Thrash metal is weer helemaal hip. Je merkt het niet alleen aan jong metalgrut getooid in Reeboks, strakke broeken en patchvesten, maar ook aan de honderden furieuze bandjes die de zogenaamde retro thrashbeweging meebrengt. Zoals het elke trend betaamt, zijn er onopvallende meelopers en bands die boven het gemiddelde uitsteken. Toxic Holocaust behoort duidelijk tot de tweede groep.
Het lijkt wel of er in de jaren tachtig redenen te over waren om met veel ketellawaai tegen de maatschappelijke orde te ageren. Je had de Koude Oorlog die de wereld in twee scheurde, de Reaganomics, Thatcher en in armere landen als Brazilië verstikkende dictaturen. Ook satanisme en persoonlijke trauma’s waren voor enkele angry punk kids een voedingsbodem voor de meest bestiale metal van zijn tijd. Bands als Kreator, de oude Metallica, Onslaught, en Sepultura smolten uit Britse heavy metal en razendsnelle punk een ongepolijste en extreem agressieve muziekvariant. Sinds enkele jaren is een nieuwe generatie hippe thrashbands opgestaan. Municipal Waste, SSS, Gama Bomb, Evile en Dekapitator hebben allemaal de hoge en/of schreeuwerige vocalen, meestal up-tempo gitaarwerk en pompend drumwerk. Of hoe old school new school werd.
Toxic Holocaust-Frontman Joel Grind is een typische figuur, die een kleine twintig jaar te laat is geboren. Meer dan tien jaar lang leek zijn eenmansproject uit Portland, Oregon gedoemd om in de schaduw van Municipal Waste en consorten te blijven staan. Voor Conjure And Command durfde Grind een beroep te doen op de kunsten van een bassist (Phill Zeller) en een drummer (Nick Bellmore), en het heeft zijn band zeker geen windeieren gelegd. Grind kon zich volledig toeleggen op zijn killerriffs — schrijf "Nowhere To Run" meteen op in het vet. Hij kan voortaan net als Matt Pike van High On Fire een echte riffmeester worden genoemd.
Toxic Holocaust heeft nog iets gemeen met High On Fire. Net als de beste platen van Slayer of Motörhead beukt Conjure And Command drieëndertig minuten lang alle kanten uit. Van "In The Depths (Of Your Mind)" bijvoorbeeld zal menig metalhead op leeftijd ongetwijfeld nostalgisch worden, maar Toxic Holocaust heeft meer te bieden dan de doorsnee cross-overband. "Agony Of The Damned", "Bitch" en "Red Winter" zijn pure blackened thrash. Jawel, van die kwaadaardige en rauwe metal waarmee de Teutonen van Sodom en Destruction aan het begin van de jaren tachtig uitpakten.
Het is alsof iemand met een vlijmscherp scheermesje de stembanden van Grind bewerkt heeft, waardoor Toxic Holocaust in een sinister sfeertje baadt. Toxic Holocaust is dan ook geen partymetal à la Gama Bomb en Tankard — in metaltermen: geen alcohol thrashers dus. Grinds teksten zijn doorspekt met occultisme en horrorverhalen. Aan het tragere "I Am Disease" is zelfs te merken dat de frontman regelmatig Celtic Frost door zijn boxen schalt. Het is een satanesk, mid-tempo en groovy nummer. Kortom: een waar headbangfestijn.
Thrash zou thrash niet zijn zonder non-stop ratelende basdrums en badass riffs. Met "Judgment Awaits You" en "Agony Of The Damned" gaat het album als een rotvaart van start. "Bitch" heeft dan weer veel in huis om een circle pit op gang te trekken en wordt tot in de nekspieren gevoeld. Ook "Red Winter" is nog zo’n nummer om een adrenalinekick van te krijgen. Of wat dacht u van een potje mee luchtdrummen met "Nowhere To Run"? De catchy intro,de hoofdriff, de bijtende stem én de drums zijn om duimen en vingers bij af te likken. Vooral in dit nummer lijkt alles — elk woord, gitaarnoot en drumslag — minutieus getimed. U krijgt de definitie van thrash metal voorgeschoteld.
Het slot van het album bestaat uit traditioneel gebeuk ("Revelations" en "Sound The Charge"). Het zijn twee minder indrukwekkende nummers, die volgens sommigen van Toxic Holocaust een overgewaardeerde metalband maken. We moeten hen ongelijk geven. Conjure And Command een thrashklassieker noemen, zou overdreven zijn, maar het blijft wel een van de interessantste metalreleases van dit jaar. Wat ons betreft, heeft Grind de ondergrondse doorbraak meer dan verdiend.
