Relapse, 2008
Dus we zitten in een recessie? Dikke pech voor de mensen met geld
op de bank en nog meer voor de mensen zonder vaste job. Ik ben nog
niet oud maar precies toch al oud genoeg om een déjà vu te krijgen
van deze verse recessie. In de jaren tachtig hadden we bovenop de
Koude Oorlog ook al te maken met een economie die wereldwijd
ingezakt was. Veel jongeren zochten toen een uitlaatklep in metal.
Bands als Metallica, Anthrax,
Megadeth,
Exodus, Testament en Slayer toerden over
de hele wereld en leerden iedereen dat het dragen van strakke
denims hip was. Bovendien speelden die gasten razendsnelle
aggressieve muziek: thrash metal genoemd. Met een H achter de T! Is
dat nu duidelijk voor iedereen? To thrash betekent zo iets als
ongecontroleerd, wild bewegen of meer toegepast op de context:
rondstuiteren als een speedfreak in een betonmixer. Nu zitten we
dus terug in een recessie en blijkt thrash aan een knaller van een
heropleving bezig. Hopende om een commercieel graantje te kunnen
meepikken brengt Relapse nu het derde album van Toxic Holocaust
uit.
Joel Grind is de naam van de diehard achter dit project (en een
hele resem andere). Sinds ’99 al brengt hij regelmatig vers
materiaal uit. Live werkt hij met gastmuzikanten, maar op plaat
bespeelde hij op zijn vorige releases zelf alle instrumenten.
Gewoonlijk nam hij de nummers in zijn huis op, wat de kwaliteit
niet echt bevorderde. Deze keer werd gelukkig toch wat afgeweken
van die modus operandi. Producer Jack Endino (jawel die van de
grungeplaten) dirigeerde de opnames en op de drumkruk werd de
drummer van Zeke geplant. Dat resulteerde in een vitaal plaatje: 13
testosteronbommetjes in krap 37 minuten. De nummertjes worden
meestal opgebouwd rond een klein handjevol riffs en als ze lang
genoeg duren, krijgen we ook een meeschreeuwrefreintje. De metal
van Toxic Holocaust is zeer primitief maar meeslepend. De
ongepolijste gitaarsound, de raspende stem en de pompende drums
zorgen al snel voor een luchtgitaar- en helikopterschouwspel in de
beslotenheid van mijn bureautje.
Hoewel de muziek niets nieuws is, valt Toxic Holocaust toch op in
de huidige golf van thrashbands door de rauwe aanpak en de punky
beknoptheid van de songs. Een goede riff wordt duidelijker
belangrijker gevonden dan het spelen aan supersonische snelheden.
Af en toe is er plaats voor een solootje, maar mister Grind doet
niet aan zelfbevlekking op plaat. Breakdowns en tempoverwisselingen
worden spaarzaam maar efficiënt gebruikt. De verfstrippende solo in
‘City of a Million Graves’ en de verrassende wendingen in
‘Gravelord’ zijn voorbeeldjes hiervan. Dat tweede nummer
illustreert ook de liefde van Grind voor een ouderwets streepje ZZ
Top. Tijdens het beluisteren van ‘An Overdose of Death’ duiken
naast hoger genoemde thrashlegendes constant andere referenties op.
Tijdens de essies werden platen van Motörhead en The Exploited
waarschijnlijk even vaak gespeeld als die van pakweg Exodus.
Textueel en conceptueel draait het hier allemaal rond dood, geweld
en oorlog en toch wordt ik er vrolijker van. Zulke primitieve metal
bevat immers een besmettelijke kracht die moeilijk in woorden te
vatten is. Je moet het voelen, eerst in de beneden-buikstreek en
later ter hoogte van je nekwervels natuurlijk. Toxic Holocaust zal
nooit iemand begeesteren tot grootse daden maar om gedurende een
half uurtje de recessie te overschaduwen is er op dit moment niets
beters op de markt. In oktober en november is de band op toernee in
de VS. Laat ons hopen dat de kerosineprijzen voorlopig nog niet
compleet door het dak gaan. Dan kunnen wij binnenkort ook eens door
het lint gaan op de neanderthalerthrash van Joel Grind en zijn
huurlingen.
