Warner, 2009
Aan zij die de laatste koude dagen van de winter goed willen
doorkomen: steek uw geld niet in stookolie of hout voor het
haardvuur, maar koop dit fijne cd’tje van Ray LaMontagne. De
gloedvolle stem van deze man is er zeker toe in staat een gemiddeld
huisgezin een hele winter lang van warmte te voorzien.
Deze baardige folksinger (waar hebben we dat nog gehoord?) besloot
zijn job in een schoenenfabriek op te geven na het horen van een
Stephen Stills-nummer, en startte prompt een muziekcarrière. Het
heeft hem in elk geval geen windeieren gelegd, want met ‘Gossip in
the Grain’ is ie al aan zijn derde succesvolle album toe en
verkoopt hij bij ons probleemloos het Koninklijk Circus uit. Deze
plaat is tevens zijn derde samenwerking met producer Ethan Johns,
een heel Grote Meneer in het wereldje van de alt.folk/americana,
kijkt u er zijn indrukwekkende palmares maar eens op na.
Maar wie heeft er na de folk-invasie van de laatste jaren nog nood
aan een dergelijke artiest, horen wij u zich afvragen? Meer en meer
hedendaagse artiesten lijken zich het grote American Songbook eigen
te hebben gemaakt, maar met de absolute klasse waarmee LaMontagne
een dikke halve eeuw aan country, soul en folk in zich verzamelt,
heeft hij alvast een prominente plaats in ons cd-rek
verdiend.
Neem nu ‘You Are The Best Thing’, de geraspte stem van LaMontagne,
aangevuurd door een stel enthousiaste blazers, brengt ons een van
de soulvolste nummers van het jaar, waar de Jamie Lidells van deze
wereld een serieus puntje aan kunnen zuigen.
Maar ook als hij zich richting folk begeeft, overklast hij
moeiteloos de concurrentie:
‘Let It Be Me’ zou met zijn strijkersarrangement een sentimentele
draak kunnen worden, maar dankzij de man’s krachtige stem wordt het
evenwicht netjes bewaard. Voor ‘Winter Birds’ halen we graag de
term ‘ingetogen pareltje’ nog eens boven en de weemoedige pedal
steel in ‘A Falling Through’ bezorgt ons een prachtige klaagzang,
waarin Ray op het einde haast fluisterend “Lover, why did you
go away” zingt. We weten het ook niet, Ray, maar
lovers die het aftrappen lijken al eeuwenlang de mooiste
nummers voort te brengen, en daarop is ook dit geen
uitzondering.
Dat hij van alle markten thuis is bewijst hij verder nog met ‘Hey
Me, Hey Mama’ – het soort nummer waar wij ons graag enkele
southerners in een schommelstoel, de banjo op de schoot bij
voorstellen. Countrystamper ‘Henry Nearly Killed Me (It’s A Shame)’
roept dan weer beelden op van een zootje hobo’s op een
goederentrein.
Dit album had met andere woorden evengoed een sfeervolle
western-soundtrack kunnen zijn. Het speelse ‘Meg White’ is dan weer
een fijne spielerei waarbij Ray luidop droomt over
strandwandelingen met de enigmatische White Stripes-drumster.
Maar als u het echt wil weten: onze absolute favoriete op deze
plaat is ‘Sarah’, een subliem nummer, opgedragen aan zijn vrouw.
Bij deze song ontvouwt Ray’s stem zich in al zijn subtiliteit en
emotionaliteit, wanneer hij het – alweer klassieke – verhaal doet
van het achterlaten van alles wat je liefhebt. Het is een zoveelste
bewijs dat LaMontagne een van de allermooiste stemmen uit ons
Hedendaags Muzieklandschap bezit.
Dit album is verre van een lukraak samenraapsel van genres en
invloeden, maar eerder de blauwdruk van een buitengewoon
getalenteerde singer-songwriter die zich in al zijn facetten
ontplooit. ‘Gossip in the Grain’ is een oprechte én ijzersterke
plaat, dus bij deze een warme oproep: laat deze man uw hart en huis
verwarmen!
