Toen eind jaren 80 begin jaren 90 de LaserDisc commercieel doorbrak, was een grote troef tegenover VHS – naast vanzelfsprekend betere beeldkwaliteit – de extra’s die mee op de drager konden worden opgenomen. Het bleek een ongelooflijke meerwaarde om films die je al op VHS had opnieuw aan te schaffen. Deze trend zette zich voort met de DVD. Het leek wel onuitputtelijk. Over elk detail van de productie was er wel iets te vinden en dat vormde een schat aan informatie voor elke filmliefhebber. Denk aan de magistrale documentaire over Technicolor op The Adventures of Robin Hood, de fantastische uitvoerige documentaire over MGM op Gone With the Wind, Malpertuis met een audiocommentaar door de regisseur in maar liefst 3 talen … Uiteraard waren niet alle extra’s van dit niveau. Veel films vulden de ruimte op met doorzichtige promofilmpjes of zelfverheerlijkende reportages. Obi-Wan Kenobi: A Jedi’s Return behoort tot deze laatste categorie en is bij momenten tenenkrullend slecht.
In deze hoogdagen van streaming verschijnen veel van deze extra’s nu uiteraard gewoon via die kanalen. De vorige reportages over onder meer The Mandalorian, gingen voornamelijk over de productie en zo is er nu dus ook een over Obi-Wan Kenobi, de serie die enkele maanden geleden uitkwam. Dit keer niet te veel over de productie evenwel, het gaat nu verbazingwekkend genoeg meer over de innerlijke reis van de makers om deze serie tot stand te brengen. Op zich niets mis mee, en Ewan McGregor vertelt het goed en stelt ondermeer juist dat de door velen verguisde prequels pure kinderfilms zijn, niets meer dan dat. Zijn reünie met Hayden Christensen is leuk om te bekijken al situeert die zich binnen datzelfde lege emotionele veld dat ook Friends en Harry Potter opzochten.
Dat deze ‘making-of’ vervolgens volledig ontspoort, is toe te schrijven aan de regisseur van de reeks Obi-Wan Kenobi, Deborah Chow. De manier waarop zij over alles vertelt lijkt haast een passief-agressieve apologie. Er zit een ruim spectrum tussen fatalisme en waanstoornis. De tussenstations zijn onder meer: pessimisme, realisme en optimisme. Als kunstenaar, en dat geldt voor iedereen eigenlijk, bevindt je je best tussen realisme en optimisme met af een toe een gepast vleugje waanbeeld. Maar aan de hand van de uitspraken die Chow hier doet, rijst toch de vrees dat zij de waanbeelden aan mekaar rijgt, denkend dat wat ze bijeen filmde een meesterwerk is. Je hebt enig realisme echt wel nodig om alles wat je doet te gronden in het echte leven.
Voorbeeld: “One of the things that really drew me to the project was the father-daughter story of it all. ‘Cause my dad, growing up, he was a very pivotal person for me. My dad was a huge movie fan, and he was Chinese, so he used to watch a ton of Asian action films. He loved them and had a huge collection of movies. So, I think I absorbed a lot from that and just the speed and imagination that a lot of the Asian martial art films have, and the legacy of people like Kurosawa, and the grandmasters, Jet Li, all the people like that.”
Eerlijk, moest er maar één percent van deze invloeden zichtbaar zijn geweest in het eindresultaat, Obi-Wan Kenobi was een topreeks geweest.
Over de onderwereldstad in deel 2 wordt het ronduit hilarisch: “Some of our earliest references were things like the Bangkok night markets or Hong Kong at night. So, I was looking a lot at Wong-Kar Wai and other things like that, and just having the sense of the neon.” Terwijl het resultaat een platte, ongeïnspireerde kopie is van de originele Blade Runner (en eigenlijk overgenomen is van de doorslagjes van Blade Runner). Maar goed, als je het oeuvre van Wong-Kar Wai reduceert tot neon, dan is er natuurlijk sowieso niet veel hoop meer.
Er is ook een moment dat zowaar metahilarisch is. Joel Edgerton en Bonnie Piesse keren na al die jaren terug als Uncle Owen en Aunt Beru, het koppel dat Luke Skywalker opvoedt en sterft in de eerst akte van Star Wars IV: A New Hope. Ten tijde van de prequels was er een feature waarin zij werden geïnterviewd en spraken over hoe zij de originele acteurs minutieus hadden bestudeerd om deze twee figuren juist te krijgen. Bijna 20 jaar later, en we spreken hier over een rol die huist tussen veredelde cameo en derderangsbijrol, dixit Chow: “So many years have gone by, and they have a personal relationship with the characters, they lived their lives with the characters. Bonnie and Joel were so young when they first did it, and then to be reunited 20 years or so later, it felt like something special for them coming back.”
Het meest verbijsterende aan deze reportage is vast te stellen dat er 125 draaidagen nodig waren voor deze serie. 125 dagen voor 6 afleveringen van minder dan een uur. Laat dat even bezinken… Game of Thrones blikte een aflevering in op 7-9 dagen, Better Call Saul idem. Bij Avengers: Endgame was principal photography klaar op 155 dagen. Spielberg had maar 79 dagen nodig om van West Side Story het meest urgente visuele spektakel van het jaar te maken. 125 dagen … Maar Disney rekt voor al zijn series (Star Wars en MCU) de draaiperiode tot 4 à 6 maanden. Dan begin je je toch wel af te vragen hoe efficiënt ze eigenlijk nog zijn, zeker gezien de eindresultaten. Sidney Lumet schreef in zijn uiterst vermakelijke boek Making Movies dat er eigenlijk maar 3 personen zijn die weten wat er allemaal gefilmd is: de regisseur, de cameraman en de monteur. Als het resultaat te wensen overlaat, ligt dat niet aan de monteur, want die werkt met wat hij krijgt. Het ligt ook niet altijd aan de cameraman, die voert doorgaans de instructies van de regisseur uit. Als het resultaat zo hard tegenvalt als bij Obi-Wan Kenobi, dan is dat volledig de schuld van de regisseur. Als je 125 dagen en 150 miljoen budget krijgt en deze serie was het resultaat, dan valt te begrijpen dat de making-of als een vorm van zelfverdediging moet dienen, volledig conform die achterhaalde logica van Sun Tzu dat de aanval de beste verdediging is.
