Omdat Tàkk alweer twee jaar oud is en nieuw werk nog niet voor meteen lanceert Sigur Rós een waar tussendooroffensief. In één beweging worden twee e.p.’s en een dvd de markt op gegooid. Hamvraag: is Hvarf/Heim een pas op de plaats of reculer pour mieux sauter?
Met hun lange tour van 2006 achter de rug, was de terugkomst in IJsland voor Sigur Rós het moment om hun muziek eens wat anders te bekijken. Liever dan een traditionele liveplaat uit te brengen, koos de band er naar goeie gewoonte voor de dingen anders te doen. Een akoestische toer langs kleine dorpjes werd opgezet, en voor het eerst in jaren moest Jonsi Birgisson zijn songs naakt bekijken. Een confronterend proces, zo geeft hij toe op de dvd Heima maar het puike resultaat is te horen op de e.p. Heim.
Ontdaan van hun rockfranje worden enkele songs op het e.p.-tje herleid tot pure kamermuziek. Nog meer dan anders is de piano van "Samskeyti" en "Starálfur" onbeschaamd romantisch, de blazers die bij Tàkk aan boord werden gehesen zorgen voor een subtiele nieuwe inkleuring. "Agaetis Byrjun" lijdt wel wat onder de behandeling en sleept in deze vorm een beetje.
Prachtig is hoe "Heysátàn" in deze context aan warmte wint. Is het als afsluiter van Tàkk ijzig en kaal, dan reikt het hier een warme deken aan. Het is het verschil tussen spelen op een lege vlakte of in een kleine knusse kamer. Op Heim klinkt Sigur Rós voor het eerst klein in plaats van wijds. Ook het voor deze dubbelslag tweemaal herwerkte "Von" (van de gelijknamige debuutplaat) klinkt hier erg gemoedelijk met prachtige vioolwolken van het hier alomtegenwoordige Amiina als mooi extra.
Geheel conform zijn naam — "verdwenen" of "toevluchtsoord" — kan Hvarf het best worden beschouwd als een refuge voor b-kantjes, herwerkte versies of nooit uitgebrachte nummers. Hier wordt de honger gestild van wie op zoek ging naar meer muziek in afwachting van een nieuw album. "Hljómalind" dateert uit de opnamesessies van (). Toen werd het grappend "The Rock Song" genoemd, en dat is geen woord gelogen. Veel dichter dan dit is Sigur Rós niet bij een rechtdoorzee songstructuur uitgekomen. Het ook nooit eerder op plaat gezette "Salka" is dan weer heerlijke vintage Sigur Rós zoals dat al drie platen lang wordt afgeleverd.
"Ha jullie vinden dat wij progrock maken? Hierzie!", zo ongeveer moet het vijftal gedacht hebben bij het schrijven van "I Gær". Na een lange xylofoonintro barst het nummer uit op een manier die Pink Floyd waardig is. Het bewijst meteen dat de groep beter zichzelf blijft en de prog aan oude rukkers overlaat: meer dan passabel is het nummer niet.
Ook op Hvarf wordt het ooit zo ambiente "Von" het huidige Sigur Rósuniversum binnengetrokken (ditmaal dat van de walvisgeluiden van strijkstokken over gitaarsnaren) voor een epische negen minuten. Sterk, net als het afsluitende "Hafsól" ("Het nummer met de stokjes"), een live-favoriet van de Tàkk-tour en nog zo’n wazig Von-nummer dat hier nieuw leven ingeblazen krijgt. Met een daverende kakofonische finale en nog meer feedbackgeluiden krijgt het nummer een spannend einde.
Hvarf/Heim weet desondanks niet de opwinding los te weken die andere Sigur Rósreleases veroorzaakten. Daarvoor wordt te hard voortgeborduurd op het bekende idioom. Dat is niet erg: dit is duidelijk een vullertje voor de fans. Voor hun échte vijfde plaat zijn we echter benieuwd of de groep zijn horizon nog kan en durft verbreden. Het vijftal is ondertussen de studio ingetrokken met superproducer Flood, maar "Meer dan een paar vage ideeën voor songs hebben we niet. En die veranderen altijd nog bij het opnemen", klinkt het. Afwachten dus.
