Als er één Belgisch hiphopcombo echt toe deed, dan was het wel Cavemen Speak, om de heel eenvoudige reden dat het trio buiten de geijkte paden trachtte te stappen. Dat meer dan eens de naam cLOUDDEAD in hun nabijheid viel, was een jammerlijk maar niet te vermijden gevolg.
Na het nochtans veelbelovende en goed ontvangen Tell All The Residents eind 2004/begin 2005 hield het trio het echter voor bekeken. dAN & the iDIOT verdween volledig in de anonimiteit, althans onder dat pseudoniem, terwijl Siaz met Zucchini Drive veiligere en toegankelijkere wateren opzocht. Derde man Nomad bracht in 2006 een eerste soloplaat uit, Lemontea, die paradoxaal genoeg sneller en gemakkelijker te verkrijgen was in Japan, waar het label gevestigd was, dan hier waar de plaat in de eerste plaats bij de man zelf aangekocht kon worden.
Geen wonder dus dat Cats And Babies een volwaardige Belgische release krijgt op het Kortrijkse Vlas Vegas. Maar de verbeterde distributie is niet het enige verschil met het debuut, want waar op Lemontea nog duidelijk hiphopinvloeden te horen waren middels de beats, kan ditmaal van een mix tussen pop- en een singer-songwriterplaat gesproken worden, met dien verstande uiteraard dat het er nog steeds eentje is met een duidelijke Nomad-stempel. En dus valt vooral de klagerige zang op die hem nog steeds typeert en de luisteraar onmiddellijk in het pro- of contrakamp duwt.
Grootse arrangementen of doorwrochte melodieën zijn niet de forte van Nomad, in tegenstelling tot ingetogen melancholie en sfeervolle nostalgie, zoals eerder ook al op Tell All The Residents te horen was. Wie hiermee vrede heeft, krijgt met "Rainbows" onmiddellijk een melancholisch nummer voorgeschoteld dat steunt op een eenvoudige pianomelodie, maar daarom niet minder puur klinkt. Ook op de volgende tracks wordt uit eenzelfde vaatje gevoelens getapt. Het grote gevaar en pijnpunt is dan ook dat het allemaal wat te veel hetzelfde klinkt, ook al worden de songs verschillend ingevuld.
Nomad is nu eenmaal niet de beste songschrijver ter wereld, waardoor zijn slaapkamerhartenpijn net zo goed weet te ontroeren als mateloos te irriteren naargelang de stemming van het moment. "The Weekend" bijvoorbeeld, dat een fijne gitaarlijn combineert met enkele voorzichtige arrangementen, zorgt zo voor een fijn zaterdagavondgevoel, knus onder de dekens, maar kan net zo goed de voorbode zijn van nogmaals een lamlendige zondagnamiddag.
Een euvel waar "Little Man" nog meer onder lijdt: het is een prachtige en simpele schets, maar het vergt weinig verbeelding om hierin net zo goed een vervelend mantra te horen dat onder zijn eigen electropoptoets bezwijkt. Bij "Shading The Clouds" is de ergernis haast tastbaar, zozeer balanceert het nummer met een verborgen Smashing Pumpkins-bombast op een dun koord. Bewonderenswaardig, maar ook riskant.
Het dient nergens toe om de andere songs nog eens afzonderlijk te overlopen omdat de kritiek steevast dezelfde blijft en in de eerste plaats de productie doorheen het album voor de eenheid zorgt. Nomad lijkt enorm van een soort knutselgalm te houden die alle songs een gelijkaardig slaapkamergevoel geeft. "Over And Done", het enige nummer dat echt anders klinkt, is niet geheel toevallig door Zucchini Drive geschreven.
Nomads stijl is te eigenzinnig en herkenbaar om zomaar opzij te schuiven. Binnen Cavemen Speak kreeg hij tegenwicht van de anderen, hier staat hij er alleen voor en dat wreekt zich. Wie niet voor zijn stijl of aanpak is, zal geen goed woord overhebben voor Cats And Babies maar op zich blijft dit wel degelijk een fijne plaat die perfect semi-stuntelig de melancholische snaren weet te beroeren.
