“A southern man don't need him around anyhow”, maar bij ons kunnen ze Noenkel Neil wel nog smaken. Getuige daarvan zijn de twee uitverkochte shows in de Antwerpse Stadsschouwburg, waarbij de tijdsspanne “binnen het uur” niet ambitieus genoeg is als omschrijving, ondanks de triple digits op de meeste prijskaartjes. U verkocht uw schoenen om erbij te zijn? Terecht!
Een mens krijgt namelijk niet elke dag de kans om een concert bij te wonen op de onderlip van een muziekicoon, dat bovendien — in vergelijking met zijn generatiegenoten — nog in uitstekende doen is. Na de twee uitgebrachte platen van vorig jaar (Live at Massey Hall 1971 en Chrome Dreams II) begon Young een Amerikaanse tournee, een glorieuze driemaster die dit jaar in Europa aanmeert, en toepasselijk eerst in Antwerpen. Vanavond speelt de Canadese Amerikaan zelfs zijn eerste concert van 2008, wat een mens hoop geeft dat het niet alleen bij ons jeukt.
Maar eerst is het de beurt aan Pegi Young, halve trouwboek ván, en niet alleen meegereisd om de was en de strijk te doen. Pegi heeft namelijk zelf een album voor te stellen. Samen met enkele geleende muzikanten van manlief citeert ze daaruit enkele hartgebroken countrydeuntjes die ons zin doen krijgen om een fles landwijn open te trekken en nog een blok hout op het vuur te gooien. Verre van slecht, maar u begrijpt dat we moeilijk kunnen zeggen dat we hiervoor zijn gekomen. Het voelt een beetje aan alsof we bij Neil afgesproken hebben terwijl die er zelf nog niet is. Zijn vrouw bewijst zich in tussentijd wel als onderhoudend gezelschap.
Een vlotte prater is Neil Young aanvankelijk niet. Het duurt drie nummers — waaronder het prachtige openingsduo “From Hank To Hendrix” en “Ambulance Blues” — voor hij een zacht “thank you” prevelt en uit zijn cirkel van gitaren komt. Hij aait enkele instrumenten, op zoek naar inspiratie, zo lijkt het. Achteraf zal blijken dat het niet veel met spontaniteit te maken heeft, aangezien de ruggengraat van dit concert dezelfde is als tijdens het Amerikaanse luik van de tour, maar op dit moment is het zo stil in de zaal dat je de Schelde kunt horen bewegen.
Het overgescheepte toetsenmateriaal wordt aangewend om onder andere herkenningsapplaus te oogsten bij het inzetten van “A Man Needs A Maid”. Maar het akoestische sololuik van deze show — die het zitgebeuren voorlopig rechtvaardigt — eindigt zoals we Young het liefste horen: met de van Stills gekregen Guild-gitaar en de harmonica die na elk nummer een spoelbad krijgt. Het concept “pauze” is even overbodig als een stripper op een feministencongres, wanneer het songs moet opvolgen als “Out On The Weekend” en “Love Is A Rose”.
Tijdens het tweede deel komen vaste bandleden Keith, Rosas, Molina en occasioneel Anthony Crawford en Pegi Young samen met een hoop versterkers en nog meer gitaren Neil Young ruggensteunen. Dat de knar op sportschoenen nog een stevig eind kan rocken, bewijzen “Mr. Soul”, “Everybody Knows This Is Nowhere” en “Dirty Old Man”. Waar dat laatste nummer op Chrome Dreams II nog een doordeweeks cafénummer was, maken Youngs solo’s en Keiths Hammond-klanken er een demoon van. Daarna wordt gas teruggenomen met een sfeervolle versie van “Spirit Road” en onder andere “Winterlong”.
Wie nog even moet wennen aan de nieuwe titels, wordt geholpen door een schilder die tijdens dit tweede deel op de achtergrond aan elk nummer een doek wijdt. Dat het soms snel moet gaan, is te zien aan de verfspatten op Neils hemd. Meer tijd heeft hij tijdens de heerlijk uitgesponnen versie van “No Hidden Path”, tevens de afsluiter van deze avond. Uiteraard kan het gezelschap zich niet permitteren om een staande ovatie te negeren. Als encores worden “Cinnamon Girl” en “Cortez The Killer” van de bovenste plank gehaald.
Ondanks het feit dat enkele favorieten zoals “Heart Of Gold”, “Like A Hurricane” of hoogvlieger van de laatste plaat “Ordinary People” niet aan bod kwamen, zal niemand er spijt van hebben op zijn sokken naar huis te moeten. “Muziek kan de wereld niet meer redden”, liet Neil Young zich onlangs nog ontvallen. Dat klopt, maar het kan deze aardkloot wel een flink stuk aangenamer maken.
