Het leven van een concertganger is niet steeds zonder frustratie:
zelfs al opteer je op een vrijdagavond voor de intimiteit van TRIX,
nog verloopt de weg erheen in een slakkengangetje
Verantwoordelijken: de horden Milk Inc-fans op weg naar het
Sportpaleis. Na de uren te tellen achter het stuur kwamen we aldus
met een gezwollen halsslagader in Borgerhout aan, waar we gelukkig
opgewacht werden door Soy Un Caballo. Het
geesteskind van Thomas Van Cottom en Aurélie Muller raakte bekend
dankzij de aandacht in Duyster en was vanavond het perfecte
antidotum na een werkdag met het hierboven genoemde venijnige
staartje. De engelachtige gezangen van Muller ontmoeten Van Cottoms
rustige mijmeringen op zoete, dromerige melodieën die live net iets
minder betoverend, maar nog steeds even opbeurend klinken. Het
rustig voortkabbelende materiaal slaagt er nog niet in om een hele
set lang te boeien, maar met een drankje in de hand bood Soy Un
Caballo wel een relaxerende introductie voor een veelbelovende
muzikale avond.
Na deze zweverige intimiteit mocht de traagste aller Nederlandse
bands aantreden. At The Close Of Everyday krijgt
net als Low vaak het slowcore-etiket opgeplakt en wordt soms
verweten om popliedjes met een te streng afgestelde cruise control
te maken. De tegenstanders kregen echter weer ongelijk ,want het
trio bewees opnieuw tot meer in staat te zijn dan enkel
slakkenmelancholie. Met hun zwarte kleren en petjes zagen de
Nederlanders eruit als hardcore-adepten, maar de in zachte feedback
gehulde luisterliedjes sloten niet bij hun outfit aan. Na een
uitstekende start en behoorlijke covers van Doe Maar en The Church
kende hun optreden een dipje met nieuw materiaal als ‘Graduate’,
maar een heerlijk ‘September Grass’ (van hun meesterwerk The Silja Symphony)
maakte alles weer goed. At The Close Of Everyday kon geen set lang
boeien, maar het trio bewees nogmaals dat onze noorderburen op
muzikaal vlak veel meer voorstellen dan Krezip, Marco Borsato en
Anouk doen vermoeden.
Brusselse dreamscapes en getalenteerde Noorderburen ten spijt was
Shara Worden natuurlijk dé reden van onze komst deze avond.
My Brightest Diamond leverde vorig jaar een dijk
van een debuutplaat af en toonde eerder dit jaar in de ABClub en op
Pukkelpop al aan dat dit materiaal live de ultieme betovering
bereikt. Vanavond kregen we een verkouden Shara te zien, maar
gelukkighad deze kwaal geen impact op haar podiumprestatie.
Integendeel zelfs: alweer was Worden een massieve brok energie op
de bühne en ook op vocaal vlak werd nogmaals een uitmuntende
prestatie geleverd. Waar we bij andere artiesten na enkele kort na
elkaar volgende bezoeken de albumtracks meer en meer op
automatische piloot voorgeschoteld krijgen, hoorden we hier met
grote blijdschap dat de tracks uit Bring Me The
Workhorse onderweg alleen nog maar sterker zijn gaan klinken.
Van nummers als ‘Magic Rabbit’, ‘Freak Out’ en ‘Something Of An
End’ springen de vonken nog steeds af, maar ook de live minder voor
de hand liggende songs klonken vanavond snediger dan ooit tevoren.
‘We Were Sparkling’ werd in alle intimiteit ingezet, maar zwol
subtiel op tot een noisy finale en ook het brave ‘Disappear’ stond
in een strakker rockjasje en zelfs gevoed met enkele lichte
hiphop-invloeden sterker op zijn benen. Dit alles werd verweven met
een paar veelbelovende voorsmaakjes van de nieuwe plaat en alweer
enkele prachtige coverversies die ons het origineel bijna zouden
doen vergeten – vooral een prachtige interpretatie van Roy
Orbinsons ‘It’s Over’ liet elk haartje op ons lichaam even
omhoogspringen; de finale uithaal moet zowat een van de meest
indrukwekkende sonorische staaltjes zijn die onze trommelvliezen al
passeerden.
In TRIX blies Shara Worden ons zo mogelijk nog harder uit onze
sokken dan eerder dit jaar in de Ancienne Belgique. Van de
straffe opener ‘Golden Star’ tot Kurt Weills ‘Youkali’ als extra
bis was dit een intrigerende afwisseling van uitbundige explosies
en tranen in de ogen opwekkende intimiteit die onafgebroken met een
ongebreidelde passie, een diep respect voor het publiek en zelfs
een gesmaakte snuif humor (Worden schudde een acurate impressie van
The Nanny uit haar mouw) gebracht werd. Met de slechtste wil van de
wereld kunnen wij geen minpuntje aan deze podiumprestatie
verzinnen: Shara Worden kan zonder schroom één van de sterkste
stemmen en beste performers van het huidige muzieklandschap genoemd
worden. Als u haar live nog niet tegen het lijf gelopen bent, zou
het vanaf dit moment dan ook een topprioriteit moeten worden om
haar agenda nauwgezet te volgen en een volgende gig in onze
contreien in de uwe meteen in vette letters te noteren.
Bring Me The
Workhorse is nu verkrijgbaar en wordt verdeeld via
Konkurrent.
