Altijd jammer: een groep die er de brui aan geeft net op het moment dat de doorbraak binnen handbereik ligt. Het in februari gesplitte De Nieuwe Vrolijkheid koppelt in zijn debuut Blood On The Floor, My Bloody Valentine en Ride succesvol aan Sonic Youth. Deze blauwdruk van hoe melodieus én vervreemdend lawaai kan klinken, is een bloedmooie zwanenzang geworden.
De Nieuwe Vrolijkheid was vooral een live-sensatie, zo lezen we op de talrijke blogs van de blijkbaar hondstrouwe fans uit Nederland. Kan wel kloppen: al van bij opener ”I woke up in the middle of a dream” vraag je je af hoe dit live zou klinken. “I Woke Up” begint met een dreigende percussie van heb ik jou daar, alsof je naar een stormscène uit een Mozart-opera luistert, en mixt vervolgens de avant-gardepunk van The Raincoats (alweer die roffelende, naakte drums!) met het meest lawaaierige van My Bloody Valentine.
“You Want My Blood On The Floor”, track nummer twee, herbergt exact dezelfde ingrediënten als zijn illustere voorganger, alleen hebben de heren en dame in het refrein een orgeltje gemixt dat meteen herinnert aan de hoogdagen van E.L.O. . Mooi! “Kurt (I Know How You Die)” — driemaal raden waar de song over gaat — combineert woedende gitaren met de nijdige zangpartij van Vincent Van Gerven, het nummer klinkt alsof er net een onweer in je huiskamer is losgebarsten.
Zowel op “We’ll Take Their Castle And Dance On Their Graves” als “Typewriter” en het bijna negen minuten durende slotnummer “Red Yellow Blue” gaan de heren en dame verder op het ingeslagen pad: snijdende drums, hoekige, lichtjes atonale gitaren en refreinen van schuurpapier. Dit is Sonic Youth op z’n Hollands, Bertold Brecht met een distortion, een bos madeliefjes met een granaat.
Toch zit er tussen al dat bruusk geweld af en toe een rustpunt. “Winter” trekt, als een dieselmotor uit de vorige eeuw, zeer langzaam op gang maar vouwt zich gaandeweg open tot een verkillend mooie mantra, met zangpartijen die als secondenlijm op je trommelvlies plakken. Ook “This Is How I Said Goodbye” biedt een welgekomen rustpauze: de poppy gitaartjes herinneren aan het moois van The Beatles, Blur en alles wat daar tussen ligt. Pop met een randje dus, alsof de hoogdagen van de shoegaze nog maar net achter ons liggen.
Blood On The Floor is geen makkelijke plaat, verre van. Ook wij hadden minstens vijf luistersessies nodig om een beetje in de sfeer te komen. Als u ze echter graag loeihard en moeilijk geserveerd krijgt, mag u niet twijfelen: dit schijfje bevat een meer dan waardig testament van een band die musiceerde op het scherp van de snee. Anders gezegd: hoe melodie en lawaai in sommige, uiterst zeldzame gevallen toch tot een verstandshuwelijk kunnen komen.
