Drie jaar na Over The Sun keert een gelouterde Shannon Wright terug in de spotlights van de kleinere clubs. Het rauwe randje is er af, en Wright bewijst overtuigend dat ze het ook minder donker kan: Let In The Light, dus.
"Weet ik toch niet, net zoals mijn hond ook niet kan uitleggen waarom hij bang is van de donder", schokschoudert Shannon Wright op de vraag waarom Let In The Light zoveel stemmiger is dan de zwartgallige voorganger. Geen uitleg dan, maar we stellen toch maar vast dat het rauwe randje opgeborgen is en dat de nadruk op de ballads ligt.
Wright, een overlevende van de Jacksonville-punkscene, draait als singer-songwriter al even mee, maar het was pas met Over The Sun dat ze wat meer luisterende oren vond. Wat die oren hoorden was een dame die barstenvol passie over intens geramde gitaren woest haar ziel binnenstebuiten keerde. Indiemaster Steve Albini zorgde dat de microfoons goed stonden, drukte goedkeurend op de record-knop en zette Wright some damn fine coffee.
Nauwelijks een spoor daarvan is nog te vinden op Let In The Light. Andy Baker nam de productie in handen, en hier resoneert meer de invloed door van Yann Tiersen, met wie ze twee jaar geleden een sprookjesachtig mooie plaat opnam. De harde gitaren hebben een stap opzij moeten zetten zodat ook de piano in de studio binnen kon. We herkennen de typische Amélie-toetsen in hoogtepunten "Steadfast And True" en "They’ll Kill The Actor In The End". Een eenzame viool zorg voor subtiele inkleuring.
Nochtans zijn de snaren nog af en toe aan het woord. "Don’t You Doubt" heeft die bezwerende monotonie die je zo aan de lippen van Wright kluistert, en in "St. Pete" krijgen we die agressieve opstoten die haar vroegere werk zo vaak kenmerkten: een lage, eentonige gitaar doorkruist plotseling de hese vocalen en zet de woorden kracht bij: "I know you won’t be coming home to me" — en hij kan maar beter de straat oversteken de volgende keer. Of toch niet? "You Baffle Me" kirt Wright er op haar liefst meteen na, en ineens is het weer koek en ei: "And the moon trails on/You speak mildly/You move in me".
Een dipje in het midden kon Wright niet vermijden: het stapvoetse ritme en de slaapwandelzang duwen "When The Light Shone Down" de monotonie in, gelukkig dat het iets strakkere "Don’t You Doubt Me" de aandacht opnieuw bij de les trekt, zodat we toch even ademhalen vooraleer we het opnieuw mindere "In The Morning" overleven.
Shannon Wright is overduidelijk gekalmeerd, maar nog lang niet uitgezongen. Let In The Light vraagt wat aanpassing, maar geeft haar geheimen prijs aan wie wil luisteren. In de stijl van de bierkaartjesrecensies in de kranten: goeie plaat, download "They’ll Kill The Actor In The End" en "St. Pete", en koop hem voor de rest.
