Voor ers van: Daan, glampoprock met hoog
disco-gehalte.
Dat de mannen van A Brand niet om een stunt verlegen zitten,
bewezen ze al met hun marketingstunt van enkele jaren terug. Ze
zeulden niet zomaar rond met demootjes, maar lieten deze opfleuren
door kunstenaars als Jan Fabre en Luc Tuymans. Daarna brachten ze
hun debuut-cd uit middels een jukebox in het museum. Gedurfd en
opvallend en blijkbaar de ideale manier om een nieuw merk op de
markt te brengen. Dat 45 RPM ook nog eens de
moeite was, vervolledigde het plaatje.
Het tweede album van A Brand kon het bijgevolg stellen zonder de
marketingmachine van dit debuut. Meer zelfs: Hammerhead, zowel de
single als het album, zorgden er voor dat A Brand één van de meest
geliefde Belgische rockbands van het moment werd. En blijkbaar nog
steeds is, want de vooruitgeschoven single ‘Time’ krijgt niet
alleen veel airplay, hij slaagde er ook nog in om in geen tijd de
nummer één positie van Studio Brussels Afrekening te veroveren.
Begrijpelijk, want ‘Time’ is dan ook gezegend met een drive die het
motto ‘de tijd vliegt’ op een uitstekende manier in de praktijk
brengt.
Het langverwachte derde album ‘Judas’ ligt nu reeds in de winkels
en wij zijn al beland aan track twee: een aanklacht tegen de
hedendaagse politieke stemmingmakerij (“Drop the Messiah, he’s
a lousy liar”), maar vreest niet: dit is geen oeverloos saai
debat maar wel een aanstekelijke, funky en zeer toegankelijke song
die bij een eerste beluistering wat oppervlakkig lijkt, maar
dankzij de uitgekiende instrumentatie en dito brug je al snel
helemaal weet te overtuigen.
Dat de thema’s op deze plaat niet erg vrolijkmakend zijn, blijkt
niet alleen uit dit nummer, maar ook de andere onderwerpen die aan
bod komen laten niet onmiddellijk een vreugdedansje toe. Zo gaat
het in ‘Where’s Your Heart’, dat zo op het debuut van de Last
Shadow Puppets kan, over
het (veel te vroege) afscheid nemen. Verder komt ook nog de
zelfmoord van een ex-bandlid aan bod (‘Name Up in Lights’) en ook
de zinsnede “Love is a mean motherfucker” uit ‘I Can’t Help It’
laat er geen twijfel over bestaan: het leven is niet altijd
rozengeur en maneschijn!
Maar gelukkig biedt de begeleidende muziek voldoende troost en
voldoening.
Zo is ‘Mad Love Sweet Love’ gezegend met – zo lijkt het toch – de
stem van Chef uit South Park (Isaac Hayes is not dead!). Die
soulvolle inbreng doet deze discostamper boven zichzelf uitstijgen.
Het is een song vol glitterbollen waarvan onze tenen niét gaan
krullen. Het is geleden van Zita Swoons ‘My Bond
with You and your Planet Disco’ dat we dit nog mochten meemaken.
Ooit hoopte dit vijftal de evenknie te worden van de Monty Pythons,
maar ondertussen hebben ze zich erbij neergelegd dat ze ‘slechts’
een rockgroep zijn. Maar dan wel een heel unieke, want niet alleen
gaat het hier om een band met drie (!) gitaristen, een bassist en
een drummer maar vooral omdat ze hun sound niet verengen tot de
platgetreden paden van de rock maar deze verrijken met disco,
eightiesklanken en andere interessante invloeden die ze op hun weg
tegenkomen. Daarom mag het misschien niet verwonderen dat op heel
wat songs de vergelijking kan gemaakt worden met Daan. De advocaat in
ons brengt daarvoor graag bewijsstuk nummer 9 (‘Resolver’) en 10
(‘Lesser God’) aan.
‘Judas’ is niet de muzikale mokerslag die ‘Hammerhead’ ons
toebracht, maar weet ons uiteindelijk meer dan voldoende te
overtuigen. Het is een typische A Brand-plaat waarop de band haar
geluid nog verder uitdiept en verrijkt, een gewaarwording die pas
bij een zoveelste beluistering naar boven komt. Neem het dus van
ons aan: A Brand is een sterk merk waar we nog niet op
uitgeluisterd zijn.
