Vorig jaar stonden Arctic Monkeys nog op Werchter als nieuwelingen, recht van de moederborst op het grote podium gepleurd. De eerste doortocht van deze Britse jongens was dan ook geen onverdeeld succes. "Niet klaar voor de Main Stage", zo heette het. Vandaag staan Alex Turner en de zijnen er opnieuw, net voor headliner Pearl Jam. Als dat maar goed komt.
Maar zie wat een jaar kan doen met een band. Zanger Alex Turner is nog steeds nauwelijks de acne ontgroeid en gitarist Jamie Cook heeft de blozende wangetjes van een tienjarig straatboefje, maar toch is er een verschil, met name Favourite Worst Nightmare. De tweede plaat van de Monkeys heeft de jongens tot het supersterrendom van de huidige rock verheven. Naast een plaats in de Werchterprogrammatie bóven Queens Of The Stone Age, blijkt het hen ook een truckload aan zelfvertrouwen te hebben opgeleverd.
"Charisma" is niet bepaald een term die in dezelfde zin past als "Alex Turner". De man is in vele opzichten het tegenovergestelde van Kaiser Chiefs-frontman Ricky Wilson: in zichzelf gekeerd, bedeesd en bijzonder ernstig. En toch krijgt hij het publiek mee vanaf de eerste verschroeiende noot van openingsnummer "The View From The Afternoon". Daarna raast de blitzkriegmachine gewoon verder, niet verwonderlijk ruimschoots puttend uit dat befaamde tweede album.
Nummers als "Brianstorm", "Dancing Shoes" en "I Bet That You Look Good On The Dancefloor" zetten het logge beest dat een festivalpubliek is moeiteloos in beweging. Mensen laten dansen op strakke gitaarmuziek, het is precies wat Pearl Jam even later niet zou kunnen. Toch vertoont de act nog enkele mankementjes. Kleine scheurtjes in het onwrikbare zelfvertrouwen van de Britten. Bindteksten bijvoorbeeld. Als Turner er al aan toe komt, beperken ze zich tot onverstaanbaar gemompel dat Jean-Marie Dedecker de eloquentie zelve laat lijken. En naar de reden voor de noordpooljas van de bassist kunnen we enkel raden. Maar dat is enkel een aanval van acute mierenneukerij. Arctic Monkeys toont aan hun plaats verdiend te hebben. Nu hopen dat ze het niet Oasis-gewijs gaan verknoeien.
