Dat er wat goed te maken viel sinds ze zowel in 1994 en 2000 hun
optreden op Werchter annuleerden (bovendien ook hun enige gigs die
ooit in ons land werden gepland), besefte Pearl Jam vorig jaar maar
al te goed toen ze op 30 augustus 2006 het Antwerpse Sportpaleis
aandeden. Zanger Eddie Vedder verwees er die avond zo vaak naar dat
het haast aandoenlijk werd. Je kreeg zin om hem in je armen te
nemen – al moeten we bekennen dat we daar eigenlijk altijd al zin
in hebben gehad – hem troostend klopjes op de rug te geven en de
verloren zoon te zeggen “’t Is allemaal vergeven en vergeten,
Ed.”
En dat was het ook! Het Sportpaleis barstte van de sfeer,
gemoedelijkheid, extase, geluk… en uiteraard ook uitstekende
muziek. Pearl Jam kan dan ook tot één van de betere live-bands van
de wereld gerekend worden. De avond kon dus niet meer stuk. De
laatsten der Seattle-mohicanen zetten een geweldige set neer en de
vloek was dan toch nog gebroken: Pearl Jam was eindelijk in België
geraakt.
Meer zelfs, Eddie Vedder keerde de vloek helemaal om toen hij op
het eind van de set een “See you next year” het publiek
inwierp. Hadden we dat goed gehoord? Zou Pearl Jam na vijftien jaar
afwezigheid plots in één jaar tijd tweemaal Belgische bodem en oren
beroeren? Dat zou de wereld op zijn kop zijn. En toch, enkele
maanden later bleek Eddie Vedder een man van zijn woord te zijn,
want vanuit het Rock Werchter-hoofdkwartier werd bekendgemaakt dat
Pearl Jam de tweede dag van het festival zou afsluiten.
Iets na elf uur op 29 juni en daar kwamen ze dan: Eddie Vedder,
Stone Gossard (gitaar), Mike McReady (gitaar), Jeff Ament
(basgitaar) en Matt Cameron (drums)… met een optreden dat je gewoon
helemaal uit je schoenen, sokken en resterende kledingstukken
blies. Een gig die de herinnering aan het Sportpaleis zelfs
helemaal deed verbleken. Eddie Vedder en de zijnen brachten een
aaneenschakeling van greatest hits, waarvan een knallend ‘Go’ het
startschot gaf. Alle nummers die in 1994 en 2000 zouden gespeeld
worden, kwamen aan bod. Mokers van songs uit de twee eerste albums,
‘Ten’ en ‘Vs.’, zoals een ‘Even Flow’ van meer dan zeven minuten
bijvoorbeeld, of ook ‘Once’, afgewisseld met zachtere pareltjes,
waaronder ‘Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town’. Bij
aanvang van deze song liet Vedder zich ook meteen van zijn
geëngageerde kant zien met enkele woorden over Amerikaanse soldaten
die naar Irak worden gestuurd en daar sterven. Later in de set zou
hij nog zulke uitlatingen doen. “We’d invite you to go back
with us to America, but it’s not a place you want to be in right
now. It’s time to take out the trash!” De trash
zijnde onze goede vriend, George W. Bush.
Gelukkig werd er ook nog heel wat muziek gemaakt. Een greep uit de
nummers: ‘Given to Fly’, ‘Fly Wasted’ en ‘Porch’, waarna de Jammers
het podium een eerste keer verlieten. Na enig geroep en gefluit van
het publiek stonden ze er echter weer. Hoe kon het ook anders? Ze
waren het publiek nog een serieuze ‘Alive’ en een aangrijpend
‘Betterman’ verschuldigd, songs die altijd al tot ieders favorieten
heb behoord en die bijgevolg uit volle borst werden meegezongen. En
zelfs wanneer ze na hun bisnummers van het podium gingen, was de
kous nog niet af. Want ook dan stonden ze er weer… ditmaal
vergezeld door de zanger van Queens of the Stone Age, Josh Homme –
of toch een zeer stonede versie ervan – om ‘Bab O’Riley’ van The
Who te brengen.
Met dit Werchteroptreden overtrof Pearl Jam wat ze vorig jaar in
het Antwerps Sportpaleis lieten zien en horen. De setlist was
evenwichtig samengesteld, met sfeerbrengers die elk festivalpubliek
over de streep kunnen halen en favorieten die de fans plezieren.
Eddie Vedder weet bovendien het toespreken van het publiek ideaal
te doseren, en er op een persoonlijk manier een band mee te
creëren. Al was het maar door – de Roskilde-tragedie indachtig –
even te vragen of iedereen nog leeft en gezond is. Kortom, een
onvergetelijk opzwepend maar ook een onvergetelijk Werchter-moment.
Wie nog beweert dat er sleet op Pearl Jam zit, heeft dringend een
oor- en oogarts nodig.
