Vier jaar geleden leek Barbie Bangkok klaar om de Vlaamse rockhemel te bestormen: uitblinker in een Rock Rally-finale die met groepen als Van Jets, Madensuyu, Milow, El Guapo Stuntteam en Absynthe Minded gerust als "ijzersterk" mag worden bestempeld en met Oh My God een e.p. uitbracht die veel goeds deed verhopen. Maar toen werd het plots stil. Pas nu, in 2008, komt de groep rond de Gentenaars Tom Goethals en Laurens Smagghe met People And Geometry, een verdomd aanstekelijk debuut, opnieuw boven water.
Dat rock-’n-roll in Vlaanderen allesbehalve glitter and glamour is, wist u natuurlijk al langer dan vandaag. Dat blijkt nog maar eens als we Tom en Laurens op een doordeweekse middag treffen in het Kafee van Vooruit. Naast full time frontman van Barbie Bangkok is Tom namelijk ook werkzaam als postbode, een job die onmenselijk vroege werkuren met zich meebrengt. Voeg daarbij de combinatie met laat optreden dan wel repeteren en een overvolle pr-agenda en u begrijpt dat voor ons een vermoeid man plaatsneemt. Desalniettemin staken wij van wal met volgende obligate openingsvraag:
enola: Vanwaar die kloof van vier jaar?
Tom (zang, gitaar): Laurens is enkele jaren in therapie geweest. Wegens zware psychische problemen, zoals je kan merken (lacht) Nee, de hoofdreden was eigenlijk dat ik vader ben geworden en zo heeft de groep een tijdje stilgelegen. Daarbovenop kwam dat ik het gevoel had dat ik in onze toenmalige bezetting niet de plaat zou kunnen maken die ik in mijn hoofd had. Het was niet makkelijk om dat aan die mensen in kwestie te vertellen maar als je dan toch een plaat maakt, kun je het maar beter goed doen, dacht ik.
Laurens(drum): Zo is onder andere Rodrigo Fuentealba erbij gekomen als gitarist. Maar de plaat was toen eigenlijk al volledig afgewerkt. Die hebben Tom en ik volledig zelf ineen geflanst. We zijn daarvoor vaak enkele dagen aan een stuk in Amsterdam gaan opnemen. Eigenlijk moest de plaat al in maart dit jaar zijn verschenen, maar door allerlei omstandigheden liep dat wat uit en uiteindelijk waren we dan toch al te laat voor de zomerfestivals, dus hebben we maar gewacht tot na de zomer.
enola: Niet alleen de samenstelling van de groep is blijkbaar gewijzigd. Op het eerste gehoor klinken de songs op People And Geometry een stuk meer to the point dan die op Oh My God, jullie e.p. De scherpe kantjes lijken er wat afgeveild?
Tom: Wacht maar tot je ons live bezig ziet (lacht)!
Laurens: People And Geometry is inderdaad een meer coherente plaat dan onze e.p. We wilden niet meer per se twintig ideeën in een nummer stoppen, en er mag al eens een piano bij…
Tom: We kregen vroeger wel eens het verwijt dat het allemaal wat te richtingloos was. Nu klinkt er inderdaad één duidelijke lijn in door, maar denk vooral niet dat het daarom makkelijkere muziek is. Nummers met slechts drie akkoorden zijn vaak moeilijker om te schrijven. Het voorbeeld dat ik dan altijd geef zijn The Ramones.
enola: Journalisten stellen dan ook allicht vaak dezelfde vragen. Dé hoofdinvloed op People And Geometry lijkt me echter Talking Heads. Fans?
Tom: Zware fan. Tijdens het schrijven en het opnemen van de plaat luisterde ik constant naar hun platen. Hun drive, die coole sound, dat grillige en tegendraadse in hun muziek…Dat hoor je hopelijk ook in onze nieuwe nummers.
Laurens: Ik heb ze leren kennen via Tom die mij de dvd van Stop Making Sensetoestopte en ik was meteen verkocht. Naast de sterke songs is er ook nog die overweldigende podiumprésence en de knappe montage. Ook al lijkt het superspontaan, ik ben ervan overtuigd dat alles al op voorhand piekfijn was uitgekiend.
enola: Hoe belangrijk is die podiumprésence voor jullie?
Tom: Ik vind het belangrijk dat het publiek niet naar een zanger hoeft te kijken die constant verlegen naar zijn schoenen staart. Dus probeer ik er wat meer beweging in te steken.
Laurens: Ik ben vooral tevreden dat ik achter mijn drumstel kan blijven zitten (lacht). Geef mij maar de Ringo Star-manier van drummen. Of zoals Rick Danko van The Band, heerlijk om die in The Last Waltz aan het werk te zien. Bovendien neemt hij ook regelmatig de zang voor zijn rekening.
enola: Hoe was het trouwens om na al die jaren opnieuw op het podium te kruipen?
