Generaal Patton was nog maar eens te gast in Brussel. Vorige passages met o.m. Fantômas, Tomahawk en John Zorns "Moonchild" indachtig werd daar verwachtingsvol naar uitgekeken. Helaas resulteerde het deze keer niet in een set die we rond de Kerstperiode opnieuw ter sprake kunnen brengen. Net zoals een tienkamper onvermijdelijk zijn meerdere moet erkennen in één of meerdere disciplines, zo werd ook Patton geconfronteerd met enkele beperkingen.
Maar eerst Bo Wiget en Simon Lenski, het duo cellisten dat een jaar geleden nog de eer kreeg om Domino 2006 officiëel op gang te trappen en te snerpen. Als we het verschijnen van een eerste album (Die Vögelein schweigen im Wald) en een paar opmerkelijke buitenkansjes (zoals een optreden in het Amsterdamse Van Gogh Museum) even buiten beschouwing laten, is er niet bijzonder veel veranderd sinds die dag in april van vorig jaar. Het duo was al aardig van jetje aan het geven toen we de zaal betraden en bleef resoluut op instrumenten en publiek inhakken tot het einde van de set.
Meer nog dan vorige keer hing de geest van Tom Cora over de performance, die net zo goed had kunnen plaatsvinden in de New Yorkse Knitting Factory. Wiget pakte uit met loodzware, tegen doomriffs aanbonkende uithalen en loops, Lenski gebruikte z’n strijkstok als een verboden wapen, en samen zorgden ze voor een veelkleurige geluidsmuur. Aanvankelijk hypnotisch, maar geleidelijk aan meer en meer de disintegratie opzoekend gingen de twee tekeer met een bombastische heftigheid, waarbij hun materiaal niet ontzien werd. Het mondde uit in een overstuurde finale waarbij vooral Wiget, verzen scanderend terwijl hij op z’n stoel kroop, de hoogdagen van het dadaïsme en het tabula rasa nog eens over leek te willen doen.
In België hebben we Mauro Pawlowski, in de Verenigde Staten hebben ze Mike Patton, Mr. Workaholic. Wie al een blik heeft geworpen op ’s mans cv kan niet anders dan zich afvragen waar de gulzigaard in godsnaam de tijd vandaan haalt. Alsof drie albums met John Zorn in een jaar nog niet genoeg zijn, is er ook nog sprake van tal van collaboraties met allerhande goed volk, het hele Peeping Tom-circus, en een nieuw Tomahawk-album dat eerstdaags in de winkel ligt. Deze keer deed hij het met oude bekende Christian Fennesz, de Weense electro-experimentalist die nog niet zo lang geleden te gast was in de AB.
De samenwerking mag aanvankelijk wat vreemd lijken, maar wat de Teutoonse koning van de white noise-manipulaties de voorbij jaren heeft laten horen sluit niet enkel prima aan bij de avantgardistische neigingen van Patton, het is ook een geluid dat bij momenten herinnert aan het Hemophiliac-project dat de stemgymnast op poten zetten met guru John Zorn en geluidsmanipulator Ikue Mori. Het in 2004 verschenen Venice (u hebt ’m?) liet een componist horen die gevonden, gemaakte en gemanipuleerde geluidssignalen wist te boetseren tot geluidssculpturen met een schoonheid en subtiliteit die zich vaak pas liet kennen na ettelijke beluisteringen. En net die subtiliteit was zoek op het podium.
De eerste helft was ronduit zwak: Fennesz zorgde met gemanipuleerde (gitaar)geluiden à la Oren Ambarchi voor geruis, gezoem, getril en geknetter, terwijl kameraad Patton de dreinende geluidsbrei nog wat aandikte met knopjesdraaierij en stemgymnastiek. De vocale capriolen leken deze keer nochtans ondergeschikt: Patton klikte, croonde en zette het nu en dan zelfs even op een beatboxen, maar het geheel bleef te wispelturig om te zorgen voor een trance, en slaagde er ook niet in om te boeien. Tijdens de laatste twintig minuten was er wel beterschap merkbaar: met meer diversiteit, focus en zelfs enige spanning werd er gehint naar wat in de beste omstandigheden had kunnen zorgen voor een dynamisch optreden.
De set ontbeerde echter de schoonheid die Fennesz onlangs nog vastlegde met Ryuichi Sakamoto en wist slechts bij momenten te boeien. En Patton? Die trok de aandacht naar zich toe met een performance die nog niet half zo geïnspireerd leek als we van hem gewoon zijn. We bleven dus op onze honger zitten bij deze matige vertoning, maar anderzijds zijn we ook dankbaar om deze teleurstelling: het zal ons de waarde van de komende goede optredens eens te meer doen koesteren.
