Four Christmases




Het is goed om te weten dat er zelfs in deze tijden van crisis
nog altijd branches bestaan waarin er met geld gesmeten kan worden.
Maar liefst vier schrijvers werden immers ingehuurd om ‘Four
Christmases’, de onvermijdelijke, traditionele donzige kerstkomedie
van dit jaar te pennen. In de praktijk komt dat ongeveer neer op
een halve geslaagde grap per schrijver – niet echt wat je noemt een
goeie return on investment. Ik veronderstel dat dit soort
wakke flutkomedietjes evenzeer bij de eindejaarsperiode horen als
een zatte nonkel op kerstavond of een kater op nieuwjaarsdag, maar
dit is op z’n minst één kerstgruwel waar je probleemloos onderuit
kunt komen (speelt ‘Two Lovers’ niet ergens in de buurt?).

Vince Vaughn en Reese Witherspoon spelen Brad en Kate, een
ongetrouwd koppel dat het al drie jaar lang leuk heeft bij elkaar.
Ze komen allebei uit gebroken gezinnen, en omdat ze hun familie
liever kwijt dan rijk zijn, maken ze hun ouders elk jaar wijs dat
ze met de kerst naar het buitenland moeten voor vrijwilligerswerk:
zieke kindjes in Birma gaan inenten, bijvoorbeeld. Ondertussen
besteden ze de feestdagen ergens op een maagdelijk wit strand onder
een palmboom. Leuk voor hen, totdat hun kerstvlucht naar Fiji
afgezegd wordt wegens dichte mist. Brad en Kate krijgen plotseling
een nieuwscamera onder hun neus geduwd om live op tv over hun
teleurstelling te vertellen – een uitzending die uiteraard door de
voltallige familie gezien wordt. Het koppel heeft dus weinig keuze:
ze zullen en moeten de tour van de familie maken. Eerst zijn vader,
een ouderwetse redneck (Robert Duvall), daarna haar
moeder, een oppervlakkige en botergeile kwekmadam (Mary
Steenburgen), vervolgens zijn moeder, een lichtjes griezelige
ersatz-hippie en ten slotte haar vader (Jon Voight), op
wie er al bij al weinig aan te merken is.

‘Four Christmases’ roept herinneringen op aan ‘Christmas with
the Kranks’ (voor zover er al iemand in het ondermaanse
herinneringen hééft aan die film, inclusief de regisseur en
acteurs): die miskleun ging immers over een echtpaar dat na
jarenlang kerst te vieren met de hele buurt, besluit om een cruise
te nemen en – uiteraard – door die hele buurt op andere gedachten
wordt gebracht. De opdringerig-sentimentele mentaliteit van ‘Four
Christmases’ is krek hetzelfde: kerstmis is een tijd die je met de
familie moet doorbrengen, of je daar nu zin in hebt of niet.
Pogingen om aan jezelf te denken en gelukkig te zijn op je eigen
manier, worden daarbij niet getolereerd, want dat is egoïsme.

Als kijker word je dan verondersteld om daar in mee te gaan, en
tegen het einde toe te smelten wanneer blijkt dat het centrale
koppel zich eigenlijk toch nog het liefst met het hele gezin rond
een kerstboom schaart, maar ik trap er gewoon niet in. Want
inderdaad, de vader en broers van Brad zijn hersenloze
spierbundels waar je zo min mogelijk mee te maken wilt hebben. Zijn
moeder is een engerd waar je voor zou gaan lopen, terwijl Kate’s
mama en zussen gemene, oppervlakkige krengetjes zijn. De hele film
lang zat ik te denken dat Brad en Kate gewoon honderd procent
gelijk hadden dat ze die hele bende met een smoesje al drie jaar
lang ontweken. Dat hele zootje ongeregeld dumpen en naar Fiji gaan,
waarom niet? Maar in de wereld van ‘Four Christmases’ is die manier
van denken natuurlijk een doodzonde, en dus krijgen we 87 stierlijk
vervelende minuten waarin Brad en Kate uitgebreid tot inzicht mogen
komen. Om de burgerlijke nestdrang van het hele project nog wat
erger te maken, krijgt Kate zelfs af te rekenen met een plotse
kinderwens die daar eerder niet was. Want let’s face it,
hoe kun je nu fatsoenlijke, sympathieke, gelukkige mensen zijn als
je geen kinderen op de wereld zet?

