Cassandra’s Dream





108 min. /USA- UK
/2007

Match Point’
was dé verrassing van 2005. Komt daar ineens onze favoriete
zenuwpees Woody Allen op de proppen met een film die niet als een
typische Woody aanvoelde, maar die wel enorm rockte. Een verhaal
met een sterke twist en een morele tweestrijd die geloofwaardig en
eerlijk uit het lichaam van Jonathan Rhys Meyers kruipt? Daar mogen
ze ons altijd ’s nachts (vriendelijk) voor wakkerbellen. Voor de
opnames van de film verliet Woody Allen zijn ouwe getrouwe NY en
trok naar Londen. Verandering van spijs deed duidelijk eten –
alleen is het jammer dat de toverij van de Londense frisse lucht
die voor Woody’s herrijzenis zorgde, toch niet zo lang heeft
standgehouden. ‘Scoop’ was om hard van
weg te rennen en nu tapt Woody met ‘Cassandra’s Dream’ uit een
gelijkaardig vaatje als in ‘Match Point’, met dat
ene verschil: deze keer werkt het niet. De film is eveneens een
bloedserieus, donker suspensedrama geworden met een gelijkaardige
thematiek en opzet, maar zelfs maar een kwartiertje langer aan dat
scenario werken had al wonderen gedaan. De regisseur trommelde er
nochtans twee van onze favoriete acteurs voor op, Ewan McGregor en
Colin Farrell, maar het mocht niet baten: zelfs de grootsten
krijgen hem soms niet omhoog.

Hoever zou je gaan om je geluk te beschermen, dat was de vraag
die ‘Match Point’
in de groep gooide. In ‘Cassandra’s Dream’ wordt diezelfde vraag
subtiel omgedraaid: hoever zou je gaan om je geluk te bereiken? En
met geluk bedoelen we opnieuw geld; genoeg geld om je middelmatig
bestaan voorgoed de rug toe te keren en lekker boven je stand te
gaan leven. De broertjes Ian (McGregor) en Terry (Farrell) hebben
er alvast veel voor over. Terry speelt op de hondenracen, maar
begint ook verslaafd te geraken aan de overwinningsroes van een
partijtje poker met de grote jongens voor grof geld (ken je dat:
zwaar verliezen en dan toch nog geld blijven bijlenen?). Alleen
laat dame Fortuna hem in de steek en verliest hij zoveel geld, dat
de droom om met zijn vriendinnetje een huisje te kopen in twee
wordt gescheurd. Ian is het werken in het restaurant van zijn vader
dan weer kotsbeu en heeft meer zin om te investeren in lucratieve
hotelcomplexen, al is het maar om indruk te maken op zijn vriendin
Angela, fe femme fatale van dienst – een ambitieuze actrice die
zich een weg naar de top probeert te vrijen. Gelukkig komt hun
stinkend rijke nonkel Howard (Tom Wilkinson) als een deus ex
machina toegestuikt. Hij wil zijn neefjes maar al te graag uit de
miserie trekken, maar vraagt in ruil wel een erg grote wederdienst:
ze moeten voor hem iemand uit de weg ruimen.

Nonkel en neefjes smeden hun plannen passend genoeg net op het
moment dat het begint te regenen en te bliksemen en ze moeten gaan
schuilen onder een boom. Het onheil hangt letterlijk in de lucht.
De titel ‘Cassandra’s Dream’ is niet toevallig gekozen: hij
verwijst naar de naam van de zeilboot die Terry en Ian samen
gekocht hebben. In het begin een symbool voor hun vrij luxeleventje
vol gezellige uitjes op de open zee, maar wie iets kent van de
Griekse mythologie, voelt aan zijn dikke teen dat er zich op de
boot iets vreselijks zal voltrekken. De mooie Cassandra voorspelt
namelijk altijd onheil dat aanvankelijk niemand gelooft, maar dat
uiteindelijk wel uitkomt.

