Als u Sera Cahoone kent, komt dat hoogstwaarschijnlijk door haar werk als drumster bij enkele interessante bands van de afgelopen jaren. Trouwe fans zijn vast ook vertrouwd met het countrygetint soloproject dat de dame er op nahoudt. Helaas klinkt dat wel erg doordeweeks.
Vonden we enkele weken geleden in de vorm van The Grand Archives deels een antwoord op onze vraag wat er nu eigenlijk met de vertrokken leden van Band Of Horses gebeurd zou zijn, dan biedt Only As The Day Is Long een volgend deel van dat antwoord. Sera Cahoone drumde immers op enkele nummers van het debuut van Band Of Horses en was bovendien in een verder verleden al evengoed muzikaal betrokken bij Ben Bridwell: ook bij het te vlug ter ziele gegane Carissa’s Wierd beroerde Cahoone de vellen.
Daarnaast is Sera Cahoone evenmin een onbekende voor aandachtige fans van Iron & Wine en The Long Winters. En in 2005 tenslotte, bracht Cahoone in eigen beheer en onder eigen naam een eerste soloplaat uit. Sub Pop was daar danig van onder de indruk en bood hulp bij de distributie van het titelloze debuut, en brengt nu opvolger Only As The Day Is Long uit.
Na jaren achter vellen en cimbalen te hebben doorgebracht, zet Cahoone bij deze alles op alles als frontvrouw. Een gewaagde gok, want in wezen brengt Only As The Day Is Long niets nieuws. Een beetje Joni Mitchel, wat Neil Young, een vleugje Cat Power en daarmee is zowat alles gezegd. Dat maakt van dit album nog geen slechte plaat — daarvoor zijn de referenties te sterk — maar waar Cahoone haar drumwerk zorgvuldig uitkoos en telkens voor het slagwerk zorgde bij bands die zich wisten te onderscheiden, levert ze nu zelf een plaat af die als belangrijkste kenmerk heeft dat hij behoorlijk middle of the road klinkt.
Zeker in tijden waarin er met akoestische muziek meer dan ooit buiten de lijntjes gekleurd kan, mag en in een enkel geval moet worden, doet Only As The Day Is Long bij momenten ronduit te braaf aan. Goed, de tien nummers staan er stuk voor stuk, dat kan niet ontkend worden. Maar ze missen iets. Zo opent het album beloftevol met "You Might As Well", dat zachtjes klaterend verwachtingen schept en de belofte van iets groots lijkt in te houden.
Jammer genoeg gebeurt er vervolgens gewoonweg niets. De plaat gaat rustig zijn gangetje, op een manier alsof Cahoone een poging gedaan heeft een zo verlegen mogelijk album te maken. Want zelden aanhoorden we een plaat met zo’n hoog behangpapiergehalte. Alleen bij het zeemzoete titelnummer dringt het besef door dat er wel degelijk een resultaat van iemands creatief proces rondjes draait in de cd-speler.
Verder gaan de zoetgevooisde stem en de slidegitaren zonder meer op in de achtergrond en komt de onvermijdelijke vraag naar boven of Cahoone, net zoals de voormalige Nirvana-drummer, niet beter opnieuw achter het drumstel kan plaatsnemen. J Mascis maakte ooit succesvol de overgang van drummer naar frontman, maar die switch op een indrukwekkende manier volbrengen is, net als de omgekeerde beweging overigens, niet iedereen gegeven, zoals uit deze plaat blijkt. Jammer, maar helaas.
