Kiss The Anus Of A Black Cat: The Nebulous Dreams
Conspiracy, 2008
Niks zo intens als de laatste seconden van een nachtmerrie: de
oogbollen worden dolgedroomd, de brug met de wereld aan de andere
kant van de oogleden hangt aan flarden en niets geeft aan dat de
realiteit op het punt staat om de lenzen binnen te stromen. Sommige
platen sorteren hetzelfde effect. ‘The Dark Is Rising’, zong
Jonathan Donahue van Mercury Rev al op ‘All Is Dream’ en die frase
zit ‘The Nebulous Dreams’ als gegoten. Na de met kraaienpoten
bedekte folkrockpaden van voorganger An Interlude To The
Outermost zoekt Kiss The Anus Of A Black Cat opnieuw
aansluiting bij de gitzwarte dronegrandeur van zijn debuut, zij het
nog radicaler. ‘The Nebulous Dreams’ is namelijk een apocalyptische
doemtriptiek die opwalmt uit de broeierige onderbuik van de
psychfolk: met slechts 3 nummers schetst oppermeester Stef Irritant
(né Stef Heeren) het falen van de zondige mens. Hieronymus Bosch
knikt ongetwijfeld goedkeurend vanuit het graf!
Wat er ook uit het brein van Stef Irritant komt gesijpeld, het
resultaat kondigt steevast dreigend onheil aan. Hoewel Kiss The
Anus Of A Black Cat op de vorige plaat voor songs in plaats van
drones koos, was de sfeerscheppping er niet minder sinister en
ijzingwekkend om. Door op ‘The Nebulous Dreams’ onvoorwaardelijk
voor de psychedelische invalshoek te kiezen, kan Irritant de
poorten naar zijn grimmige, ongure droomwereld pas helemaal
opengooien. De plattegrond van heldere songstructuren vervaagt
langzaam op deze plaat en de grond zakt weg onder de voeten. De
ogen sluiten en u op sleeptouw laten nemen door de hypnotiserende
geluidsspiraal van Irritant is de boodschap.
Met ‘Between Scylla And Charybdis’, een 15 minuten durende
asbestnevel, kan dat alvast geen probleem vormen. Een cello, viola
en percussie draaien minutenlang concentrische, vicieuze cirkels en
het lijkt wel alsof rusteloze geesten ons vanuit een andere
dimensie om verlossing smeken. De toegang tot de naargeestige droom
is verschaft en Irritant heet ons onmiddellijk al debiterend
welkom. “Doubt the rain but the rain will come/ Oh! I have seen
your storm”, klinkt het profetisch en geen lichaamshaartje dat
niet naar de hemel reikt. Begeleid door doempauken, een pervers
lichtvoetig orgeltje en de naar de keel grijpende stem van Gudrun
Roos, laat Irritant drone en song op indrukwekkende wijze
samenvloeien.
De contouren van de werkelijkheid vervagen nog verder met
‘Dyptich’. De hypnotiserende percussie vormt rietgeritsel aan de
Styx en de raadselachtige geluiden op de achtergrond doen sterk aan
de helletocht van Maninkari denken.
Irritant en z’n kompanen schetsen opnieuw een duistere setting
waarin dit keer het mantrisch herhaalde “And some of us are
bleeding children” als roesopwekkend vergif fungeert. Voor een
tweede keer verdampen noties als tijd en plaats in het ijle.
Voor wie het asgrauwe universum van Irritant na twee zorgvuldig
gesculpteerde brokken muziek al de rug wil toekeren, zal ‘Miserere’
ongetwijfeld aanvoelen als een verlossing. Geen dreigende drones,
geen onbestemde klanken in de verte, maar een intimistische
folksong met zachte percussie, akoestische gitaar en vooral een
fijne vocale interactie. De terugkeer naar de oppervlakte is
duidelijk ingezet en de realiteit van de dageraad gloort aan de
einder. Een goeie zet van Irritant, want daardoor voelt de plaat
des te meer aan als een louterende reis die je leeggezogen, maar
gezuiverd in de zetel laat wegzakken.
Hoewel de plaat niet bepaald in de hemel eindigt, is de
vergelijking met ‘La Divina Commedia’ van Dante toch snel gemaakt.
‘The Nebulous Dreams’ is een tocht in drie etappes die naadloos in
elkaar overvloeien en de luisteraar met een knoert van een
catharsis achterlaten. Met zijn derde plaat bewijst Kiss The Anus
Of A Black Cat nog lang niet uitverteld te zijn en we kijken nu al
uit naar het volgende hoofdstuk van het imposante verhaal dat
Irritant aan het schrijven is.
http://www.myspace.com/kisstheanusofablackcat