Ook de Britse pers ging als een Grieks orakel danig speculeren
over de twee acteurs voor de hoofdrollen: een Ier en een Schot die
een hele film met een overtuigend Cockney-accent moesten spreken,
dat kon niet goed gaan, maar bij god, dat is niet het struikelblok
van de film. De acteurs doen hun best. De belangrijkste reden dat
ze niet voluit kunnen gaan, is dat het scenario hen dat niet
toelaat. De hele ‘A Simple Plan’ opzet rook al niet echt vers en
door er maar weinig creatief mee om te gaan, geeft Allen de indruk
dat hij zich er een beetje gemakkelijk vanaf heeft gemaakt. Alsof
hij wat ideeën op een papiertje gekriebeld heeft, zonder er een
nachtje slaap over te laten gaan. Hij kiest er duidelijk voor om de
grappen achterwege te laten, want op de scène van de ‘generale
repetitie’ voor de uiteindelijke daad en de toevallige ontmoeting
met het slachtoffer na (de pretlichtjes van de film), valt er maar
weinig te lachen. Geen probleem, maar worden we dan op
psychologisch vlak verwend? Nauwelijks.

De ‘schuld en boete’ thematiek die hij wil overbrengen, komt
door het voorspelbare verloop en de duffe dialogen slechts zelden
tot zijn recht. Als je er dan toch voor kiest om er geen zwarte
komedie van te brouwen en voor een thriller gaan, dan is het toch
een kleintje om a) je personages degelijk uit te werken en b) hun
motieven geloofwaardig op punt te stellen. De karakters van je
personages bepalen hun daden, maar ver boven de tweeledigheid
-Terry is de gevoelige, domme en Ian de ambitieuze, sterke van de
twee), komen ze in dit geval niet piepen. Het voelt allemaal wat
geforceerd aan: Allen heeft alleen oog voor het vertellen van het
verhaal, waardoor je bij bepaalde scènes echt dat rotvervelende
gevoel krijgt van ‘hier moeten we dát uit afleiden’ en acteurs
taken krijgen uit te voeren in plaats van een gevoel over te
brengen. Boven de plot blijken dan nog eens grote vraagtekens te
zweven ook. Het meest storend zijn de nonkel en Ians vriendin, die
maar geen duidelijke identiteit lijken te krijgen. Een beetje
dubieus mag wel, maar als belangrijkste motivaties in dit verhaal
is het echt wel noodzakelijk dat ze kleur bekennen. Howard krijgt
te weinig screentijd opdat we hem zouden kunnen inschatten en
Angela krijgt er te veel, waardoor ze haar femme fatale-karakter
onderweg plots kwijtraakt. Vreemde keuzes toch.

Troostprijs van de avond gaat naar Colin Farrell, die zowat het
enige geloofwaardige personage neerzet en zijn neergang van
lucky gambler tot hulpeloos potje schuldgevoel uitstekend
vertolkt. Voor wie kickt op een goede portie gefrons (me!
me!)
is er bovendien goed nieuws: de harige rupsen boven Colin
Farrels ogen staan bijna constant op fronsmodus. Knijp bij elke
scène strategisch één van uw ogen dicht zodat alleen nog Colin in
beeld komt en de film valt nog best te pruimen (wat zou u toch doen
zonder de tips van tante Barbara?).

Echt doodgaan van verveling is het niet geworden. De soundtrack
zorgt voor wat spanning en de beeldvoering is genietbaar, maar
Allens ‘brutale bestijging van de sociale ladder’ mist diepgang,
flitsende oneliners, een evenwichtig ritme en onze interesse al
helemaal. Het onheil was voorspeld.

3
Met:
Ewan McGregor, Colin Farrell, Hayley Atwell, Sally Hawkins, Tom Wilkinson
Regie:
Woody Allen
Scenario:
Woody Allen

verwant

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

Toen Christopher McQuarrie in 2015 de Mission Impossible-franchise overnam...

The Lost King

Ricardianen zijn een bende zeurkousen die hun kostbare uren verslijten door de...

The Banshees Of Inisherin

Regisseur Martin McDonagh is vooral bekend omdat hij in...

Obi-Wan Kenobi: A Jedi’s Return

Toen eind jaren 80 begin jaren 90 de LaserDisc...

Obi-Wan Kenobi

“The lunatics have taken over the asylum”, zei de...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in