De
pijltjes van Cupido missen al eens hun doel. Ze scheren langs de
harten, maar vaak zijn ze wel een schot in de roos van de
creativiteit. Liefdesverdriet is dan ook één van de meest
geëxploreerde thema’s uit de muziekgeschiedenis. Talloze artiesten
proberen de duizenden stukjes van hun gebroken hart te lijmen met
hun songs, maar de ware predikanten van de liefdespijn zijn
ongetwijfeld de soulstemmen uit het Zuiden van de VS. De
smartelijke vlekken op de maagdelijk witte Bible Belt vormen een
bloedrode draad in de geschiedenis van het genre. Soulstemmen zijn
nog steeds de beste therapeuten en nergens werd hun balsemende
werking beter gedocumenteerd dan op ‘Take Me To The River’: een
driedelige compilatie die de perfecte staalkaart van de southern
soul vormt. Een louterend duikje in de Mississippi is er niks
tegen!
Voor pubers die geregeld op muziekzenders afstemmen, staat soul
gelijk aan opgetutte pitpoezen, uitgemergelde fitnessinstructrices,
badend in glinsterend cool sweat. Voor hen is ‘Take Me To
The River’ een essentieel lesje geschiedenis. De compilatie voert
de luisteraar namelijk terug naar het heart of darkness
van de southern soul. In broeihaarden als Louisiana, Alabama,
Georgia en Mississippi stortten zwarte soulzangers- en zangeressen
hun hart uit en het mengsel van weemoed, passie en verlangen werd
opgevangen door een trefzekere, onweerstaanbare groove, opgewekt
door superieure blanke en zwarte muzikanten.
Naast rasoverstijgend was southern soul ook genredoorbrekend. De
rauwe, inktzwarte soul kreeg namelijk een stevige injectie van
gospel en blues ingespoten en de blanke muzikanten trakteerden de
muziek ook nog eens op een stevig shot country. Het resultaat is
een meeslepende smeltkroes die de schijnbare contradicties
moeiteloos aan elkaar borduurt. De sound is soms vaselineglad, maar
het hart van de songs is bitterder dan pure cacao. De atmosfeer is
dan weer verheffend en spiritueel, maar de teksten zijn gedrenkt in
seculiere emoties als onversneden lust, onvervulde verlangens en
liefdesleed. The Lord kan nu eenmaal niet alles oplossen.
De wonderlijke stemharmonieën reiken dan wel naar de hemel, maar ze
worden gezongen vanuit een broeierige onderbuik en hunkerend
libido. Dezelfde menselijkheid hoorden we eerder al op ‘Sno Angel
Like You’ van Howe Gelb, waarop de man samenwerkte met het
gospelkoor Voices of Praise.
Zoals het een southern soul-compilatie betaamt, hebben de
samenstellers de oogklepjes in de kast gelaten. Grote namen als
Otis Redding, Al Green, Aretha Franklin en Wilson Pickett sieren de
compilatie, maar er werd ook dieper in de Zuid-Amerikaanse
moerassen gewoeld. Namen als Joe Tex, William Bell, Eddie Hinton,
Chuck Brooks en ga maar door: ze zullen weinig belletjes doen
rinkelen, maar ‘Take Me To The River’ haalt ze terecht uit de
vergetelheid. Alle 75 songs op deze verzamelaar zijn namelijk
pareltjes. Sommige soulstemmen zijn zo zacht als een schapenvel,
anderen doen dan weer denken aan vermolmd hout, verweerd en ruw
maar onbuigbaar. Hetzelfde geldt voor de muziek. De muzikanten
kennen hun stiel en ze stellen zich volledig ten dienste van de
oprechte belijdenissen. Nu eens hoekig en ritmisch, dan weer
zijdezacht en melodieus.
De onderwerpen van de songs zijn dan wel weer steevast dezelfde:
primaire driften, eenzaamheid, onbeantwoorde blikken, overspel en
andere liefdesperikelen. ‘Take Me To The River’ bulkt van de
girls done wrong en de guys left behind. Laat de
Rihanna’s en ex-Destiny’s Child-leden van deze wereld maar kwelen
over hun vriendjes die hun verjaardag vergeten zijn of de verkeerde
handtas cadeau deden. Op deze verzamelaar wordt de ware andere kant
van de medaille van de liefde blootgelegd: relaties als
Augiasstallen waar zelfs een leger Poolse kuisvrouwen geen raad mee
weet.
Het zou blasfemie zijn om afzonderlijke songs van ‘Take Me To The
River’ te overlopen. Deze compilatie verdient namelijk beter dan in
stukjes geconsumeerd te worden. Dompel uzelf dan ook tot de kruin
onder in de ontroerende verhalen van deze onnavolgbare brothers
and sisters. Dan pas wordt uw hart eveneens tot een bloedende
vod herleid. ‘Take Me To The River’ staat namelijk haaks op alle
met glitter besprenkelde aanstellerij en bulkt van de pure,
raszuivere emotie. Amen!
