Linkeroever




’t Is makkelijk om er cynisch over te doen, maar de Vlaamse
cinema, tot voor kort het hoenderhok bij uitstek voor pretentieuze
sociale drama’s (al dan niet gelardeerd met vloekende boeren) en de
banale, hypercommerciƫle tweener-cinema van Jan Verheyen
en co, is de laatste tijd aan een heropmars bezig. Jonge talenten
als Felix Van Groeningen (‘Dagen Zonder Lief’) en Geoffrey Enthoven
(‘Happy Together’) zijn zichtbaar hun best aan het doen om de
vaderlandse filmindustrie opnieuw wat schwung en
relevantie mee te geven – wat best nog een hele klus is als je weet
dat kluchten met tv-komieken en de heupprothese-cinema van Lieven
Debrauwer tot de meest typerende Vlaamse projecten van de voorbije
tien jaar behoren. De broers Dimitri en Nicolas Karakatsanis
bevinden zich momenteel op de frontlinie van die nieuwe beweging –
enkele maanden geleden kwam hun film ‘Small Gods’ uit, een
onafhankelijk gefinancierde en geheel eigenzinnige road
movie,
die niet helemaal werkte maar op z’n minst
originaliteit en lef uitstraalde. En nu is er ‘Linkeroever’,
geschreven door Dimitri Karakatsanis (samen met debuterend
regisseur Pieter Van Hees) en magnifiek gefotografeerd door zijn
broer Nicolas. Het resultaat is al evenzeer een mixed bag
als ‘Small Gods’ – een bizar thriller-drama dat goed begint, maar
daarna met een bijna hoorbare klik plotseling verzinkt in
onnozelheid.

Eline Kuppens speelt Marie, een jonge atlete die een mooie
toekomst voor zich heeft liggen, tot haar dokter haar verplicht om
een maand lang platte rust te nemen. Gefrustreerd en teleurgesteld
besluit Eline om zo lang in te trekken bij haar nieuwe vriendje
Bobby (Matthias Schoenaerts), een autoverkoper met een flat op de
Antwerpse Linkeroever. Dat gaat goed, tot er vreemde dingen
beginnen te gebeuren. Marie wordt geplaagd door nachtmerries, ze
voelt zich continu ziek en ze vangt ook vreemde verhalen op over de
vorige bewoonster van de flat, die spoorloos verdwenen is.

De structuur van ‘Linkeroever’ doet vermoeden dat Pieter Van
Hees en co goed hebben gekeken naar de J-horrorfilms, zoals ‘Ring’
en ‘Dark Water’. De makers gebruiken het eerste uur van hun film
immers louter als set-up, waarin de personages worden
geĆÆntroduceerd en binnen een redelijk geloofwaardige context worden
geplaatst. Pas daarna, eens dat alles op zijn plaats zit, worden er
bovennatuurlijke elementen bij gehaald. En net zoals dat bij veel
J-horror het geval was, is het ook op dat moment dat de film uit
elkaar valt.

Van Hees pakt uit met een sterke eerste helft: met enkele korte
scĆØnes weet hij een helder beeld te creĆ«ren van wie Marie precies
is en wat haar drijft. Nadat ze als tweede is geƫindigd op een
loopwedstrijd, komt haar coach enthousiast op haar af: “Goed
gedaan, je mag naar het EK!” Maar Marie is niet tevreden: “Ik wil
geen typisch Vlaams meisje zijn dat genoegen neemt met een tweede
plaats”. Da’s een plausibele scĆØne, met logische dialogen, maar ze
zegt alles over het personage dat we hoeven te weten. Van Hees
heeft een goed oog voor karakterisering, ook in de manier waarop
Marie’s goedbedoelende, maar veel te aanhankelijke moeder Bieke
(Sien Eggers) wordt geportretteerd – het soort moeder dat je uit
pure liefde zou doodknuffelen. Ook de relatie tussen Marie en Bobby
komt sterk uit de verf. ‘Linkeroever’ is waarschijnlijk de eerste
Vlaamse film met een tamelijk expliciete, maar geloofwaardige
seksscĆØne, en ook wanneer ze even van elkaars lijf afblijven, voel
je de chemie tussen hen.