Laurens: Ik ben altijd wel blijven spelen (onder andere bij An Pierlé en Sioen, ld), maar toch was ik hypernerveus voor onze eerste show op Boombox deze zomer. Nieuwe nummers, nieuwe groepsleden, tijdens de Gentse Feesten dan nog…Maar intussen zijn we al opnieuw wat gerodeerd.
Tom: Dat zal moeten ook, want er staan dit najaar toch een pak optredens gepland. Het wordt trouwens nog puzzelen om de overvolle agenda van Rodrigo (die onder vele andere nog bij Gabriel Rios en Motek actief is, ld) aan de onze aan te passen. Die gast speelt echt overal (lacht).
enola: Brengen jullie live eigenlijk nog nummers van op de e.p.?
Tom: Nee, nooit meer. Die nummers behoren tot een afgesloten hoofdstuk en zouden bovendien ook niet passen tussen de nieuwe nummers. Ik kan begrijpen dat mensen die naar U2 gaan kijken, hopen op enkele hits, maar bij ons…Nou ja, misschien worden nummers als "Oh My God" of "Roll Rockin’" zo wel echte culthits (lacht). Een rustige nieuwe song als "Firetruck" spelen we live trouwens ook nooit: dat nummer dateert ook al van die e.p.-periode en is eigenlijk wat te traag om in onze set te stoppen.
enola: Wat was het idee achter de titel, People And Geometry?
Tom: Die titel had ik plots in mijn hoofd, het zijn twee woorden die wonderwel bij elkaar passen, vind ik. Een titel moet blijven hangen. Het heeft bovendien ook iets oubolligs, in deze drukke internettijden is geometrie niet bepaald hip. En wie dat echt wil, kan er ook wel meer in zien. Mensen zijn slechts vormen, bijvoorbeeld…Maar pak nu Pet Sounds van Beach Boys, zou dat echt op huisdieren gericht zijn?
enola: Over dieren gesproken: wat staat dat paard tussen jullie te prijken op de hoes?
Laurens: Schuldig (lacht). Ik kreeg het idee toen ik enkele modefoto’s met paarden zag van onze fotografe, Isabel Pousset. Net als de albumtitel drukt het niets en veel tegelijk uit. Mensen kunnen er van alles achter zoeken, laat ze maar doen… Poseren met een paard is niet meteen iets wat men van ons zou verwachten, dus leek het ons wel origineel. Zo ongewoon zijn beesten op albumhoezen trouwens toch ook niet, zie bijvoorbeeld de hoes van de laatste van Interpol. Of The White Stripes die een album Elephant noemen.
Tom: Ik wou eerst met een pony poseren, maar dat bleek dan weer te belachelijk (lacht).
enola: Iets anders dan: hoeveel belang hechten jullie aan de teksten?
Laurens: Voor mij zijn die redelijk tot totaal onbelangrijk (lacht).
Tom: Vroeger kreeg ik wel eens de kritiek dat mijn teksten te kinderlijk waren, maar eigenlijk vind ik dat een groot compliment. Ik wil namelijk geen echte afgewerkte verhalen in onze liedjes stoppen. De teksten zijn meer losse sfeerschetsen, flarden ideeën die ik noteer in mijn grote tekstenboek en dan aaneenplak. Rijmen is tegenwoordig ook zo not done, terwijl ik dat graag toepas.
enola: Houden zo. Tenslotte: ik hoef jullie het rijtje allicht niet meer voor te leggen, maar heel wat medefinalisten uit Humo’s Rock Rally van 2004 ontpopten zich intussen tot gevestigde namen. Hoe kijken jullie terug op die deelname?
Laurens: Achteraf gezien stonden wij daar eigenlijk niet echt op onze plaats. We hadden namelijk al een e.p. uit, hadden al een zekere fanbasis,…Terwijl een rockrally volgens mij meer geschikt is voor jong, aanstormend talent van rond de twintig die eens wil testen wat een professionele jury van hun groepje vindt. Absynthe Minded had op dat moment zelfs al een platencontract op zak… Ik vind het beter zoals dit jaar, dat een jonge band wint en zo gelanceerd wordt. Maar anderzijds heeft die finaleplaats ons natuurlijk ook geen windeieren gelegd.
enola: Allerlaatste vraag: hoe hoog ligt jullie lat nog?
Tom: Zonder arrogant te willen klinken: hoog. We brengen geen plaat uit om dan weer stilletjes in een hoekje te kruipen. Het is onze bedoeling om zoveel mogelijk op te treden, de hoop is groot.
Laurens: En ik wil ooit wel eens in Tokio spelen (lacht). "Barbie Bangkok in Tokyo": klinkt niet slecht toch?
Succes ermee en vooral slaapwel.
