Op enkele maanden tijd is ‘A
Thousand Shark’s Teeth‘ ons heel na aan het hart gaan liggen:
een magische plaat waar je zelfs na tienduizend luisterbeurten –
een realistische schatting overigens – steeds andere details in
ontdekt die de ontroering blijven hernieuwen. Deze minutieuze
verpakking maakt enkele verbouwingswerken noodzakelijk alvorens
deze songs het podium op kunnen. In STUK
ontmantelde Shara eerder dit jaar een handvol nummers tot een
naakte essentie die ze op haar eentje op gitaar kon opvoeren,
vanavond keerde ze terug naar de oorspronkelijke opvatting van de
plaat: een project geschreven voor strijkersbegeleiding.
Daarvoor verrijkte Shara haar gelederen met een strijkerstrio
werkzaam bij Clare & the Reasons, die meteen
ook mee op toer mochten als voorprogramma. Een clevere keuze, want
deze groep, opgebouwd rond het echtpaar Clare en Olivier Manchon,
past bij My Brightest Diamond als chocolade bij aardbeien. Hun
verhaaltjes zijn meer in het vakje chanson te klasseren, maar delen
een lieflijke inventiviteit met de main act. Bij een sirenenzang
als ‘Pluto’ (de moderne ‘Mr Sandman’ zeg maar) was het moeilijk om
niet weg te dromen; met hun versie van ‘Everybody Wants To Rule The
World’ stuurden ze Tears For Fears duidelijk wandelen. De nummers
zijn voorlopig nog iets te weinig ontwapenend en doorleefd om even
sterk te pakken, maar toch is dit een groep om in het oog te
houden.
Terwijl Clare & the Reasons strikt voor rood als vestimentair
kleurpalet kozen, ging Shara Worden aan de slag
met wit en zwart voor outfits die het best te beschrijven zijn als
Tim Burtons interpretatie van carnaval. De hele avond werd
ongerdompeld in een betoverend sfeertje: in twee korte muzikale
intermezzo’s werden smalend enkele goocheltruuks opgevoerd, aan het
einde volgde een sober maar daarom net zo prachtig
marionettentheater en dan is er natuurlijk die hele lading
schitterende songs. Aan de opener ‘Golden Star’ was niet
gesleuteld, maar na deze vertrouwde introductie volgde een set met
vol verrassingen.
De twee pronkstukken waren ongetwijfeld de verrukkelijke nieuwe
arrangementen van ‘Ice And The Storm’ en ‘To Pluto’s Moon’. Deze
versie van het laatstgenoemde nummer belichtte ideaal de
veelzijdigheid ervan: van een zware beat naar een wervelende
gitaarstroom zonder enige cultuurschok. Ook ‘Black And Costaud’
blijft een intrigerend werkje waarbij Shara door een gefilterde
micro even een venijniger rol kan spelen. Maar het hoeft niet
steeds de grote originaliteit te zijn: ‘From The Top Of The World’
blonk, vederlicht gedragen door de strijkers, uit in alle
simpliciteit.
Het is een hels karwei om minpunten aan My Brightest Diamond te
vinden – was dat bij elke band maar zo. Als we dan toch even
advocaat van de duivel spelen, moet gezegd dat de opeenvolging van
‘If I Were Queen’ en ‘Apples’ zo vroeg in de set de fluïditeit van
de opbouw niet ten goede kwam en dat het sterk herwerkte ‘We Were
Sparkling’ verbleekte naast het origineel. Deze kleine vingertikjes
smelten echter weg als sneeuw voor de zon als we alle pluspunten op
een rijtje zetten. Shara Worden blijft een parel: een podiumbeest
met een bijzonder sympathieke uitstraling en misschien wel de
sterkste stembeheersing uit de hedendaagse muziekscene. Als
rasartieste doet ze denken aan Björk. Niet zozeer omwille van een
muzikale gelijkenis (hoewel ‘Like A Sieve’ gerust in ‘Drawing
Restraint 9’ had kunnen belanden), maar wel door hun werkethiek:
onwaarschijnlijke talenten die pop en kunst kunnen vereenzelvigen
in muziek die niet artificieel aanvoelt door het behouden van de
pure blik zoals de ogen van een kind een sprookje aankijken.
