Laten we elkaar geen Liesbeth noemen: wij van goddeau hebben altijd wel al een groot uitgevallen boontje voor Chantal Acda gehad. Niet moeilijk na een plaat als Naked In A Clean Bed. En toen had ze deze Polar Life nog niet eens gemaakt.
En Polar Life is een plaat als geen ander geworden. Nog intiemer, nog stiller, nog beklemmender, nog brozer, nog mooier — een adjectief dat het tegenwoordig van platen als deze moet hebben om in ere hersteld te worden. Het is een plaat die al een tijdje uit is, en al weken als een schone slaapster in onze cd-speler vertoeft. Elke recensie stuurt ze met de staart tussen de benen terug naar af. Een fluisterende stem, piano, akoestische gitaar, banjo, een puntje elektronica: meer heeft Acda niet nodig om je verder van deze tijd weg te katapulteren dan eender welke teletijdsmachine.
Het is een plaat die we nodig hebben, maar waarvan enkele nummers vaak al kunnen volstaan, zoals een puffer voor een astmapatiënt of een glas water voor een dorstige. Ze staan allemaal op onze iPod en passeren elk op hun tijd de revue, maar zelden of nooit vlak na elkaar. Is Polar Life dan eentonig? Ja, maar is dat altijd een negatieve zaak? De plaat laat je voor zulke gedachten eigenlijk geen ruimte. Het heeft geen zin om nummers tegen elkaar af te wegen. Opener "Prophets" is van het meest hypnotiserende dat we in lange tijd gehoord hebben, maar dat kunnen we van "The Sun Sinks In The Sea" immers ook zeggen, met telkens een piano die bedwelmt, kabbelt, en elk kutmelodietje dat O Julissi nog aan toe in je hoofd rondhuppelt met een sluipend gif injecteert en glimlachend ziet afsterven.
De piano ruimt halfweg baan voor akoestische gitaar, te beginnen in "Sunshine daylight", waarin Acda’s stemmen als vallende blaadjes rondom je hoofd dwarrelen. "Little One" wat verderop is dan weer een liedje voor haar eerste kindje. Aan mooie slaapliedjes zal dat kind alvast geen gebrek hebben zolang moederlief platen als deze blijft maken. Toch zijn we maar wat blij dat deze plaat niet één langgerekt, muzikaal geboortekaartje is zoals bij vele muzikale jonge moeders. "If Only" is een gewaagde Sophia-cover als slotnummer dat in deze versie klinkt als een, met de ogen neergeslagen, kushandje ter afscheid. Dat Acda niet uitglijdt op deze emotionele, steile gletsjer van een song pleit voor haar.
Polar Life is een plaat die al wat en zelfs al wie mooi is rondom je nog mooier maakt, en al wat lelijk is nog lelijker terwijl je ernaar luistert — op de tram, in de file in de gietende regen, ergens op een stuk verlaten strand, aan de oevers van de Po of de Nijlenbeek, wherever. Ze maakt zolang je luistert van je dagdromen de realiteit, en degradeert de realiteit tot grijs bandwerk als een flesje cola in een bak. Ze doet je de irritante herrie van een lagereschoolklasje en de lijfgeur van die snuivende man naast je in een overvolle treincoupé, vergeten. Ze klinkt als die verlossende openingszin die je al weken uit je strot probeert te krijgen tegen die ene op het perron of op café. Ze laat je terwijl je luistert recensies als deze schrijven en wil je na afloop van de plaat elk woord terug doen wissen, tot een wit blad je weer spottend aanstaart.
