Twee dagen op rij had de Brusselse Beursschouwburg een karaktevolle
vrouw geprogrammeerd. Eerst kwam Joan As Police Woman er haar
nieuwe plaat voorstellen, een dag later kregen we de
Australische, hier weinig bekende Kat Frankie en de Amerikaanse,
hier meer bekende Shannon Wright in het leuke zaaltje.
Kat Frankie mag dan wel de Australische
nationaliteit bezitten, ze woont heel wat dichter tegen ons en wel
in Berlijn. Aan een microfoon en een semi-akoestische gitaar had ze
genoeg om ons negen (voornamelijk) leuke songs te brengen met heel
wat elementen soul en af en toe wat folk of country erin verwerkt.
Wanneer ze zacht zong, hoorden we elementen van Joan Wasser (Joan
As Police Woman), wanneer ze wat harder zong flarden van Sara
Bareilles. Dat ze serieus wat power op haar stem had, bewees
‘Everything, Everything’. ‘Cards’ bracht rust en zang in een
tweede, door een zee van feedback vervormende microfoon. Met
“This is how it ends” begon het sterke en venijnige
‘Serves You Right for Using Violence’, meteen het laatste nummer
van een leuke Kat Frankie die een ideale opwarmster bleek maar nu
ook niet erg in ons hoofd lang zal bijblijven.
Dat zal Shannon Wright een stuk langer, al ligt
dat al een groot deel aan haar bijzondere manier van performing.
Shannon was de verpersoonlijking van afstandelijkheid. Met het haar
voor de ogen keek ze het publiek niet aan, een glimlacht of woordje
kon er niet van af (behalve kort op het einde van de set) en
Shannon stond er alsof ze zo snel mogelijk weg wilde. Daarbij
volgden haar songs bijna zonder onderbreking elkaar op. Dat ze vrij
snel na tien songs van het podium verdween, leek ergens logisch,
maar Shannon had het blijkbaar toch naar haar zin en het
enthousiaste publiek zag haar nog twee keer terugkomen en vijf
songs brengen.
Wie nieuw materiaal had verwacht, was mooi mis want Shannon bracht
enkele van de betere momenten van ‘Let In
The Light‘ gecombineerd met een paar sterke uitstappen naar
vroegere platen. Ze begon aan een zwarte vleugelpiano met ‘Defy
this Love’, een eerste aanwijzing dat het echt goed zou worden. De
combinatie van haar snijdende stem en haar creatieve omgang met
piano en elektrische gitaar maken van een Shannon Wright-optreden
iets unieks. Van het snelle gitaarspel op het (versnelde)
‘Hinterland’ (van ‘Dyed in the Wool’) tot de smerige distortion op
‘Black Little Stray’ (van ‘Over the
Sun‘), de schijnbaar ongeïnteresseerde Wright had het allemaal
onder controle.
Iets minder gecontroleerd bleek ‘Birds’, dat net voor de eerste
pauze behoorlijk slordig overkwam. Shannon herstelde zichzelf om in
de eerste en tweede bis het niveau een stuk hoger te leggen. ‘Ways
to Make You See’, een song van haar plaat met Yann
Tiersen, werd het pianohoogtepunt van de avond. De mooie ballad
‘Louise’ zag opgevolging in een erg scherp ‘Heavy Crown’. Net voor
het naar huis gaan, kregen we een bijzonder boeiend, lang en
experimenteel gitaarnummer te horen. Misschien dan toch een
indicatie van de richting waarin Shannon Wright zal uitgaan? Laat
het ons hopen.
