De prijs voor “mislukte come-back van het jaar” (elk jaar
krijgen we er wel ééntje, meestal van John Travolta), gaat bij deze
naar Catherine Zeta-Jones. De schoondochter van Kirk Douglas was
twee jaar geleden voor het laatst te zien, in de nu niet bepaald
spectaculair succesvolle sequel ‘Legend of Zorro’, en
hield zich in de tussentijd voornamelijk bezig met het baren van
kleine Douglasjes. Nu de laatste zwangerschapsstriemen verdwenen
zijn en Zeta-Jones weer klaar is om zich voor de camera’s te wagen,
neemt ze geen enkel risico en laat ze haar niet onappetijtelijke
gezicht zien in ‘No Reservations’, een veilig, conventioneel
romantisch tragikomedietje (verkleinwoord verplicht). Helaas, soms
vallen zelfs de meest risicoloze projecten plat op hun gezicht:
deze remake van de Duitse film ‘Bella Martha’ werd door de
pers op een onverschillige zucht onthaald en grotendeels genegeerd
door het publiek. Zeta-Jones zal het nog een keer moeten
proberen.
Mevrouw Michael Douglas speelt Kate, de chef-kok van een chique
restaurant in New York, die systematisch alles behalve haar job uit
haar leven heeft gebannen: ze heeft al jaren geen relatie meer
gehad, ze heeft geen vrienden en ook haar familie ziet ze slechts
sporadisch. Voedsel is haar leven – klanten die durven klagen over
haar foie gras, worden zonder al te veel poespas
doorverwezen naar het hotdogkraam verderop. Kate’s zorgvuldig
opgetrokken defensies komen echter zwaar onder vuur te liggen
wanneer haar zus sterft in een auto-ongeluk. Haar pakweg tienjarige
nichtje Zoe (Abigail Breslin, blijkbaar de Dakota Fanning du
jour), komt nu onder haar hoede. Tot overmaat van ramp komt er
ook nog eens een nieuwe sous-chef in haar restaurant
werken: de flamboyante Nick (Aaron Eckhart), die alles is wat zij
niet is. Uitbundig, joviaal, vriendelijk tegen weduwen en wezen en
zelfs in staat om in een volle keuken een stukje opera te zingen
(de guitigerd). U mag nu naar uw lokale betting office
gaan om te gokken of Kate en Nick elkaar ooit in de armen zullen
vallen. En of de kleine, getraumatiseerde Zoe daar wel bij zal
varen.
Er zijn twee redenen waarom een acteur in dit soort film
meedoet: hij heeft te weinig succes of hij heeft net te véél
succes. In het eerste geval is een no-brainer als deze een
voor de hand liggende manier om makkelijk te scoren en weer wat
box office geloofwaardigheid aan te kweken. In het tweede
geval is het het soort van tussendoortje dat niemand je kwalijk zal
nemen en ondertussen je bankrekening spijst. Om artistieke redenen
of omdat de uitdaging toch zo groot was, staat een titel als deze
in elk geval nooit op je cv, en zo is het ook hier. Zeta-Jones
wilde zich terug in de spotlight wurmen, Aaron Eckhart
doet het goed bij een beperkt publiek, met films als ‘Thank You For Smoking’,
maar heeft nog niet echt het mainstream appeal verkregen
dat een prent als ‘No Reservations’ hem had kunnen bezorgen (als er
maar eens wat volk op was afgekomen). Deze film is weinig meer dan
een tussenhalte voor twee acteurs die (dat hopen ze zelf allicht
ook) onderweg zijn naar betere dingen.