Wat mij daar aan stoort, is de manier waarop een bepaalde,
oerconventionele levensstijl wordt voorgehouden als de enige
juiste. Als mensen kinderen willen hebben en elke kerst bij hun
ouders willen gaan zitten, is dat mij best, maar films als ‘Four
Christmases’ gaan er van uit dat dat de enige correcte manier is om
te leven. Dat mensen die er voor kiezen om géén kerst te vieren of
geen kinderen te maken, egoïstisch en fout zijn. De arrogantie van
dat idee is stuitend.

Voor het overige is ‘Four Christmases’ van geen enkel belang: we
krijgen een resem voor de hand liggende, flauwe grappen rond
spectaculair kotsende kindjes, boerenpummels die in hun vrije tijd
aan worstelen doen en zelfs een genante kerstevocatie, waarin Brad
en Kate tegen wil en dank in de rollen van Jozef en Maria worden
geduwd. Al die situaties worden zo flets en levenloos in scène
gezet dat je begint te geloven dat zelfs de makers zichzelf niet
konden wijsmaken dat ze iets fatsoenlijks aan het fabriceren waren.
‘Four Christmases’ is een product van de lopende band, en iedereen
wéét dat, inclusief de schrijvers, de regisseur en de cast –
allemaal mensen die hooguit proberen om zichzelf uit de slag te
trekken met het professionalisme dat ze van vorige films hebben
geleerd.

Gezien het soort film dat het is, is het opvallend hoeveel grote
namen regisseur Seth Gordon toch nog wist te strikken. We krijgen
een cast vol bekende koppen, die allemaal veel beter verdienen dan
dit. Omdat geen van hen echt een rol te spelen krijgt – hooguit een
typetje – is het moeilijk om te zeggen of ze goed of slecht
acteren. Ze zijn oké, veronderstel ik, maar de complete banaliteit
van elk aspect van het scenario laat hen niet veel
manoevreerruimte. (Wat dat scenario betreft overigens nog één
kanttekening: Brad en Kate wonen blijkbaar op rij-afstand van
allevier hun ouders. Hoe komt het dan dat ze op drie jaar tijd
buiten de kerstperiode nog nooit bij hen zijn moeten langsgaan?
Hebben ze altijd gezegd dat ze net die dag naar de brousse
moesten?)

Toch nog zin in die éne leuke grap, voordat we ‘Four
Christmases’ definitief voor bekeken houden? Oké dan, hier komt-ie:
de pakweg negentigjarige grootmoeder van Reese Witherspoon neemt
zich voor om in het komende jaar haar man “vaker oraal en met de
hand te bevredigen”. Terwijl de man in kwestie slapend in de zetel
naast haar ligt en daar al bij al maar weinig behoefte aan lijkt te
hebben. Tja, wat kan ik zeggen, je moet nu eenmaal met weinig
tevreden zijn als je naar dit gammel geval gaat kijken.

1
Met:
Vince Vaughn, Reese Witherspoon, Robert Duvall, Sissy Spacek, Jon Voight, Mary Steenburgen
Regie:
Seth Gordon
Duur:
87 min.
2008
USA
Scenario:
Matt Allen, Caleb Wilson, Jon Lucas, Scott Moore

verwant

Dragged Across Concrete

De uitstekende politiethriller Dragged Across Concrete is een schoolvoorbeeld...

Inherent Vice

De film: Hoe ouder Paul Thomas Anderson wordt en hoe...

Wild

Tijdens de openingssequentie van Wild wordt de kijker meteen...

Inherent Vice

Met het verdwaasde hoofd in een dikke, zoete wietwolk,...

Mud

Als je ons medio jaren 2000 had verteld dat...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in