Wij, als goede recensiehuisvaders in deze woelige en vrije muziekmarkt, zijn voorzichtig met hypes: ze klimmen vaak boven hun waarde om daarna even snel in elkaar te storten als een kaartenhuisje in een ventilatorenwinkel. Late Of The Pier bewijst zich echter een winstgevende belegging, ook op lange termijn.
Nee, het is niet zo dat de hoes van deze plaat zichzelf verkoopt en de eerste luisterbeurt lijkt dat ook te bevestigen: dit is futuristische songfestivalmuziek, een festival van kitsch, een op hol geslagen huifkar vol klanken maar zonder songs. Tenminste, als je uitgaat van klassieke songstructuren, logische instrumentenbezettingen en een aangeboren voorkeur voor hokjes: legbatterijen ten voordele van scharrelkippen. Want dat is wat Late Of The Pier niét doet: het steekt Gary Numan in bed met Van Halen, verkoopt de muzieketiquette een ferme trap onder de zitpartij en hanteert toch verbazend goed de kunst van het doseren.
Ergens in een boerengat nabij Nottingham creëerden enkele jonge snaken Nu Wave 2.0. Goose en Klaxons dienen als referenties, maar dat is zoals peren met een fruitkorf vergelijken. "Wat wij doen is niet geschikt voor de radio", vertelt toetsenist Potter in een Brits magazine, "maar het is wel wat men morgen wil horen. Mensen als wij moeten meningen veranderen". Een citaat dat een tikkeltje arrogantie maar vooral veel toegewijdheid en gedrevenheid verraadt. Dat de productie in handen wordt gelegd van Erol Alkan, bewijst ook dat de band goed weet waar hij naartoe wil.
Bij wijze van kennismaking worden we getrakteerd op een naadloos in elkaar overgaand drieluik dat na een intro en het nog relatief brave "Broken" ontaardt in "Space And the Woods". "Suicide is in my blood, it always was", steekt Samuel Dust van wal, terwijl de Numansynths uit "Cars" onze gewrichten soepeler maken. Een discostraatje à la A Brand wordt ingeslagen, terug de hoofdweg op, ritmebreak en aan het eind een Bloc Party-gitaarriff. Nog voor je de kans krijgt om recht te komen, rolt "The Bears Are Coming" over je schenen, een klanken- en stijlencatalogus die het bizarre overstijgt tot pure genialiteit.
Late Of The Pier laat zich even moeilijk omschrijven als een nog onbestaande kleur: je kan wel zeggen waar het op lijkt, maar wie het niet gezien heeft, kan er zich moeilijk iets bij voorstellen. In soms decadente porties worden op het eerste zicht onverenigbare elementen bij elkaar gegooid en elk nummer kan gerust in drie afzonderlijke tracks verdeeld worden. Nummers als "Focker" zijn perfect meezingbaar maar zelfs de meest complexe passages steken zo intelligent in elkaar dat de klankbotsingen nooit gaan irriteren of aan geloofwaardigheid inboeten en in slapstick dreigen te hervallen.
Het is voor nieuwe bands als deze dat wij met veel plezier wekelijks de beerput debuutalbums opentrekken. Het is geen traditionele groeiplaat, maar wel een die van de luisteraar misschien een lichte mentaliteitswijziging vraagt. Het heeft even geduurd voor goddeau een mening vormde, maar na een dikke week non-stop Fantasy Black Channel kunt u met een gerust hart deze plaat kopen: Late Of The Pier is misschien de interessantste investering die dit jaar te ontdekken viel. Paul D’Hoore is al fan, nu u nog!
Late Of The Pier staat op 18 november samen met Dan Le Sac vs Scroobius Pip op het podium van de AB Club, het concert is helaas al uitverkocht.
