Een coup de foudre tussen de shoegaze van My Bloody Valentine, de baslijnen van New Order en de hardrock van Led Zeppelin en Metallica: op papier vloekt het even hard als spinazie met frieten. En toch komt het Finse Lapko er probleemloos mee weg. Na de exploten van het bordkartonnen Lordi hebben de Finnen nu eindelijk een exportproduct om u tegen te zeggen.
Eerste vaststelling: Lapko bestaat al tien jaar en dat hoor je. De drie gezworen jeugdvrienden zijn perfect op elkaar ingespeeld, haast als verf op een muur. Een en ander resulteert op Scandal, hun tweede volledige plaat, in bloedmooie, loeiharde songs. Luister maar naar “A Month Among The Years”, het eerste nummer en meteen een uppercut van een song, niet in het minst doordat het zowel My Bloody Valentine als compleet foute gothic combineert tot een heuse wall of sound. Let vooral op de bas die, geloof het of niet, akkoorden speelt, een discipline waar je als bassist een halve meter eelt op je vingers voor moet hebben.
Respect dus, ook al voor de uitgekiende volgorde die het trio uitstippelt voor de argeloze luisteraar. Zo sluit “The Arms”, nummer twee, naadloos aan bij het hardrock meets wall of sound-concept van de band. Het nummer refereert gulzig aan Metallica zonder dat je daarvoor als luisteraar in braakneigingen vervalt. Let op de snerpende drums die als een scheermes door boter snijden. Sterk!
En de heren en dame weten niet van ophouden. “Pistol In A Way” lonkt sterk naar Led Zeppelin, of — nog beter — Black Mountain, een groep die als geen ander hardrock weer op de kaart van serieus te nemen genres zette. “All The Best Girls” vervolledigt het kwartet ijzersterke openingssongs en vormt, met als motto “nog meer van dit”, het absolute koninginnestuk van de plaat. Nog meer melodieuze gitaren dus, nog meer moordende New Order-baslijnen, nog dieper in het vel slaande drumroffels.
Vanaf dan is het vet jammer genoeg van de soep. Het trio kon alleen nog sneller gaan en dat resulteert in nummers als “Fire Horses” en titelsong “Scandal”, hardcore die ergens wel vaagweg herinneringen oproept aan het legendarische D.R.I, maar wij lusten die geluidsbrij vooralsnog niet. Kenners zweren bij hoog en laag dat Lapko net in de conventioneler lijkende hardrock van bijvoorbeeld “Barret Of The Past” en “My Cry Works” een vrij uniek geluid genereert — zeg maar een soort koorddansen op een nylondraad tussen rock en hardrock — wij horen enkel nog de betonmolen, niet meer de melodie.
Lapko haalt, verspreid over de tweede helft van de plaat, nog precies drie keer loodzwaar uit. Let bijvoorbeeld op het kristalmooie “Date With Time”, een ballad die met dreigende strijkers en een hypnotiserende zang van frontvrouw Malja een prima update vormt voor Metallica’s “Nothing Else Matters”. “Panda Eyes” sluit vervolgens mooi aan bij de eerste vier songs en herbergt meer sublieme tempowisselingen in één song dan u en ik in een week tijd van onderbroek wisselen.
Hekkensluiter “End Of The Month” ten slotte, vormt met twee zachte akkoorden die herinneren aan The Cranes en Codeine, een waardige coda voor een plaat die voor de helft van de songs grote onderscheiding haalt. Lapko slaat een brug tussen noiserock en hardrock, twee doorgaans volledig geïsoleerde eilanden die elkaars zuurstof dringend kunnen gebruiken. Volgens trendsetters wordt de groep binnen geen tijd heter dan een frietketel. Laat het headbangen beginnen!
