Wie zijn groep vernoemt naar Mark Rothko, een bekend schilder uit de twintigste eeuw, verraadt al een zekere achtergrond. De kans dat Rothko uit voormalige kunst(geschiedenis)studenten bestaat, of in ieder geval uit kunstzinnige types, is redelijk groot, en dat is ook te horen aan de muziek die ze maken.
De groep die tien jaar geleden werd opgericht, heeft op de voorbije tien albums steevast gekozen voor een zacht geluid dat door zijn vaak instrumentale karakter en sfeervolle invulling meer dan eens gelijkenissen vertoonde met bepaalde postrock en ambient. Maar Rothko ontsnapt aan dat keurslijf en die te enge definiëring, die vooral steunt op vage gelijkenissen. Deze dromerige albums laten zich niet zomaar labelen.
Op Eleven Stages Of Intervention is het uiteraard niet anders. Het elfde album biedt vanuit dat oogpunt weinig nieuws binnen het oeuvre van de groep, maar dat kan de pret niet drukken. De basklanken vormen nog steeds de ruggengraat maar de extra instrumenten die nu en dan naar voren treden, geven aan het geheel opnieuw een geheel eigen textuur.
Het jazzy “Say Something To Someone” is rond een bezwerende baslijn van spilfiguur Mark Beazley opgebouwd en roept beelden op van donkere steegjes, schemerverlichte detectivebureaus en zwoele femmes fatales. In “Give.Every.Thing.” is de dreiging tastbaarder dankzij de “randinstrumenten” die de bas nu en dan naar het achterplan weten te verdringen. In de tweede helft van het nummer wordt de song echter over een andere boeg gegooid en volgt een rustige epiloog waarbij vooral een echoënde piano opvalt.
“Tell Your Stories To The Winds” start spookachtig met lege cimbalen en een dwingende bas, maar krijgt gaandeweg een verlossende invulling met het basritme als leidmotief. Ook “Be Invisible” klinkt als een medium dat boodschappen van gene zijde overdraagt. Het verhaal klinkt aanvankelijk nog verstoord maar weet geleidelijk aan flarden van grandeur te evoceren die aan een ander, romantischer tijdperk herinneren.
In “Place A Star Up In The Sky” wordt de droomsfeer van de vorige nummers nog versterkt. Het nauwelijks twee minuten durende nummer wordt volledig opgehangen aan enkele fluiten en sfeervolle klankstukken. “Weather Every Storm” mag opnieuw de piano bovenhalen maar dreigt gaandeweg in een weinig interessant sfeerstuk te verzanden. De aanspoelende drumslagen roepen de dreiging van een storm op maar slaan te pletter op een zacht vloeiende bas. Ook “Break The Cycle Of Sorrow” dreigt zichzelf even te verliezen in spielereien — dat ergerlijke belletje! — maar weet toch op het juiste spoor te blijven dankzij Beazley.
“Sit In Silent Thought” is een kleine revanche van Rothko, dat de luisteraar na twee te vrijblijvende nummers opnieuw bij de kraag weet te vatten met de ondertussen gekende dreigende klanken. Eens die aandacht getrokken is, mag het wat rustiger. Het ‘vrolijke’ intermezzo moet echter aanvaarden dat ook de initiële dreiging nog zijn zegje wil doen. Het nummer eindigt dan ook met een symbiose van beide stukken. “Watch The Black Sun Fade” is evenmin zonder dreiging, al overheerst hier eerder een gevoel van beklemming en duisternis dat zich in verschillende klankkleuren weet te vertalen doorheen de song. “Light A Lantern On The Water” fungeert daarna als epiloog bij het album. Kort, krachtig en eenduidig.
Eleven Stages Of Intervention is geen actief luisteralbum maar veeleer eentje dat op de achtergrond aanwezig is: opvallend maar nooit dwingend. En net zoals Mark Rothko met kleurvlakken allerlei gevoelens wist op te roepen bij de toeschouwer van zijn werken, weet de groep Rothko de luisteraar mee te nemen naar een andere wereld. Je groep naar een kunstenaar vernoemen mag dan pretentieus zijn, soms is die keuze niet meer dan terecht.
