Een reputatie verwerf je meestal door je te bewijzen. Een sportman maakt zijn naam waar door de tegenstand te imponeren en op die manier telkens een stukje zelfvertrouwen van de ander af te snoepen. Met muzikanten kan het anders gaan: óf je wordt van meet af aan op een voetstuk geplaatst, óf je timmert jaren vruchteloos aan de weg. Een meetbare verdienste zit er voor hen dan ook niet in.
The Greatest van Cat Power was een van de meest bejubelde platen van 2006. Chan Marshall slaagde erin zich op die plaat niet nodeloos te herhalen na het prachtige You Are Free en koos resoluut voor een ander, volwassener geluid dat binnen haar oeuvre zelfs een zekere stijlbreuk betekende. Het teruggetrokken meisje van weleer leek haar grootste problemen ongeveer te hebben overwonnen en ze leek eindelijk in staat de volwassen vrouw te zijn die haar leeftijd haar stilaan oplegde te zijn. Toch was het succes van The Greatest in niet geringe mate ook het resultaat van het krediet dat Marshall in de loop der jaren al bij de fans had opgebouwd. De country-feel van de nieuwe nummers zorgde er natuurlijk voor dat sommige fans van het eerste uur zich niet meer konden terugvinden in The Greatest, maar voor elke teleurgestelde fan waren er telkens vijf anderen die het nieuwe werk wel fantastisch vonden. Zo werkt dat nu eenmaal.
Wat we willen zeggen: Lightning Dust debuteert titelloos bij het uitstekende Jagjaguwar-label (Okkervil River, Minus Story, Julie Doiron, …) en als u de plaat al zult aantreffen bij de "betere platenboer", dan kijkt u er wellicht gauw overheen omdat de groepsnaam u niets zegt. Dat is geen misdaad, verre van, het is veeleer normaal, maar wat als er op deze plaat zeker vier à vijf nummers staan waarmee Cat Power of Beth Orton onmiddellijk een veelgeprezen e.p.-tje zouden kunnen maken? Dan is het toch zonde dat dit nog onbekende duo door de mazen van het net dreigt te glippen.
’Onbekend’ mag in deze overigens met een korreltje zout worden genomen, gezien Amber Webber en Joshua Wells op Jagjaguwar al langer het mooie weer maken bij het Canadese Black Mountain. Lightning Dust heeft evenwel niets van doen met de moederband en laat alle psychedelica voor wat ze is om breekbare akoestische liedjes in de plaats te stellen. Webber, die zich binnen Black Mountain tot nog toe enkel als achtergrondzangeres kon bewijzen, stapt nu naar voren als een frontvrouw met allure die in ’haar’ band zelf de wetten dicteert. De hoofdrol is onmiskenbaar voor haar, met Wells’ spaarzame begeleiding als ruggensteun, en het is enkel in het mooie cabareteske "Jump In" dat hij een nadrukkelijk woordje mag meezingen.
"Listened On" zet de sobere toon met Webbers stem en een rustige gitaar, terwijl "When You Go" en "Heaven" een extra dimensie krijgen met behulp van een weemoedig keyboardmotiefje. "Take Me Back" drijft zelfs uitsluitend op keyboards.
"Highway" is een pareltje en smokkelt strijkers binnen in het geluid, maar het uitgesponnen "Castles And Caves" spant met zijn kille pianobegeleiding onmiskenbaar de kroon. De beklemmende intimiteit van dit nummer wordt nergens anders op de plaat benaderd en we geven u op een briefje dat enkele grote namen voor deze song een vinger zouden afstaan. Als dat maar goed afloopt.
