Cactus Club @ Magdalenazaal, Brugge, 3 november
2007
Op een frisse novemberdag was de Brugse Magdalenazaal het decor van
een heuse Ierse avond. Zonder Riverdance, Enya of andere ‘Wild
Rovers’, wel met twee singer-songwriters die zich tot in elke vezel
bewust zijn van hun roots. Headliner Luka Bloom (Kevin Barry Moore
voor de vele vrienden) hoeft na een al bijna twee decennia
overspannende carrière niemand meer te overtuigen van zijn talent.
Het was dus geen verrassing dat er, ondanks een eerder optreden
deze week in Antwerpen, aardig wat volk was opgedaagd in
Brugge.
Dat publiek werd rond half negen met een hartelijk “Hallo, main
Broegse zotten!” verwelkomd door de man in eigen persoon. Zijn
eigen optreden was voor later op de avond, maar eerst wou hij
Sabrina Dinan aankondigen. De jongedame uit Galway
heeft een stem die klinkt alsof er al veel tabak en Guinness door
haar lichaam is gegaan, maar net zoals bij Chan Marshall en
Tom Waits
maakte deze doorleefdheid haar muziek er alleen maar pakkender op.
Hoge tonen werden vaker niet dan wel gehaald, maar de pracht van de
fragiele nummers (‘Imaginary Panic Attack’ als hoogtepunt) maakte
alles goed. “Dead nervous” was ze naar eigen zeggen. Aan
de muziek was dat, op een occasioneel foutje op de gitaar na, niet
te merken. Tot haar eigen verbazing vroeg het publiek achteraf nog
om een bis, en die had ze allerminst gestolen. Mentor Bloom weet al
een tijdje dat er haar een mooie toekomst wacht, wij delen zijn
mening.
Maar het main event was natuurlijk Luka
Bloom zelve. De Ier had er zin in, en sinds gisteren weten
we wat dat betekent: een onvergetelijk optreden. Een barkruk, een
gitaar en een microfoon: dat was alles wat Bloom nodig had om
iedereen in de zaal meer dan twee uur lang te entertainen. In
tegenstelling tot de meeste andere marathonconcerten duurde deze
geen minuut te lang. Integendeel: met elke song die Luka uit z’n
mouw schudde, kreeg je meer en meer de indruk dat hij zó nog een
uur langer had kunnen spelen.
Bloom heeft natuurlijk al een back catalogue om
’thou’ tegen te zeggen. Nieuwste worp ‘Tribe’, is al zijn
elfde soloplaat, en logischerwijs werd daaruit het meest geput.
Eerlijk is eerlijk: meer dan ‘degelijk’ zijn z’n albums al een
tijdje niet meer, en het naar Daniel Lanois neigende ‘Tribe’ vormt
daarop geen uitzondering. Akoestisch, ontdaan van elke zweem van
productie, kwamen nummers als ‘Out There’ echter pas helemaal tot
hun recht. Het titelnummer van ‘Tribe’ vormde een ander hoogtepunt.
Op plaat verzorgt Robbie Moore (Bloom Junior) de backings, live
vroeg hij het publiek om even zijn zoon te spelen. ‘Some of you
could be, actually!’.
De turbulente Ierse geschiedenis heeft altijd al een belangrijke
rol gespeeld in Blooms teksten. In Brugge verraste hij het publiek
met een zelfgeschreven gedicht over Ierse soldaten in de Eerste
Wereldoorlog, geïnspireerd door een roman die hij net gelezen had.
Z’n verzen zullen niet de geschiedenis ingaan als een hoogstaand
stukje war poetry, maar tijdens de voordracht ervan kon je
in de zaal een speld horen vallen.
Een uitgesproken politiek nummer was ‘No Matter Where You Go, There
You Are’, over een Algerijn die z’n thuisland achterlaat om geluk
te zoeken in Ierland. ‘I played this in Antwerp the other day,
and the Vlaams Belang-people really liked it!’, sprak Luka,
niet gespeend van enige ironie.
Bloom is een man met een boodschap, zoveel is duidelijk. Maar
bovenal zagen we in Brugge een optreden waar het speelplezier van
af droop. ‘I hope you’re not in a rush to go home. Sometimes
you have a gig that you really don’t want to end’, zei hij,
alvorens aan de tweede bisronde te beginnen. We wisten perfect wat
hij bedoelde. Zijn optreden was muziek in z’n zuiverste, puurste en
eerlijkste vorm. En daar kan er niet genoeg van gemaakt
worden.
‘Tribe’ van Luka Bloom is in juni uitgebracht door
V2.
www.lukabloom.com
www.myspace.com/lukabloom
Sabrina Dinan
www.myspace.com/sabrinadinan
www.sabrinadinan.com
