klassieker. Let op mijn woorden.
Caducity slaagt er na een bestaan van ongeveer 20 jaar in om een
zeer straf album af te leveren. Hopelijk geen reden voor deze
gasten om nu dan maar op hun lauweren te gaan rusten want deze
oorlogsmakers houden zich live goed staande en verdienen eindelijk
eens een professionele producer en studio. Wie de vraag wil stellen
of ‘Caducity’ nog relevant is, mag dat ook doen voor Bolt Thrower
of Cannibal Corpse. Old school deathmetal zal er altijd
zijn en wanneer een band met ervaring als deze, zonder jeugdige
prestatie-stress kan spelen dan vallen er verrassingen uit de
lucht. Surprise-eieren die inslaan als bommen.
http://www.caducity.com/
http://www.myspace.com/caducitycrew