Dat zit dus allemaal wel goed; tijdens het eerste uur zie je een
overtuigend liefdesverhaal met bizarre overtonen, dat aanzienlijk
geholpen wordt door de vertolkingen van Eline Kuppens en Matthias
Schoenaerts. Kuppens, een nieuw gezicht in de filmwereld, afkomstig
uit het theater, weet van Marie een meisje te maken dat voor haar
leeftijd met te serieuze dingen bezig is. Op haar 21ste
heeft ze haar lichaam de vernieling in getraind vanuit een
masochistisch eergevoel – “ik moet het nĆ³g beter doen”. Die
gedrevenheid is voelbaar in elke seconde van haar vertolking.
Matthias Schoenaerts staat dan weer overtuigend ongrijpbaar te
wezen, alsof hij continu lichtjes stoned is en zelf niet goed weet
wat hij zegt. Binnen de context van de film had dat niets anders
moeten zijn. De moody fotografie van Nicolas Karakatsanis
geeft het geheel ook nog eens een gepast duister sfeertje mee, dat
de switch naar thriller voorschaduwt.

Maar dan zijn er die laatste veertig minuten, en opeens loopt
alles toch nog mis. Iedereen met ogen in z’n kop zal de clou van
het verhaal al zien aankomen, lang voordat de personages enig idee
hebben (schijnbaar heeft Marie nog nooit een griezelfilm gezien,
maar wij al wel, dus het wijst zichzelf uit waar het allemaal
naartoe gaat). Wat overigens niet verhindert dat de finale op het
randje van het lachwekkende is. Zonder al te veel te verklappen,
kan ik wel zeggen dat ik plots onaangename herinneringen kreeg aan
beruchte Nederhorror zoals de Monique van de Ven-miskleun ‘De
Johnsons’ (ik droom nog wel eens van die film als ik een beetje te
zwaar getafeld heb). Het is duidelijk wat Van Hees geprobeerd heeft
te doen: hij wilde een thriller maken in de traditie van
klassiekers als ‘Rosemary’s Baby’, waarin karakterisering voorrang
kreeg op shockelementen. Tijdens het eerste uur zorg je ervoor dat
je publiek emotioneel investeert in je personages, en daardoor
krijgen de horroraspecten tijdens de rest van de film meer
betekenis. Allemaal goed en wel, maar de plotse overschakeling naar
horror mode zorgt ervoor dat je van de Ć©ne minuut op de
andere alle geloof in de prent verliest. De climax is daarenboven
rommelig in beeld gebracht (allicht omdat het budget niet
toereikend was om de make-upeffecten echt goed te maken en er dus
bepaalde dingen gemaskeerd moesten worden met desoriƫnterende
camerabewegingen).

Eeuwig zonde is het. Pieter Van Hees en zijn crew tonen een
onmiskenbaar talent – ze weten wie hun personages zijn en hoe ze
die in beeld moeten brengen. Hadden ze nu al die onzin over
hekserij en zwarte gaten er ofwel uitgelaten, ofwel aannemelijk
kunnen maken, dan hadden ze een uitstekende film gehad.

5
Met:
Eline Kuppens, Matthias Schoenaerts, Sien Eggers, Marilou Mermans, Frank Vercruyssen
Regie:
Pieter Van Hees
Duur:
102 min.
2008
B
Scenario:
Pieter Van Hees, Dimitri Karakatsanis, Christophe Dirickx

verwant

Sons of Philadelphia

Er was eens een tijd, nog niet zo heel...

A Hidden Life

Zelfs de meest fervente bewonderaars ā€“ en de regisseur...

The Laundromat

Hoewel Steven Soderbergh de afgelopen jaren al een paar...

Kursk

De openingsgeneriek van de internationale coproductie Kursk, toont het...

A Bigger Splash

Luca Guadagnino mag dan schijnbaar gruwen van de huidige...

aanraders

La BĆŖte

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

ā€œHoe ga je met dementerende mensen om?ā€ moet plaats...

Dream Scenario

ā€˜Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Ā„$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carriĆØre zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp ā€“ de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past StƩphane BrizƩ binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in