Is het omdat we nog steeds lichtelijk uitgeteld in de touwen hangen van de mokerslagen van 2007? (Neen, oh neen, The National onderhand nog steeds niet beu). 2008 kwam uiteindelijk met weinig weerwerk op de proppen en leek er lange tijd niet echt voor te gaan. De onverhoopte terugkeer door de grote poort van een aantal klasbakken en hartbrekend mooie elektronicaplaten deden de balans uiteindelijk toch naar een ruimschoots positief eindoordeel overslaan: 2008, we hebben u graag gezien.
- Fleet Foxes :: Fleet Foxes Don’t believe the hype, maar deze keer mag het. IJzersterke songs met de mooiste en krachtigste harmonieën die we in tijden gehoord hebben.
- Elbow :: The Seldom Seen Kid Klasse op muziek gezet. De frasering, beeldspraak en teksten van Guy Garvey zijn als vanouds weer om duimen en vingers bij af te likken. Als er een titel van het jaar mag zijn: “The Loneliness Of A Tower Crane Driver”.
- Helios :: Caesura Met Keith Kenniff hebben we eindelijk onze hofleverancier van volmaakte vredigheid gevonden die ons de waan van alledag kan doen vergeten. De man schept een universum als een bucolisch Arcadia met elektronica die zich presenteert als pastorale poëzie en haast meer schoonheid dan we aankunnen.
- Tindersticks :: The Hungry Saw De terugkeer door de grote poort waarvan sprake. Uitgedund maar godzijdank toch niet gesplit. Noblesse oblige: de songs, de arrangementen, de bariton van Staples, de teksten: van het vertrouwde torenhoge niveau en de evidentie zelve was dat dit keer nochtans niet.
- Johann Johannsson :: Fordlandia Misschien wel het ultieme evenwicht tussen klassiek en elektronica. Sierlijk, episch en nooit minder dan grandioos. Ook nog eens ’s mans beste plaat tot nog toe, en de voorgangers waren al gevaarlijk geniaal, kunt u nagaan.
- The Last Shadow Puppets :: The Age Of The Understatement Eendracht maakt macht: geen mooier voorbeeld daarvan dit jaar dan het verbond tussen de sterkhouders van The Arctic Monkeys en The Rascals. Prinsheerlijke strijkersarrangementen gedrapeerd rond de schouders van twaalf waardige troonopvolgers van de koninklijke sixties.
- Al Green :: Lay It Down Met stip de mooiste terugkeer door de grote poort van allemaal. De Dap-Kings en Roots-drummer ?uestlove stuwen de reverend naar zijn hoogste niveau in jaren. Green bewijst nogmaals dat hij de leermeester is als het erop aankomt in zoete woorden de liefde te bezingen zonder in kleffe sentimentaliteit te vervallen.
- Portishead :: Third De grote poort en hoe erdoor terug te keren, deel drie. Niet alleen dat Portishead na 11 jaar op non-actief te hebben gestaan nog een plaat zou uitbrengen deed onze mond openvallen van verbazing, dat het nog een ijzersterk album bleek te zijn des te meer. De nieuwe Portishead is rauw en donker en heeft nog niets aan relevantie ingeboet.
- dEUS :: Vantage Point Tom Barman had beloofd dat we op de nieuwe dEUS zouden kunnen dansen – lijf en leden inzetten op deze plaat deden we dan ook, met overgave. Op [i]Vantage Point[/i] is dé vaderlandse band in bloedvorm en brengen Barman en trawanten een ronduit sexy beest van een opwindende rockplaat.
- Blaudzun :: Blaudzun Onze parel voor de zwijnen van het jaar. Sobere songs die wat hebben van huilen naar de maan en daartoe ook nopen. De soundtrack voor nachtelijke autoritten bijeenschrijven, was Johannes Sigmonds’ betrachting en we kunnen volmondig bevestigen: ja, voor deze parel zouden wij speciaal omrijden langs het viaduct van Vilvoorde om het genot te rekken.
Was het met de cd-releases niet altijd even denderend in 2008, dan was dat voor de concerten wel even anders. Met verstomming geslagen en van onze melk waren we op de eerste plaats na Tom Waits in Parijs, Masada in CC Luchtbal, Massive Attack op de Lokerse Feesten, Tindersticks in het Koninklijk Circus en Portishead in Vorst.
