Moderne componisten hebben het nog steeds moeilijk om zich te manifesteren. Niet alleen moeten ze opboksen tegen hun vele dode voorgangers die zich al eeuwen geleden van een plaats in de canon hebben weten te verzekeren, daarenboven kampen ze ook nog eens met een gebrekkige interesse van een publiek dat, als het al iets afweet van muziek, toch zweert bij de “klassiekers”.
Met de opkomst van “post-klassiek” weten een aantal onder hen zich los te wrikken uit de wereld van de gesubsidieerde cultuurhuizen en Koningin Elisabeth-wedstrijden om een ander en jonger publiek te bereiken. Anderen hebben het klassieke of orkestrale instrumentarium ingeruild voor een meer electrogerichte aanpak waarmee ze niet alleen een geheel aparte tak van de kunstwereld weten te bereiken, maar ook aansluiting vinden bij hedendaagse electro-artiesten die stoeien met klankstructuren, en vaak onder de noemer ambient of minimal electro vallen.
De Turkse componist Erdem Helvacioglu werkt niet alleen aan zijn doctoraat in electro-akoestische compositie maar heeft ook al een indrukwekkend cv bij elkaar geschraapt waarbij vooral het aantal samenwerkingen en composities (al dan niet in opdracht) dat hij op zijn conto geschreven heeft, opvallend is. Met Altered Realities brengt hij zijn eerste volwaardige album (er was in 2003 al het half uur durende A Walk Through The Bazaar) uit op de “commerciële” markt.
Dat Helvacioglu niet alleen een geschoolde componist is maar daarenboven ook al enkele jaren ervaring achter de kiezen heeft, is duidelijk te horen op dit album dat een evenwichtige en doordachte reis doorheen klanklandschappen en elektronische verhalen biedt. De ambient van Helvacioglu is weliswaar minder avontuurlijk of spannend dan wat bijvoorbeeld Stars Of The Lid of Chris Herbert brengt maar compenseert dit met een rijkdom en gelaagdheid die bij voornoemden minder prominent is.
In een aantal nummers werkt deze “cerebrale” aanpak schitterend, “Dreaming On A Blind Saddle” bijvoorbeeld laat geluiden aanspoelen op een verlaten kust. De kreten van verloren zielen gaan op in een veelvoud van sferen die geen eenduidigheid noch onderscheid dulden. Een gevoel van leegte blijft achter. Ook “Shadow My Dovetail” zweeft die richting uit en gaat nog enkele stappen verder door een glimp van de onderliggende chaos te tonen.
Maar Helvacioglu laat soms te weinig zijn achtergrond en bagage los en dan verwordt een nummer tot een klinische studie. Zo weet “Sliding On A Glacier” nergens echt de prachtige kilte die deze ijsreuzen uitademen, te evoceren en blijft de song hangen in een ontoereikende beschrijving van wat de adem behoort te benemen. Ook “Frozen Resophonic” is kantje boord, zelfs al sluimert er door het nummer een prachtig onbehagen.
In “Pearl Border” blijft hij netjes tussen beide aanpakken in hangen, al kan hij ook hier zijn scholing niet ten volle verbergen. De afstandelijkheid stoort evenwel niet, net zomin als in “Bridge To Horizon”, dat subtiel enkele oosterse elementen in het geheel weeft. Ook “Ebony Remains” laat horen dat Helvacioglu heel wat in zijn mars heeft. In dit nummer durft hij immers voor de eerste maal voluit te gaan. Het hoogtepunt van het album zit paradoxaal genoeg in dit laatste nummer waarin alles samenvloeit.
Op Altered Realities haalt Helvacioglu niet het niveau van Stars Of The Lid …And Their Refinement Of The Decline maar dat doet geenszins afbreuk aan het album. Als Helvacioglu op zijn volgende “commerciële” release nog iets meer afstand kan doen van zijn schoolse kennis en zijn gevoel meer laat primeren, dan kan er weinig fout lopen. In afwachting daarvan biedt Altered Realities een fijne verpozing.
