Lambchop heeft altijd al een speciaal plaatsje ingenomen in onze
platenkast. Tussen Ladytron en LCD Soundsystem om precies te zijn,
maar het alfabet is dan ook de enige plaats waar de groep uit
Nashville, Tennessee naast hippe vogels als James Murphy zal staan.
Al meer dan twintig jaar bouwt Lambchop aan een mooie muzikale
carrière waarbij nooit de makkelijke weg of die van het grote geld
werd bewandeld, maar waar Kurt Wagner en co in alle rust mooie alt.
countryplaten konden maken.
Amper een jaar geleden verscheen nummer twaalf, Damaged, een heel
rustige plaat waarop de typische stem van Wagner centraal stond. De
man is echter een heel productieve artiest, want dezer dagen is hij
alweer de baan op. Zonder band dit keer, maar met een map vol
nieuwe liedjes. Normaal werkt hij thuis aan nieuw werk, alvorens
het aan de rest van Lambchop te laten horen. Deze keer leek het hem
echter een goed idee om dat proces gewoon in het openbaar, voor een
publiek te laten voltrekken. Veel mensen delen zijn mening. Zelfs
zonder een echte vorm van promotie of zelfs maar een
begeleidingsband vulde hij de laatste weken meer dan dertig
zaaltjes doorheen heel Europa. De solotournee liep op zijn laatste
benen toen Wagner te gast was in de Gentse Handelsbeurs.
Eerst en vooral mocht Jan De Campenaere nog even
komen bewijzen waarom hij en zijn band, ondanks een derde plaats op
Humo’s Rock Rally 2000 (vóór Zornik) ten onrechte een van de best
bewaarde geheimen uit de Vlaamse rock zijn. Het derde album van
Venus in Flames is voorzien voor volgend jaar, maar vanavond kwam
De Campenaere al enkele nummers voorstellen. ‘De Gentse Elliott
Smith’ begeleidde zichzelf op gitaar en piano, en bracht pakkende
luisterliedjes over het leven (over zijn pasgeboren zoontje), de
dood (over de zelfmoord van een kennis) en alles er tussenin. Uit
de set konden we afleiden dat Venus in Flames na het rockende
‘Shadowlands’ weer een rustiger richting in zal slaan, en vooral
dat we er nu al langzaam naar mogen uitkijken. Op het eerste gehoor
passen sommige nummers namelijk bij het beste wat De Campenaere al
uit zijn mouw heeft geschud. Als Milow zo’n gigantisch
succes kan worden, dan had Venus in Flames dat al lang moeten
zijn.
Ook Kurt Wagner verraste het publiek met
‘either new or obscure stuff’. Een andere verrassing was
dat hij z’n legendarische trucker’s cap voor de
gelegenheid – en op aanraden van vrouwlief – had ingeruild voor een
cowboyhoed. Voor de songs steunde hij op een fraaie stapel papier
met teksten en akkoorden. Na een nummer gespeeld te hebben, hing
hij het aan een waslijn. De man was bijzonder spraakzaam, en maakte
na elk nummer tijd voor een gesprekje met het publiek of een
vertelling. Veel nieuwe inzichten over het leven leverde dit niet
op, maar het haalde geenszins de vaart uit het optreden. Wagner is
namelijk een zeer aimabel persoon, en het was een unieke kans om op
deze manier ook eens de man achter de nummers te horen.
Zijn verhalen zorgden vaak ook voor duiding bij de nummers. Een
tactiek die Wagner al sinds het prille begin hanteert, is het
beschrijven van alledaagse situaties om onrechtstreeks diepere
thema’s aan te snijden. In de Handelsbeurs kwamen we zo te weten
dat een prachtig nummer over Athens, Georgia bij nader inzien over
een kapotte relatie gaat. ‘Can I Get a Hold Of You’ was dan weer
een protestsong over ’the failure of modern
telecommunication’.
Toen Lambchop enkele jaren geleden het dubbelalbum Aw C’mon / No You
C’mon uitbracht, was de voornaamste kritiek dat de kwantiteit
niet opwoog tegen de kwaliteit. De 24 nummers waren namelijk tot
stand gekomen tijdens een vier maanden durende schrijfmarathon,
waarbij Wagner zichzelf verplichtte om elke dag een nummer af te
hebben. Ook in Gent waren niet alle nieuwe nummers een plaatsje op
de nieuwe plaat waard. De val van de eenvormigheid is er helaas een
waar Lambchop soms durft in te trappen, en ook veel nieuwe songs
leken wat te veel op elkaar. Het was vooral het ‘obscure’ materiaal
dat ons echt wist te raken. Lambchop-klassiekers als ‘Paperback
Bible’ en ‘The Daily Growl’ kregen we niet te horen (en er werd nog
zo mooi om gevraagd!), maar dat was de bedoeling van de avond ook
niet.
Het creatieve brein van Kurt Wagner is constant bedrijvig, en
vanavond leerden we de man achter een van de beste en uniekste
Amerikaanse groepen eens van dichtbij kennen. Onze gevoelige snaar
werd echter slechts bij vlagen geraakt, en het is te hopen dat hij
voor de nieuwe plaat eens goed nadenkt over de tracklist. Wanneer
Lambchop binnenkort terugkomt, zijn wij in ieder geval opnieuw
terug te vinden op de eerste rij. En u?
