Is het een kledinglijn? Is het een volwaardige groep? Geen idee of Tool- en A Perfect Circle-frontman Maynard James Keenan er zelf al uit is, maar V Is For Vagina is alleszins de eerste zwarte plek in zijn vooralsnog met pareltjes gezegend repertoire.
Laten we wel wezen: Maynard James Keenan is een van de meest tot de verbeelding sprekende frontmannen in het hedendaagse rockwereldje. Je bent ofwel voor of tegen maar eens je — zoals de meeste Tool-adepten — verknocht bent aan zijn indrukwekkende stem en teksten vol dubbele bodems is hij niet minder dan God op aarde. Het is soms allemaal heel erg out there, spiritueel en soms gewoon vreemd maar je kan de man alleszins geen gebrek aan creativiteit verwijten. Keenan maakte al wel eens vaker zijsprongetjes naar andere groepen, maar Puscifer geldt als zijn eerste en enige volwaardige eenmansproject.
Het is ondertussen al vier jaar geleden dat Puscifer voor het eerst aan de oppervlakte verscheen. Het nummer “REV 22:20” kwam uit op de soundtrack van het vampierdebacle genaamd Underworld. Het imposante bereik van Keenan gecombineerd met strak gepoducete industrial, metalriffs en seksueel getinte tekst waren een instant hit, zodat alle Tool- en A Perfect Circle-fans reikhalzend uitkeken naar een nieuw meesterwerk van hun troeteldier. Ze bleven echter vreselijk lang op hun honger zitten. Want Puscifer bleef muzikaal beperkt tot het jaarlijkse gerucht. Erger nog: het eenmansproject was eigenlijk een kledinglijn, via de website te bestellen.
Jammer genoeg valt Puscifer muzikaal fameus door de mand. Keenan omschreef het project als “een speeltuin voor alle verschillende stemmen in zijn hoofd”. En zo klinkt de plaat ook. V Is For Vagina is een chaotisch zootje geworden, dat muzikaal een geflipte versie wil zijn van Massive Attack en vooral Tricky maar klinkt als een project van iemand met te veel tijd en te veel zin “om eens iets anders te doen.”
Opener en eerste single “Queen B” legt meteen de pijnpunten bloot. De beat en het ritme zijn er wel, maar Keenans onnozele tekst in combinatie met zijn drang om zowat alles heel laag te zingen is vragen om irritatie. In “Dozo” gaat Keenan zowaar aan het rappen, terwijl hij in “Vagina Mine” zijn beste grafstem bovenhaalt. Gelukkig blijft dat laatste nummer wel overeind dankzij een goeie opbouw en opzwepend ritme. Het is dan ook niet allemaal kommer en kwel. “Momma Sed” is het beste nummer op de plaat en zowat de enige keer dat Keenan zijn stem gebruikt zoals hij ze moet gebruiken. Niet om donker en obscuur te staan rappen (“Drunk With Power”) maar om veel gevoel in de refreinen te leggen.
Misschien is toch allemaal een beetje als grap bedoeld, zoals hier en daar op weblogs beweerd wordt. Het lijkt ons vooral wishful thinking van fans die niet kunnen verkroppen dat hun held ook maar een mens is. Het dieptepunt is toch wel “Sour Grapes”, waarin een predikant ons bijna zeven minuten met dreigende stem toespreekt. Ongetwijfeld geldt dit nummer opnieuw als een van Keenans vele tongue-in-cheeck-sneren richting religie en bijbelgekke fanatici, maar muzikaal valt er ook dit keer geen bal aan te beleven. Voeg daar nog de spuuglelijke hoes en de ordinaire albumtitel bijen er blijft niets over om je over op te winden. Een drietal nummers kunnen doorgaan als “goede vondst” en op z’n best instemmend geknik oogsten, maar voor iemand die wij tot voor kort wel eens als geniaal durfden te bestempelen is dat veel te weinig.
We zouden kunnen afsluiten met “L Is For Lame” of B Is For Bagger” maar u gewoon aanraden eens een kijkje nemen naar de kledinglijn op de officiële website moet volstaan. Daar valt misschien wel iets te bespeuren dat uw zuurverdiende centen waard is.