Veel inspanningen hoeven Zeta-Jones en Eckhart overigens niet te
leveren: hun personages hebben immers absoluut geen persoonlijkheid
of (god beware ons) inhoud buiten hetgeen we expliciet in de film
zien. Voor Kate wordt een nogal gemakzuchtige psychologische
achtergrond verzonnen, die regelrecht uit het boekje van
freudiaanse clichés komt (haar moeder ging dood en zij moest koken
voor haar zus, wéééiiii!). Voor Nick doen de scenaristen zelfs die
moeite niet – hij is een grijnzende aanwezigheid, die de keuken en
het leven van Kate binnenwandelt, een tijdjelang charmant staat te
wezen en het vervolgens op welgetimede momenten weer aftrapt
wanneer het script hem niet nodig heeft. De levens van de
hoofdfiguren houden op zodra ze niet op het scherm zijn, en
bijgevolg hebben de acteurs ook maar weinig om mee te werken. Een
vaak gehoorde kritiek is dat Catherine Zeta-Jones miscast zou zijn,
maar ik denk dat het probleem eerder bij het materiaal ligt dat ze
te spelen krijgt. Als een personage in het scenario maar één
dimensie heeft, is het bijzonder moeilijk om er een extra niveau
aan toe te voegen (hoewel het wél mogelijk is: kijk maar naar wat
Johnny Depp regelmatig doet).
Net zoals de personages resoluut blijven steken op enkel het
meest oppervlakkige niveau, geldt hetzelfde voor het verhaal op
zich. ‘No Reservations’ hinkelt van het éne voorspelbare plotpunt
naar het andere, zoals daar zijn: de ijskoningin die langzaam maar
zeker ontdooit, het kindje dat geleidelijk aan openbloeit, de
relatiecrisis vlak voor het einde van het verhaal en uiteraard
louteringen voor iedereen. Regisseur Scott Hicks hield zich in het
verleden vooral bezig met ambitieuze (om niet te zeggen:
pretentieuze) drama’s zoals het afgrijselijke ‘Snow Falling on
Cedars’ – het is dan ook gek hoe nauwgezet hij hier vasthoudt aan
de voorspelbare ritmes van elk melodrama dat de voorbije honderd
jaar uit Amerika is voortgekomen. Het kan best zijn dat filmcritici
te veel films zien, en daardoor aan te veel dingen gewend raken,
maar om in ‘No Reservations’ ergens ook maar een kleine verrassing
te vinden, moet je eigenlijk al in een land gewoond hebben waar
films verboden zijn.
‘No Reservations’ een slechte film noemen, zou misleidend zijn.
De prent biedt precies wat het publiek ervan kan verwachten; niet
meer en niet minder. Da’s ook exact waarom hij zo banaal is. Dit is
‘Flair’-cinema van het zuiverste water – je moet er absoluut geen
inspanning voor leveren, niet de minste mentale inspanning is
vereist, elke emotie en elk idee krijg je mondjesmaat ingelepeld,
en het enige dat je nog moet doen is daar wezenloos naar dat scherm
staren en achteraf zeggen: “Amaai, dat was mooi, hè!” Hoe weet je
dat je in deze film triest hoort te zijn? Scott Hicks brengt een
kind in beeld dat met de tranen in de ogen frontaal in de camera
staart en zegt: “Mijn mama is dood!” Subtiel. Hoe weet je dat dat
kind en haar kersverse nieuwe mama stilletjesaan een band aan het
vormen zijn? Scott Hicks toont ons hoe de twee een spelletje
Monopoly spelen dat gaandeweg ontaardt in een giechelachtig
kussengevecht.
En zo gaat dat door: alles wordt hier op het meest letterlijke
niveau uitgespeeld. De regisseur vertelt ons wat we moeten voelen
en wanneer, tot de kijker bijna overbodig wordt (misschien dat hij
daarom ook is weggebleven in de VS). Nu bestaan er heel wat mensen
die niet liever hebben, en voor hen zal ‘No Reservations’
waarschijnlijk een goeie film zijn. “Verstand op nul en kijken
maar.” “Niet te moeilijk over doen, gewoon genieten.” “Een simpele
film voor een avondje gezellig onderuit.” Noemt u maar een cliché,
hij zal vast wel van toepassing zijn. Het weze die mensen gegund,
maar net als de laatste ambachtelijke slager in een wereld van
supermarkten wil ik toch vragen of het ook iets méér mag zijn.
