Na het initiële succes met Tripper en Springer besloot het Deense Efterklang — zoals dat mooi heet — iets terug te geven aan de maatschappij. Het label Rumraket werd uit de grond gestampt en andere veelbelovende bands werden getekend. Met Efterklang als paradepaardje brengt het label nu een eerste showcase.
Slaraffenland mag de spits afbijten. De groep bracht eerder dit jaar Private Cinema uit en put voor de show dan ook vooral uit die plaat. Zo zijn onder meer “Watch Out”, “Show Me The Way” en “Polaroids” te horen. De vier groepsleden switchen overigens zonder veel problemen tussen verschillende instrumenten en hanteren naast de reguliere bas-gitaar-drum ook allerlei blazers (saxofoon, trompet en klarinet) waardoor de liveversies niet gek veel verschillen van de albumversies.
De instrumentenswitch zorgt bovendien, samen met het uniform (alle groepsleden dragen hetzelfde t-shirt) voor een leuke gimmick die het optreden wat extra kleur geeft. Dat de songs live extra power krijgen, komt de nummers alleen maar ten goede. Slaraffenland live klinkt gebalder en krachtiger dan op plaat. Alleen jammer dat de drummer zich continu (onbewust?) moet verliezen in pijnlijk overacting.
De tweelingzusjes Miriam E. en Johanna E. Berhan vormen samen Taxi Taxi!. De pubermeisjes (zeventien jaar) houden het bij piano en akoestische gitaar en roepen meer dan eens herinneringen op aan de oude CocoRosie zonder de gezochte gekdoenerij. Helaas blijven hun songs te veel steken in puberromantiek (“All I Think Of”, “Heart”) om echt te beklijven. De aanzet is goed maar live kunnen ze het totaal niet waarmaken.
Hun charmante, verlegen gedrag ontdooit wel de harten van menig concertganger. Zo zakken de dames na elk nummer lichtjes door de knieën bij wijze van dankbetuiging, en worden songtitels haast gefluisterd. Op wedstrijden als de Kunstbende zouden ze zeker hoge toppen scheren maar voor een reguliere concertavond weegt het duo toch nog net iets te licht.
Efterklang had al laten weten dat het niet langer met visuals zou werken maar het publiek zelf zou trachten te entertainen. Daartoe wordt niet alleen het podium versierd met pauwenveren aan de verschillende microfoonstandaards, maar treedt de groep ook op in uniform. De verschillende groepsleden — op de pianiste die een rode jurk draagt na — dragen allemaal een variant op eenzelfde pak dat het midden houdt tussen Willy Wonka’s Umpa Lumpa’s in grotemensenformaat en Oostenrijkse golfbroekuniformen (denk aan Kuifjes bruine broek maar dan wit/groen).
Het oogt aanvankelijk wat ridicuul maar het werkt wel. De groep vertrekt vanuit het uitstekende Parades (“Horseback Tenor”, “Caravan”) maar vertaalt de sowieso al warme songs naar een uitstekende live-variant die een nieuwe wereld oproept. Net zoals bij Slaraffenland — de trompettist/bassist/… speelt ook met Efterklang mee — wordt er geregeld geswitcht van instrument en zingen de verschillende groepsleden luidkeels bepaalde zanglijnen mee, al dan niet naast de microfoon.
Wanneer de groep teruggeroepen wordt voor een bisnummer en en passant zowel Slaraffenland als Taxi Taxi! mee het podium op roept, is het pleit al lang gewonnen en de overwinning binnengehaald. Frontman Caspar Clausen vraagt het publiek om dit laatste nummer niet alleen rechtstaand te beleven (Palace is een cinemazaal, inclusief klapstoelen) maar ook om mee te klappen en te zingen. Zoals hij zelf zegt: “This night we want to be a party band.” Het is hen nog gelukt ook.
