1. Michael Kiwanuka :: Tell Me A Tale EP / I’m Getting Ready EP           Neen, wachten om de loftrompet te steken tot de volwaardige debuutplaat uitkomt in maart 2012 kunnen we niet. Met twee EP’s die bulken van het talent, een stem die recht door het hart gaat en songmateriaal van de grootste waarachtigheid, is het soulfirmament dit jaar een blinkende ster rijker geworden. Uit het lood slaand, verbluffend en ontroerend.
2. Raphael Saadiq :: Stone Rollin’          Het is een wellustig graaien in de retrosoulwinkel op intussen het vierde album van klasbak Saadiq. Van tegelplakkers over hitsige garagesoul tot breed georkestreerde pracht: de man volbrengt het met de grootste souplesse. Met “The Answer” ook nog eens de langst nazinderende albumafsluiter van het jaar.
3. Deaf Center :: Owl Splinters          Zes jaar na Pale Ravine pikken Erik K. Skodvin en Otto Totland eindelijk weer de draad op met hun bezwerende donkere ambient. De Noren specialiseren in het soort zwarte nevelen waarin het in nachtelijke uren heerlijk verdwalen is, een niet aflatende intrigerende dreiging, en tekenen in “Time Spent” voor de mooiste pianopassage die dit jaar in de ambient te horen viel.
4. Elbow :: Build A Rocket Boys!          Eindelijk opgestuwd in de vaart der volkeren and there to stay. Pop met het grote gebaar, maar ook al eens met een rafelige rand, die de perfecte balans bewaart tussen pathos en ontroering. Met zeer gesmaakte optredens te lande en Live At St. Paul’s Cathedral des te overtuigender als liveband.
5. Thundercat :: The Golden Age Of Apocalypse          De sessiemuzikant die eerder ten dienste stond van onder meer Erykah Badu en mee het mooie weer maakte op Flying Lotus’ Cosmogramma liet ditmaal broodheer FlyLo zelve achter de knoppen zitten. Funk, jazz, disco, rotaanstekelijke baslijnen en een toefje gekte dat van dit debuut een swingende voltreffer maakt.
6. dEUS :: Keep You Close          Dansbaarder en sexier dan ooit, had Tom Barman beloofd, maar wij hoorden vooral een band die als een geoliede trein en een gesmeed geheel klinkt. Van meeslepende en openbarstende refreinen tot Barman als onderkoelde crooner: overtuigend van begin tot eind.
7. Zomby :: Dedication>          Een donkere en intrigerende luisterervaring waar een mens veeleer voor gaat zitten dan van gaat dansen. De boeiendste plek waar we konden belanden, ergens op het kruispunt tussen kale elektronica en dubstep.
8. Josh T. Pearson :: Last Of The Country Gentlemen          Zeven naar de hartstreek klauwende songs over pijn en verdriet waarin de stiltes even hard aankomen als het twijfelende gitaarspel. Vrolijk wordt u er niet van, maar onder de indruk raakt u geheid van deze rauwe brokken treurnis en schoonheid.
9. Ryan Adams :: Ashes & Fire          Een uitstekende Adams-plaat, was dat lang geleden! Een terugkeer door de grote poort met uitgepuurde en voldragen songs die ‘s mans evenwichtigste album tot dusver opleveren.
10. Shabazz Palaces :: Black Up          De groep waarvan de leden niet op de voorgrond willen treden, blijkt een langer leven beschoren dan hiphophype van het jaar Tyler The Creator. Al blijven we die laatste wel hoge punten geven voor het entertainmentgehalte van z’n eloquente vuilbekkerij. Spannende hiphop met verfrissende jazzinvloeden waar we steeds verslaafder aan raakten.

De beste singles van het jaar visten we ook dit jaar weer voornamelijk uit de schatkamers van Lefto. Draaien we ook volgend jaar nog in hoge rotatie: “Bus Stop Jazz” (Lunice & The Jealous Guys), “Calypso Blues” (Theophilus London), “Yonkers” (Tyler, The Creator) en Mosca’s waanzinnige “Tilt Shift”.