Morc, 2007
Wanneer een nummer jarenlang op de plank blijft liggen, durft het
wel eens zichzelf voorbij te lopen wanneer het dan uiteindelijk
toch op plaat gezet wordt: hoe vaak hoorden we na een uitgebreid
werkproces geen songs die kopje onder gingen in de dikke lagen
waarmee de blauwdruk bepleisterd werd? De Leidense Mariska Baars
bewijst echter dat een omgekeerd proces ook mogelijk is. In 2002
baarde ze het alter ego Soccer Committee en gedurende de vijf jaar
die tussen die geboortekreet en dit debuut lagen, schuurde ze alle
franjes van haar materiaal weg. Het resultaat is een plaat waarop
de essentie van Soccer Committee meteen blootgelegd wordt: een
minimum aan middelen, een maximum aan gevoelslading.
Voor ‘sC’ reduceerde Baars haar recept dan ook tot drie
ingrediënten: haar zachte stemgeluid, een gitaar en de stilte. Hoe
contradictorisch de aanwezigheid van stilte in muziek steeds moge
klinken, hier is het een onontbeerlijke factor: door korte pauzes
in te lassen na elke snaaraanraking, blijft elke toon even
resoneren alvorens zachtjes weg te ebben. Uniek is Soccer Committee
met deze aanpak natuurlijk niet: ‘Stripping The Nude’ doet
bijvoorbeeld sterk denken aan de ingetogen bezinningsmomenten die
Cat Power voor The Greatest nog
geregeld inlaste, maar geef toe, er bestaat slechter gezelschap om
in een vergelijking mee opgenomen te worden. Hoewel Baars er geen
patent op heeft, blijft het toch even gewoon worden aan deze
formule. Bij een ver doorgedreven toepassing als ‘Blessed’ vormen
de lang uitgerokken gitaarakkoorden aanvankelijk een bron van
lichte ergernis, maar wie de wachttijden leert te aanvaarden, merkt
al gauw dat het in de schemerzones is dat de efemere klanken van
Baars het best tot hun recht komen. Bijna alsof ze de wegstervende
klanken nodig heeft om de moed samen te sprokkelen om een nieuw
vers aan te snijden.
‘sC’ blijft een totaalpakket. Hoewel een prachtnummer als ‘Here I
Go Again’ een bron van relaxatie vormt, is het pas binnen de
context van de plaat dat het gevoel van algehele rust volledig tot
zijn recht komt. De enige doorbreking van dat patroon is
‘Carriage’, dat met zwaardere aanslagen en scherpere vocals de
track te geprononceerd maakt om zich te verzoenen met het élan
volgens hetwelk de plaat voorts tewerk gaat.
Ja, in het klein halfuur dat deze plaat in beslag neemt, zit maar
weinig variatie vervlochten. Ja, de meestal gefluisterde zanglijnen
hebben vaak nood aan een oor dat tegen de box gedrukt is om
verstaanbaar te worden. Maar deze objectieven maken dan ook
duidelijk geen doel uit van de missie die Baars voor zichzelf
opstelde alvorens de studio in te duiken. Voor één keer laten we
deze credo’s dan ook met graagte varen en halen we ons beste new
age-jargon boven om tot deze conclusie te komen. Zet je geest open
voor dit kleine, fijne werkje en laat de erop vastgelegde emoties
in dialoog treden met de eigen emotionele leefwereld. In dit
amalgaam vormt dit album de uitgelezen gezel om een nachtelijke
existentialistische crisis te counteren: een luisterend oor, de
bondgenoot om die onderdrukte malaise mee te verwerken, zelfs dat
cathartische moment om een avond vol rode wijn en uithollende
conversaties mee te beëindigen. Wie had gedacht dat een gitaar en
een stem nog tot dergelijke overspiegelingen zouden kunnen
leiden?
